Η Άλωση και ο νέος ελληνισμός
Όπως σας ενημερώσαμε και με το προηγούμενο post το θέμα της σημερινής εκπομπής θα είναι "Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης και η διαμόρφωση του νέου ελληνισμού".
Υπάρχει ένα βιβλίο του Νίκου Σβορώνου απο τις εκδόσεις Πόλις που επιγράφεται "Το ελληνικό έθνος, γένεση και διαμόρφωση του νέου ελληνισμού". Την εισαγωγή του βιβλίου έγραψε ένας σπουδαίος ιστορικός ο Σπύρος Ασδραχάς.
Επιλεγμένα αποσπάσματα απο αυτήν την εισαγωγή παραθέτουμε παρακάτω για να έχουμε μια ιδέα του θέματος για το οποίο θα συνομιλήσουμε το βράδυ. Υπενθυμίζουμε ότι θα προβάλλουμε στην εκπομπή και εκτεταμένα αποσπάσματα απο το ντοκυμαντέρ του National Geografic για την Άλωση της Πόλης.
Να σημειώσουμε ακόμη πως και εμείς στις "Ανιχνεύσεις" συγκεντρώνουμε εδώ και αρκετό καιρό στοιχεία και όταν νοιώσουμε ότι έχουμε αρκετά θα κάνουμε ένα ντοκυμαντέρ, ενδεχομένως στην επόμενη επέτειο της Αλώσεως.
Διαβάστε τα αποσπάσματα απο την εισαγωγή του Ασδραχά στο βιβλίο του Σβορώνου
Νέος Ελληνισμός
Ο Ασδραχάς αποδίδει στο Σβορώνο τη θέση ότι
Για να γνωρίσεις πως ένας λαός συγκροτήθηκε σε εθνικό κράτος, θα πρέπει προηγουμένως να γνωρίσεις την ιστορία του λαού αυτού.
Ο Σβορώνος αποδέχεται το καθιερωμένο σχήμα της συνέχειας του ελληνικού λαού και της «ελληνικότητας», την οποία ονομάζει «ελληνισμό», παρά την αμφισημία του όρου. Ότι τη μια και την άλλη τις θεωρεί στη μεταβλητότητά τους μέσα στο μακραίωνο ιστορικό χρόνο αναγνωρίζοντας, ωστόσο, ένα σταθερό πυρήνα, τον «ελληνισμό», που δεν τον καταστρέφουν, όταν δεν στηρίζονται σ αυτόν, οι οικουμενικότητες, ελληνιστικές, ρωμαϊκές, χριστιανικές-μάλιστα βυζαντινές. Ότι, τέλος, η συνέχεια δεν είναι συνέχεια εθνική, γιατί γι αυτόν η εθνότητα και η συνείδηση γι αυτή, δεν αρκούν για την αναγωγή της πρώτης σε αίτιο πολιτειακής συγκρότησης, είναι μόνο μια από τις προϋποθέσεις της.
Ο Σβορώνος δεν θα χρονολογούσε την οντότητα του έθνους βάσει και μόνο της ανάδειξής του σε ενοποιητική αρχή του εθνικού κράτους. Γι αυτόν έχει μείζονα σημασία η διασαφήνιση των όρων μιας ιστορικής δυνατολογίας, δηλαδή της πιθανότητας που είχαν οι προϋποθέσεις του εθνικού πολιτειακού μορφώματος να αναχθούν στην πράξη στο μόρφωμα αυτό.
Για το δημιουργικό αναγνώστη είναι αυτόδηλο ότι ανάμεσα στα άλλα, το υφάδι της αφήγησης αρθρώνεται σε τρείς κυρίως τρόπους πρόσβασης που υποδηλώνουν ένα ιστορικό σκεπτικό, συνεπώς μια θεωρία για το πώς πρέπει να οδεύει η ιστοριογραφία:
Πρώτα το αντικειμενικό, δηλαδή πως έγιναν τα πράγματα. Δεύτερον η συγχρονική συνείδηση των πραγμάτων. Τρίτον οι μεταγενέστερες εννοιοδοτήσεις.
Θα επιμείνω, γράφει ο Ασδραχάς, λίγο στη συγχρονική συνείδηση.
Πρόκειται για τις βυζαντινές, κυρίως, λόγιες αναφορές στην ελληνικότητα, σε αντιδιαστολή μάλιστα με τη χριστιανική οικουμενικότητα, τις οποίες ο Σβορώνος επιστρατεύει για να δείξει το βαθμιαίο πέρασμα από την απαξίωση στην καταξίωση του συστατικού, γι αυτόν, ελληνοκεντρικού χαρακτήρα μιας πιθανής, αλλά τελικώς επαληθευμένης ιστορικής δυνατολογίας.
Τούτο δεν σημαίνει ότι θα συνυπέγραφε μια δήλωση ότι το έθνος το δημιουργούν οι εκλεκτοί, δηλαδή οι elites.
Έτσι, δίπλα στις λόγιες αναφορές αναζητά τις συλλογικές, που ξέρει πολύ καλά ότι είναι ετεροχρονισμένες, αλλά όχι γι αυτό μη διηνεκείς.
Μαζί με το Σπυρίδωνα Ζαμπέλιο μιλά για τη διάσταση που υπάρχει ανάμεσα στο λόγο των εκλεκτών και στον άφατο λόγο της συλλογικότητας.
Όπως ο Ζαμπέλιος έτσι και αυτός δεν δέχεται ότι οι επώνυμοι λόγιοι είχαν λόγους να εκφράσουν τις συλλογικότητες, γιατί ακριβώς δεν είχε φθάσει η ώρα τους να αναχθούν σε συνεκτικό στοιχείο της ιστορικής κατηγορίας που λέγεται ΄πεθνος ως πολιτειακό συγκρότημα.
Κύριο χαρακτηριστικό της εθνικής διαδικασίας ήταν μέσα στη μεγάλη διαχρονία η συγκρουσιακή, άλλοτε επιλεκτική και εκ των πραγμάτων συμβιωτική, σχέση της χριστιανικής οικουμενικότητας με την αρχαία ελληνική κληρονομιά, όπως κατά κύριο λόγο εκφράζεται στο φιλοσοφικό και τελικώς και προς το αισθητικό ακόμη πεδίο.
Την κατάφαση προς την αρχαιότητα και μαζί μ΄ αυτήν την ομογενοποιητική διαδικασία του εξελληνισμού τα θεωρεί σε συνάρτηση με τη συρρίκνωση της οικουμενικού τύπου βυζαντινής αυτοκρατορίας κατά το ιγ΄ αιώνα, εποχή στην οποία ανάγει τις ρίζες του νεοελληνικού έθνους.
Η δεύτερη και κατά τον ίδιο οργανική συνάρτηση αφορά τους κοινωνικούς όρους της ανάδυσης της ελληνικής εθνικής συνείδησης και δίνει ιδιάζουσα σημασία στους οικονομικούς ρόλους των πόλεων κατά τους τελευταίους αιώνες της βυζαντινής αυτοκρατορίας και στη διαμόρφωση μιας εμβρυώδους αστικής τάξης.
Η τρίτη συνάρτηση είναι το γεγονός της κατάκτησης, κατ εξοχήν της οθωμανικής: σύμφωνα με το ερμηνευτικό του σχήμα η ετερότητα των κατακτημένων, εθνική συνάμα και θρησκευτική, ενισχύει τις εσωτερικές της συνοχές και ισχυροποιεί τις θρησκευτικές, καθώς η εκκλησία αποτελεί τον κύριο ενοποιητικό θεσμό.
Τους κατακτημένους θα τους εκφράσουν δύο αντιθετικές αλλά με κοινή αναγωγή στην εθνικώς αναγνωρίσιμη ετερότητα, δηλαδή η τάση της ενσωμάτωσης στο εξουσιαστικό σύστημα της οθωμανικής αυτοκρατορίας και η τάση της απελευθέρωσης με αιχμή την ανταρσία.
Από εδώ ανακύπτει ο αντιστασιακός χαρακτήρας, όπως τον ονόμαζε, της ελληνικής ιστορίας, στον οποίο επέμεινε ξανά.
Την ετερότητα των κατακτημένων την προσδιορίζει με όρους κοινωνικούς, και πάλι θα κάμει λόγο για μεγάλη γαιοκτησία και για εμπόρους, που κατά τον προχωρημένο ιη΄αιώνα θα γίνουν τα εδράσματα μιας αστικής τάξης που και αυτή στο ελληνικό πλέον κράτος δεν θα έχει καθαρό περίγραμμα.
Φυσικά, δίνει έμφαση στο σχηματισμό ιδεολογίας στα χρόνια της οθωμανικής κυριαρχίας για να τονίσει την πρωτοκαθεδρία του θρησκευτικού λόγου, αλλά κυρίως για να επισημάνει την τομή που επέφερε, με την απόσπασή του από αυτόν, ο λόγος των διαφωτιστών, αλλιώς, η πνευματική, παράλληλα με την οικονομική επαφή των κατακτημένων με τη Δύση: όλα αυτά για να δείξει την τελική πλέον φάση της διαμόρφωσης της ελληνικής εθνικής συνείδησης και το νοηματικό και κοινωνικό περιεχόμενο της επανάστασης του 1821, ένα κοινωνικό περιεχόμενο που δεν ήταν ομοιογενές αλλά αντιθετικό στο εσωτερικό του, αντιθετικό γιατί την εθνική ιδέα και το σύνδρομό της, την εθνική αποκατάσταση, την είχαν ενστερνισθεί διαφορετικά και αντιτιθέμενα οικονομικά, θεσμικά και πνευματικά περιβάλλοντα
10 σχόλια:
Εδώ θα αντιπαραθέσω τον γεράσιμο κακλαμάνη που ισχυρίζεται πώς ποτέ δέν υπήρξε στους εξεγερμένους "έλληνες" εθνική συνείδηση,αλλά κυρίως ταξική.
Αυτό αποδεικνύεται από το ότι το ιερατείο αλλά και η άρχουσα τάξη (όπως οι αρβανίτες "εφοπλιστές" της εποχής), δέν συμμετείχαν σε όλες τις προηγούμενες του εικοσιένα επαναστατικές απόπειρες και τελικά αναγκάστηκαν και αυτοί να ακολουθήσουν όταν άρχισε να διαφαίνεται πώς η τελευταία επανάσταση θα είχε επιτυχή έκβαση και κινδύνευαν να μείνουν πίσω βάζοντας σε κίνδυνο έτσι τα συμφέροντά τους.
Αλλά και στο ότι στην επανάσταση,συμμετείχαν εκτός από "έλληνες" και αρβανίτες,βλάχοι,σλαύοι και λοιποί,ακόμη και φτωχοί τούρκοι,ακόμη από το ότι όπως ο κολοκωτρόνης και άλλοι,προτείναν σάν επίσημη γλώσσα την αρβανίτικη.
Επίσης αυτό πάλι αποδεικνύεται και από τα πρώτα συντάγματα που όταν θέλουν να αποσαφηνίσουν νομικές έννοιες καταφεύγουν στο γαλλικό και αγγλικό σύνταγμα,όταν όμως θέλουν να κάνουν το ίδιο με αφηρημένες έννοιες όπως εθνότητα και λαότητα καταφεύγουν στα συντάγματα των πολυεθνικών χωρών,βέλγιο και ελβετία.
Είναι εντυπωσιακό,ότι στο πρώτο σύνταγμα της επιδαύρου,σάν εθνικός ορισμός δίνεται ότι:"έλληνες είναι όσοι αυτόχθονες πιστεύουσιν εις χριστόν".
Εντυπωσιακή είναι επίσης και η φράση του μέγα μακρυγιάννη στην πρώτη εθνική συνέλευση του 43-44:"άν είναι να μείνουμε εμείς νηστικοί,άς πάει στο διάβολο η ελευθερία.Έφαγαν αυτοί,άς φάμε και εμείς τώρα".
(Και από ότι φαίνεται στην συνέχεια,μάλλον έφαγε καλά και ο μακρυγιάννης.Εξάλλου αυτού του τύπου ο μακρυγιανισμός μας χαρακτηρίζει ακόμη σάν έλληνες,και ίσως να είναι ενός τύπου εθνική συνείδηση και αυτή).
Στο ίδιο πνεύμα κινούνται και πολλές περιοχές του νεοσύστατου κράτους που αρνούνταν να πληρώνουν φόρους σε αυτό,διατηρώντας μιά μειωνοτική συνείδηση.
Ή ίδια μειονωτική συνείδηση διατηρείται ακόμη και σήμερα,ένδειξη για αυτό οι δεκάδες εκατοντάδες τοπικοί σύλλογοι στα αστικά κέντρα (σύλλογος κρητών,σύλλογος σπαρτιατών,σύλλογος άνω κάτω ρεματιάς και πάει λέγοντας).
Ακόμη και στην λογοτεχνία δέν μπορεί να διαφανεί καμμιά ελληνικότητα,αφού αυτή χαρακτηρίζεται από φολκλορικά,μετεωρολογικά,ηθογραφικά,ρεπορταζιακά,ορθόδοξα και λοιπά στοιχεία,αλλά που με κανέναν τρόπο δέν μπορούν να προσδιορίσουν μιά εθνική ταυτότητα.
Και τέλος πάντων,πώς συνεχίζεται η αρχαία ελλάδα,άν η γλώσσα που μιλάμε είναι απλώς η ξεπεσμένη μετάφραση των χριστιανικών γραφών,πώς συνεχίζεται το βυζάντιο,άν η εκπληκτική του μουσική που αποτελούνταν από σαράντα και πλέον ψαλμωδούς συρικνώθηκε σε δυό ψαλτάδες,ένα που φαλτσάρει από αριστερά και έναν που φαλτσάρει από δεξιά;
Γιατί συνέχισε η αρχαία ελλάδα και το βυζάντιο στον ίδιο γεωγραφικό χώρο να εξελίσσεται και δέν έστριψε δυτικά;
Υπάρχουν κάποια στοιχεία για αυτό;
Διότι για το ότι έστριψε,μάλλον υπάρχουν πολλά στοιχεία.
Και το ερώτημα είναι για να βρούμε την όποια ελληνικότητά μας να μείνουμε όπως έχουμε,ή να στρτίψουμε και εμείς;
Πιο απλά δηλαδή,την συνείδηση εθνική και μή....
...την βρίσκουμε ή μας βρίσκει;
Κ. Σαββίδη, κατ' αρχήν συγχαρητήρια για την εκπομπή σας. Είναι μια πραγματική όαση μέσα στην αφόρητη ανοησία, ευκολία και τιποτολογία με τις οποίες βομβαρδίζονται καθημερινά τα ελληνικά σπίτια.
Όσον αφορά το θέμα της σημερινής εκπομπής και πιο συγκεκριμένα το ζήτημα της ελληνικότητας και της νεοελληνικής εθνικής συνείδησης, θα ήθελα να κάνω μια σημαντική, κατά τη γνώμη μου, παρατήρηση, την οποία αξίζει, νομίζω, να λάβετε υπ' όψιν κατά την αποψινή συζήτηση. Νομίζω ότι κατά τη μακραίωνη διαμόρφωση της νεοελληνικής εθνικής αυτοσυνείδησης και ταυτότητας δεν υπήρξε ποτέ σύγκρουση μεταξύ του χριστιανισμού και του ελληνισμού, αλλά μεταξύ του χριστιανισμού και του "ελλαδισμού". Το οικουμενικό πνεύμα του χριστιανισμού και της Ορθοδοξίας, το οποίο είναι σαφώς υπερεθνικό, δε συνάντησε (και δε θα μπορούσε ποτέ να συναντήσει) αντιδράσεις από το πραγματικό ελληνικό πνεύμα, το οποίο ήταν πάντοτε (από την αρχαιότητα ήδη) εξίσου οικουμενικό, ανοιχτό, πολυπολιτισμικό - οι αρχαίοι Έλληνες άλλωστε δεν είχαν καμία απολύτως εθνική συνείδηση, όπως την εννοούμε σήμερα. Η σύγκρουση συνέβη στην πραγματικότητα μεταξύ του Χριστιανισμού και μιας μεταλλαγμένης και αλλοτριωμένης μορφής του ελληνισμού: του "ελλαδισμού", ο οποίος δε νοεί την ελληνικότητα πλέον μέσα στο οικουμενικό και πολυεθνικό πλαίσιο στο οποίο πάντα αναπτυσσόταν, αλλά την "κλείνει" στα στενά γεωγραφικά όρια της ελλαδικής χερσονήσου. Ο "ελλαδισμός" φαίνεται ήδη κατά την "ελληνική αναγέννηση" της Παλαιολόγειας εποχής, η οποία συνδέει τους Έλληνες αποκλειστικά και μόνο με τους λεγόμενους "κατωτικούς", με όσους δηλαδή κατοικούν στην Στερεά Ελλάδα και την Πελοπόννησο. Ο γεωγραφικός (=ελλαδικός) προσδιορισμός της ελληνικότητας είναι σαφής. Περισσότερο σαφής, όμως, γίνεται ο "ελλαδισμός" κατά την περίοδο του Νεοελληνικού Διαφωτισμού κατά την οποία οι περισσότεροι "Φραγκεμένοι" λόγιοι(με κύρια εξαίρεση τον Ρήγα) προβάλλουν, νοούν και οραματίζονται το νεότερο ελληνισμό όχι σε ένα οικουμενικό πλαίσιο, αλλά μέσα στα όρια ενός σαφώς ελλαδικά προσδιορισμένου εθνικού κράτους - στην πραγματικότητα δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να αντιγράφουν την ιδέα του εθνικού κράτους που εκκολάφθηκε από τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό και υποστηρίχθηκε από την ανερχόμενη αστική τάξη της Δύσης, η οποία ήθελε το ιδεολογικό πρόταγμα του έθνους ώστε να εξασφαλίσει τα οικονομικά της συμφέροντα (δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι περισσότεροι Έλληνες Διαφωτιστές ανήκαν στα αστικά στρώματα των περιοχών όπου ζούσαν).
Οι εκκλησιαστικοί λόγιοι, λοιπόν, του Νεοελληνικού Διαφωτισμού (Βούλγαρης, Πάριος κλπ.), οι οποίοι κατηγορούνται συνήθως για ενδοτισμό ή αντεθνική και συντηρητική στάση, στην πραγματικότητα ήταν πολύ πιο Έλληνες από τους "Φραγκοθρεμμένους", καθώς ο χριστιανικός και ορθόδοξος οικουμενισμός τους βρισκόταν πολύ πιο κοντά στην οικουμενική και πολυπολιτισμική διάσταση του πραγματικού ελληνικού πνεύματος απ' ό,τι η εθνογεωγραφική περιοριστική νοοτροπία των "προοδευτικών" λογίων.
Ως εκ τούτου, νομίζω ότι είναι πιο δόκιμο να μιλάμε για ελλαδική παρά για ελληνική εθνική συνείδηση. Ο ελληνισμός και το οικουμενικό πνεύμα του προσπάθησαν να επανακάμψουν μέσα από το όραμα της Μεγάλης Ιδέας και της ανασύστασης μιας "ελληνικής αυτοκρατορίας", αλλά ήταν εξ αρχής καταδικασμένη μια τέτοια προσπάθεια, καθώς η ελλαδοκεντρική μεταοθωμανική μειονεξία και εσωστρέφεια λειτουργούσαν πάντοτε ανασχετικά.
Αν βέβαια κάτω από τα ασφυκτικά όρια της εθνικιστικής ελλαδικότητάς μας υπάρχουν ακόμα ψήγματα της παλιάς οικουμενικής ελληνικότητας, είναι ένα πολύ ενδιαφέρον προς διερεύνηση ζήτημα. Εγώ τουλάχιστον είμαι αισιόδοξος και πιστεύω ότι μας εκφράζει ακόμα το "Έλληνες εισί οι της ελληνικής παιδείας μετέχοντες" του Ισοκράτη ή το ανεκτικό και πολυπολιτισμικό, αμόλυντο από εθνικούς διαχωρισμούς, παράδειγμα του Οδυσσέα, ο οποίος "πολλών ανθρώπων ίδεν άστεα και νόον έγνω", τα οποία βρίσκονται σε ευθεία γραμμή (από άποψη κοσμοθεωρίας) με το λόγο του Χριστού "ουκ ένι Έλλην ή Ιουδαίος"....
ΥΓ. Διατηρώ και εγώ ένα blog γύρω από τέτοιου είδους, ενδιαφέροντα και αφυπνιστικά, θέματα. Θα το βρείτε στο προφίλ μου.
aspic.
Τι προσπαθεις να αποδείξεις; Ότι δεν υπάρχουν Έλληνες; Σώπα ρε μεγάλε!
Βάζεις τους Έλληνες σε παρένθεση ενώ τους άλλους όχι ε;
Επίσης ποιος σου είπε ότι οι Αρβανίτες όπως και οι Βλάχοι ήταν κάτι ξεχωριστό.
Τέλος πάντων τα post σου βρίθουν εσκεμμένες ανακρίβειες και επιλεγμένες απομονωμένες φράσεις όπως αυτή του Μακρυγιάννη που έχει πει πολύ περισσότερα.
Είμαι σίγουρος πως σε λίγο θα φέρεις και σαν αποδείξεις χαλκευμένες αναλύσεις DNA των Σκοπιανών.
Απ'ότι φαίνεται εσένα σε έχει βρει μια ακατάσχετη μπουρδολογία κατακέφαλα.
κατά πόσον ο λαός της Κων/πόλεως είχε αποδεχθεί ως αναπόφευκτη προοπτική την άλωση και μάλιστα ως προτιμητέα έναντι της ένωσης των εκκλησιών που τυπικά επικυρώθηκε από την "σύνοδο"της Φερράρας-Φλωρεντίας;
Άλλο ανατολική ρωμαική αυτοκρατορία και άλλο οι νεοέλληνες, γιατί επαναλάμβάνουμε μύθους που δεν έχουν βάση, το έθνος είναι εφεύρεση του 18ου αιώνα, δεν υπήρχε βυζαντινή ελληνική εθνική συνείδηση. Κολλάμε στο δοξασμένο ΄΄παρελθόν΄΄ μας για να ξεφύγουμε από το μίζερο παρόν μας, ας το ξεπεράσουμε και ας φτιάξουμε ένα πιο κράτος πιο φιλικό και πιο αληθινό για τους πολίτες του.
ΠΟΣΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΡΟΛΟ ΕΠΑΙΞΑΝ ΣΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΑ ΕΝΔΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ ΜΙΣΗ ΚΑΙ ΠΑΘΗ ΠΟΥ ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΤΟ ΛΑΙΚΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΝΑ ΠΡΟΤΙΜΑ ΤΟ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΣΑΡΙΚΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΗΝ ΠΑΠΙΚΗ ΤΙΑΡΑ?
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
Μπράβο παντελή!!!
Συγχαρητήρια για την τακτική που είχες στην χθεσινή εκπομπή σου.Όχι μόνο έβγαλες καλή άμυνα αλλά πέρασες και στην αντεπίθεση και τους στρίμωξες (και άμα είχες λίγη ώρα ακόμη θα το βγαζαμε και το γκόλ,μιάς και ο ζουράρις φαινόταν λίγο κουρασμένος πρός το τέλος).
Άρπα τη και εσύ doriforos να μάθεις να μου λές παπαριές άλλη φορά.
Κοσμοπολίτες-πατριώτες 0-0,σημειώσατε χι.
Στον επαναληπτικό θα τους πάρουμε και τα σώβρακα.
Διότι μαστροπαντελή,αφού κράτησες καλή άμυνα και δέν άφησες την συζήτηση να καταλήξει σε ένδοξα και αποθεωτικά για την """""""ελλαδάρα""""""""" (doriforos σου έβαλα έξτρα εισαγωγικά να τα φχαριστηθείς που σου αρέσουνε) μας συμπεράσματα,νομίζω ότι ευκαιρία είναι τώρα να περάσεις μπροστά και να κάνεις και μιά εκπομπή για τον κοσμοπολιτισμό,οικουμενισμό ή όπως θέλεις πέστον.
Κάντον εξ αφορμής του μάη του εξηνταοκτώ.Μια επέτειος είναι και αυτή.
Αφού ιστορικά δέν προκύπτει τίποτα για την ταυτότητά μας,βιολογικά πολιτιστικά και λοιπά το ίδιο αβέβαια είναι τα πράγματα,μήπως πρέπει επιτέλους να βγούμε από τον αυτισμό μας σάν χώρα και να ανοιχτούμε στον κόσμο;
Στο κάτω κάτω,ο ταξιδιώτης στις περιπλανήσεις του στον κόσμο,άλλους τόπους ανακαλύπτει άραγε,ή καινούργιες πτυχές του εαυτού του;
Και εξάλλου και τις απόψεις του doriforos να δεχθούμε και άλλων,ότι είμαστε ελληνάρες και χωρίς εισαγωγικά μάλιστα,ο εθνικισμός είναι αυτός που χαρακτήριζε ιστορικά την ελλάδα ή ο οικουμενισμός;
Τουτέστιν,καλύτερα πλανήτες,παρά δορυφόροι (καρφί για σένα ήταν αυτό doriforos άν δέν το κατάλαβες).
Ή αλλοιώς, καλύτερα περιπλανώμενοι και παραπλανεμένοι,παρά δορυφόροι και ....
...εκτροχιασμένοι (και άλλο καρφί doriforos).
ΒΓ Και που στε κύριε doriforos,να μήν ξαναγράψετε άλλη φορά έτσι υβριστικά και απαξιωτικά για τους συμπλογκεράδες σας, γιατί ο παντελής το χει πεί ότι δέν τα πάει αυτά,και θα σας μηδενίσει την κόλα χωρίς να την δημοσιοποιήσει.
Για προσέξτε το αυτό.
ΒΓ2 Βρε παντελή βρε παντελή....τι πήγες και ανέφερες αυτό το άσχετο με την εκπομπή σου απόσπασμα που έγραψα εδώ μέσα για τον κακλαμάνη;
Αυτό το γραψα απαντώντας στο πόστ,και καμμιά σχέση δέν είχε με την συζήτηση.
Ρεζίλι με έκανες.Θα με πούν και αμόρφωτο οι άνθρωποι και ότι δέν μπορώ να παρακολουθήσω μιά συζήτηση.
Δέν θα χω μούτρα να ξαναβγώ στην μπλογκόσφαιρα.
Θα πάω να αλλάξω νίκ μου φαίνεται.
Και τελικά επειδή δέν την έχω καταλάβει τη δουλειά,το μπλόγκ έχει και δική του αυτόνομη υπόσταση για να μπαίνουμε να λέμε καμιά μαλακία,ή το έκανες αποκλειστικά σάν προέκταση της εκπομπής σου;
Θα σου γραφα και μιά υποψία που έχω ότι μπορεί να το φτειαξες,το μπλόγκ, για λόγους θεαματικότητας,αλλά επειδή ίσως φανώ αγενής δέν την γράφω.
Όπως δέν θα σου γράψω και την άλλη υποψία μου,ότι τελικά προβλέπω το μπλόγκ σου να ξεπερνάει σε επισκεψιμότητα και αυτό του δήμου,αφού μόλις μάθουν οι ψωνάρες ότι ενδέχεται να τους αναφέρεις στην εκπομπή σου, θα περιμένουν στην ουρά όπως αυτές τις μέρες τα αυτοκίνητα στα βενζινάδικα.
(Μαρτύριο και αυτό να είναι κάποιος ντροπιάρης και να μήν μπορεί να λέει αυτά που σκέπτεται.Μπορεί και να αρρωστήσει τελικά κρατώντας τα μέσα του).
@aspico
"Κοσμοπολίτες-πατριώτες 0-0,σημειώσατε χι."
Ο Σαββίδης είναι κοσμοπολίτης και όχι πατριώτης;
"Αφού ιστορικά δέν προκύπτει τίποτα για την ταυτότητά μας,βιολογικά πολιτιστικά και λοιπά το ίδιο αβέβαια είναι τα πράγματα,μήπως πρέπει επιτέλους να βγούμε από τον αυτισμό μας σάν χώρα και να ανοιχτούμε στον κόσμο;"
Αυτή την ουρανομήκη μπαρούφα σε ποιές πηγές και στοιχεία τη στηρίζεις;
"ο εθνικισμός είναι αυτός που χαρακτήριζε ιστορικά την ελλάδα ή ο οικουμενισμός;"
Προφανώς γνωρίζεις μόνο αυτές τις δύο έννοιες. Αλλά ξέχασα μάλλον ταυτίζεις τον πατριωτισμό με τον εθνικισμό και το φασισμό.
"Στο κάτω κάτω,ο ταξιδιώτης στις περιπλανήσεις του στον κόσμο,άλλους τόπους ανακαλύπτει άραγε,ή καινούργιες πτυχές του εαυτού του;"
Εδώ ζωγράφισες!
Και μήπως είναι χαλασμένο το .... enter σου;
και οι αρβανιτες και οι βλαχοι υπηρξαν μοναχα γλωσσικη μειονοτητα μικρη αναμεσα στους ελληνοφωνους πληθυσμους...και ειχαν ελληνικη συνειδηση και αυτο ειναι που τελικα μετραει οποια και αν ηταν απωτερη καταγωγη τους προ αιωνων...
για τους αρβανιτες
http://kleftouria.blogspot.com/
2008/04/1821_19.html
αληθεια aspic με συγχωρεις διαβαζοντας αν το χεις κανει ποτε..τα απομνημονευματα των ελληνων επαναστατων του 21 και οχι τσιτατα που αναπαραγεις απο αρθρα ατομων ιδιας ιδεοληψιας με την δικη σου βγαζεις το συμπερασμα πως δεν ηταν εθνικοαπελευθερωτικη??παρολο που μαλιστα ο καποδιστριας γι αυτο αγωνιουσε να πεισει τις αυλες μη τυχον ταυτιστει με το επαναστατικο κοινωνικο κινημα των καρμποναρων και την φαει το μαυρο σκοταδι και αυτην ασυζητητι?
η μπουμπουλινα δηλαδη απο αγνη αγαπη για το προλεταριατο μπηκε στον αγωνα και εδωσε την περιουσια της?λολ
μια και μιλησες για αρβανιτες
Με καταγωγή από την Ύδρα, η Λασκαρίνα Πινότση, όπως ήταν το όνομά της, γεννήθηκε στις φυλακές της Κωνσταντινούπολης στις 11 Μαΐου 1771, όταν η μητέρα της, Παρασκευώ (Σκεύω), επισκέφθηκε τον σύζυγό της και πατέρα της Λασκαρίνας, Σταυριανό Πινότση, ο οποίος ήταν ετοιμοθάνατος και είχε φυλακιστεί εκεί από τους Τούρκους επειδή είχε συμμετάσχει στην επανάσταση της Πελοποννήσου το 1769-1770, τα γνωστά Ορλωφικά. Μετά τον θάνατο του πατέρα της, επέστρεψε μαζί με την χήρα μητέρα της στην Ύδρα όπου έζησαν για τέσσερα χρόνια. Ύστερα μετακόμισαν στις Σπέτσες, όταν η μητέρα της παντρεύτηκε τον καπετάνιο Δημήτριο Λαζάρου-Ορλώφ[1], από τις Σπέτσες...
χαιρετε
Δημοσίευση σχολίου