Ο τίτλος του άρθρου αποτελεί τον κεντρικό άξονα του αφιερώματος του τελευταίου τεύχους του έγκυρου αμερικανικού περιοδικού "Foreign Affairs" το οποίο αξίζει να διαβάσουμε.
Εκτός και αν πιστεύουμε πως ό,τι γράφεται και λέγεται απο αμερικανούς είναι κακό. (Η ταπεινότης μου πέρασε μια τέτοια πολιτική περίοδο).
Παρακολούθησα για λίγο ένα πολύ ενδιαφέρον συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη για την ενέργεια, γενικά, αλλά κυρίως για τη γεωπολιτική των αγωγών του πετρελαίου και του φυσικού αερίου.
Διαπίστωσα, και απο συζητήσεις που είχα πως για πρώτη φορά, η Αμερική βρίσκεται σε μειονεκτική θέση στη διαμόρφωση των γεωπολιτικών ισορροπιών και τούτο διότι ούτε η ίδια ούτε οι δυνάμεις που επιθυμεί να ενισχύσει διαθέτουν μεγάλα αποθέματα φυσικού αερίου.
Αντιθέτως, πρώτη δύναμη σε αυτού του είδους τα αποθέματα, είναι η Ρωσία.
Απο μια άποψη το γεγονός αυτό βοήθησε τη Ρωσία να ανακάμψει και σιγά σιγά να επανέλθη στο διεθνή στίβο ως μεγάλη δύναμη, κάτι που το σύστημα ισορροοπίας το χρειαζόταν.
Απο την άλλη αυτή η ισορροπία πρέπει να διαμορφωθεί προσεκτικά για να μην πέσουμε απο την αλλαζονία της μιας υπερδύναμης στην αλλαζονία μιας άλλης δύναμης.
Σήμερα το βράδυ 7.30 μμ (Παρασκευή 23 Μαίου), στον "Ιανό",παρουσιάζουμε (ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο πρύτανης του πανεπιστημίου Μακεδονίας Ηλίας Κουσκουβέλης και η ταπεινότης μου) το βιβλίο του Δημήτρη Καιρίδη, επίκουρου καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας: "Η Αμερικανική εξωτερική πολιτική και η συντηρητική αντεπανάσταση".
Το έχω διαβάσει το βιβλίο. Κάναμε, μάλιστα, και εκπομπή με το θεμα αυτό. Καλύπτει ένα κενό στη βιβλιογραφία και είναι πολύ αξιόλογο.
Περιγράφει πότε άρχισε να διαμορφώνεται ως τάση, ως αντίληψη στην αμερικανική κοινωνία αυτό που επι κυβερνήσεως Μπούς ονομάσαμε neocon, νεοσυντηρητικοί δηλαδή και οδήγησε στις περιπέτειες στις οποίες έχει μπει η Αμερική και όχι μόνο.
Αυτά τα τρία, λοιπόν, το αφιέρωμα του Foreign Affairs, το συνέδριο του Ινστιτούτου Νοτιοανατολικής Ευρώπης για την Ενέργεια και βασικά στοιχεία του βιβλίου του Καιρίδη θα αποτελέσουν τις επόμενες μέρες το θέμα που θα αναρτήσουμε για συζήτηση. Ελπίζω να σας ενδιαφέρει.
Π.Σαβ.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
16 σχόλια:
Κύριε Σαββίδη το θέμα που αναφέρετε είναι σημαντικότατο αλλά έχω την εντύπωση ότι το εξαντλήσατε με αφορμή της υπογραφής της Ρωσο-Ελληνικής συμφωνίας για τον αγωγό BlueStream.
Εάν δεν απατώμαι είχατε παραθέσει 2 εκπομπές για το θέμα αυτό και μάλιστα μια αφορούσε και τις εναλλακτικές πηγές ενέργειας. Δυστυχώς όπως φάνηκε τότε από τις Ανιχνεύσεις, το Υπ.Ανάπτυξης αλλά ακόμα και το Μαξίμου δεν ενδιαφέρονται για την ανάπτυξη αυτών των μορφών στη χώρα μας, με αποτέλεσμα να εξαρτόμαστε από το παιχνίδι των αγωγών. Δεν υπάρχει βούληση να γίνουμε εμιράτο όπως είχε αναφερθεί.
Θα σας πρότεινα λοιπόν, έπειτα από την υπερεξάντληση του θέματος από εσάς, κάτι άλλο. Εάν μπορώ να σας υποδείξω κάτι θα τανε το θέμα της έλλειψης δημοκρατίας σε ΗΠΑ, Ρωσία αλλά και σε Ευρωπαϊκά κράτη. Επίσης πως αυτό το έλλειμμα μεταφέρεται στις χώρες που διασχίζουν οι αγωγοί και πως συνδέεται με τόσα άλλα φαινόμενα, όπως η λογοκρισία, η αναξιοκρατία, ο εθνικισμός κτλ. Συνδέεται έτσι και με το θέμα των αγωγών που έχετε ήδη ετοιμάσει όπως φαντάζομαι.
Ελπίζω να μη σας κούρασα με το μακροσκελές μου μήνυμα και να σας έδωσα κάποιο κίνητρο για νέα θεματολογία.
Κύριε Σαββίδη,
συνεχίστε την προσπάθειά σας σε θέματα αφύπνισης του Έλληνα. Η αμερικάνικη εποχή φαίνεται να βρίσκεται στην δύση της. Θα πρέπει οι Έλληνες (εννοώ η Ελληνική κυβέρνηση) να κάνει τις κατάλληλες κινήσεις προκειμένου να ευνοηθούμε Εθνικά από την διάδοχη κατάσταση. Έτσι και αλλιώς οι Αμερικάνοι είναι εναντίων μας σχεδόν σε όλα τα θέματα. Τουρκικό, Σκοπιανό και πάει λέγοντας. θα πρέπει να τους δείξουμε τα ... μας, ώστε να μην μας θεωρούν ''Αμερικανάκια''.
Σας παρακολουθούμε και τώρα με το Blog η επικοινωνία θα είναι αμεσότερη.
o...parizianos κυριε σαββιδη θελει να κανετε μια αγιογραφια για τον κυριο αλαβανο(σας το εχει ξαναζητησει σε αλλο νημα)..το συντομοτερο δυνατο.
επιπλεον αλλη μια για τον εθνομηδενισμο,τον ουτοπικο λαικισμο και γιατι εχουν βαλθει ολοι οι απατριδες κοσμοπολιτες με θαυμαστη αγαπη για το παρισι να μετατρεψουν τις γενοκτονιες σε συνωστισμους....
την δοξα τους ζηλεψε ο μητσοτακης προσφατα και βαλθηκε να κανει το ασπρο μαυρο με αλλους στοχους βεβαιως..
και μια και μιλησα για μητσοτακη δεν ειναι αστειο που ολοι αυτοι που καναν τις αβαντες στην ρεπουση και κατηγορουσαν ολη την χωρα για εθνικισμο τα χωνουν τωρα στον μητσοτακη επειδη ,λεει,"γραφει την ιστορια οπως ο ιδιος θελει"?
εξαιρετικα αφιερωμενα δυο αρθρα του γιανναρά και του καραμπελιά
http://www.antibaro.gr/society/
giannaras_skotadismos.htm
http://www.ardin.gr/page/
article.php?id=52243ff6-c0ac-2828
-2b45-000033a3
Κατα τα αλλα δεν περιμεναν τους αγωγους η λογοκρισια και η αναξιοκρατια για να αναπτυχθουν στην ελλαδα π.χ..υπηρχε θαρρω μια αλφα προδιαθεση,ενα χ ιστορικο ηδη(για το οποιο δεν ειναι δυνατον να κατηγορουμε αποκλειστικα τις εκαστοτε ελιτ)...
επιπλεον στην αμερικη δεν υπαρχει δικτατορια ,υπαρχουν κυβερνησεις που εκλεγονται και εκφραζουν την πειραγμενη(λολ) βουληση του λαου..καλη ωρα τωρα οπως φαινεται ηρθε η σειρα του ομπαμα..στην αμερικη παρεπιπτοντως υπαρχει πολυ περισσοτερη δημοκρατια απ οτι π.χ στην Ελλαδα...ανεξαρτητα του τι πιστευουμε επειδη ακριβως δεν εχουμε μελετησει το συστημα τους...
πραγματι η δημοκρατια δεν λειτουργει αψογα σε πολλες των χωρων για διαφορετικους λογους..π.χ οι λαοι των ανατολικων ευρωπαικων κρατων επι δεκαετιες ζουσαν υπο την στοργικη προστασια ολοκληρωτικων σοσιαλιστικων καθεστωτων ,πως λοιπον να αναπτυξουν δημοκρατικη συνειδηση απ την μια στιγμη στην αλλη?
μουσουλμανικοι λαοι παλι επι αιωνες γαλουχημενοι με το κορανι..εχουν μαθει να βλεπουν καθε πτυχη της ζωης τους σε συναρτηση με αυτο...ετσι εμπλεκεται και στην πολιτικη ο μωαμεθ..και εχουμε τα ισλαμικα καθεστωτα..
κατα τα αλλα οντως οταν η υπερδυναμη(και το κανε και η σοβιετικη ενωση)θεωρει πως θιγονται τα συμφεροντα της ελιτ που κυριως αντιπροσωπευει(δεν εννοω οτι σοι και καλα η ελιτ βρισκεται σε πολεμο με τον λαο εξυπακουεται..αλλωστε σε πολλες δυτικες χωρες η πλειοψηφια του λαου μοιραζεται ενα τμημα του πλουτου που παραγεται.ζει αξιοπρεπεστατα..ειναι βεβαια κατι που ευνοει και την περαιτερω αναπτυξη της μικτης οικονομιας και επομενως και την ισχυροποιηση της ελιτ.η συζητηση αυτη μας στελνει ομως στις απαρχες της βιομηχανικης επαναστασης γι αυτο την κοβω εδω)
η υπερδυναμη λοιπον δεν δισταζει να ανατρεψει κυβερνησεις..να περιορισει τις ελευθεριες των λαων κτλ κτλ το χουμε δει αρκετες φορες το εργο..αυτο βεβαια εξαρταται..π.χ δεν μπορει ποτε να το κανει πια στον σκληρο πυρηνα της ευρωπαικης οικονομικης ενωσης..προτιμα την προπαγανδα χειραγωγησης μεσα απο καποιους γραφιαδες π.χ που χει μικροτερο κοστος(και δεν εννοω μονο το χρηματικο) γι αυτην.
πρεπει να πληροι ορους μπανανιας το κρατος στο οποιο γινεται η δραστικη επεμβαση
τελος ειναι και η ιδια ελιτ της χωρας που ναι μεν δεν την χαλανε οι σοσιαλδημοκρατες τυπου παπανδρεου(παλιου και νεου) ή τσιπρα και τους προωθει απ τα μμε της αλλα παλι ουδεποτε θα ηθελε να δει την παπαρηγα π.χ(την οντως σοσιαλιστρια)να κυβερνα τον τοπο για ευνοητους λογους,συνεπως δεν ειναι λογικη περισσοτερη αμεση δημοκρατια γι αυτους(μιλαω παντα με ελληνικους ορους,αλλου το φαινομενο παπαρηγα δεν υφισταται) ..μη τυχον υπαρξουν εκπληξεις..(σχετικα ελεγχομενες τωρα...αφου μιλαμε για μια μερα ανα τετραετια ουσιαστικα δημοκρατιας,και για καθημερινη τηλεοπτικη προπαγανδα χειραγωγησης)
μολονοτι η περισσοτερη και αμεση δημοκρατια δεν σημαινει και ταυτοχρονη επιλυση ολων των προβληματων επι γης ή ενα κρατος δικαιου..π.χ στην αρχαια αθηνα κρατος με ιδιαιτερα ανεπτυγμενο δημοκρατικο αισθημα και παιδεια ψηφισαν πανηγυρικα ενα σωρο πολεμους να διεξαχθουν(μεταξυ αυτων και την σικελικη εκστρατεια)..
ολα αυτα τα φαινομενα που περιεγραψες και καποια που κολησες(εθνικισμος λεει...για την ακριβεια επρεπε να αναφερθεις στην παγκοσμιοποιηση,αφου αυτην καλλιεργει τωρα το μεικτο συστημα οικονομιας...θα στο κανω πενηνταρακια π.χ ειμαστε πες διακοσια κρατη στον κοσμο και εκατο βασικες γλωσσες για την επιχειρηση αυτο σημαινει πως για ενα sofware π.χ θελει διακοσιες μεταφρασεις,παραλλαγες ή για ενα πληκτρολογιο αντιμετωπιζει τα ιδια προβληματα περιπου...αυτο σημαινει υψηλοτερο κοστος.θειο δωρο θα ηταν γι αυτους μια γλωσσα ενας λαος συγκεκριμενα εθιμα..βλεπεις ας πουμε πως φτασαν μεχρι και οι τουρκοι να γιορταζουν χριστουγεννα)οσα ειπες λοιπον ενεκα της ιδεοληψιας δεν σχετιζονται αποκλειστικα με τους αγωγους,με την πολιτικη των αγωγων...
ακομα και αυτου του τυπου την περιορισμενη δημοκρατια που απολαμβανουμε και τα οικονομικα προνομια που εχουμε παντως ειναι πολυ καλυτερα απ οσα π.χ απολαμβανε ο μεσος πολιτης σε οποιοδηποτε σοσιαλιστικο καθεστως και αν υπηρξε στην ιστορια...το συστημα βεβαια χρηζει βελτιωσης..ειδικα στις τριτοκοσμικες χωρες!..στις οποιες αλλωστε οφειλεται σε σημαντικο βαθμο και η ευζωια που απολαμβανει ο μεσος δυτικος πολιτης...νομιζω πως τελικα αν θες εναν καλυτερο κοσμο γενικα αν θελουμε κατι καλυτερο απο το να περιμενουμε εναν ανδρεα δημαγωγο να διπλασιασει το δημοσιο χρεος και να μας χρεωκοπησει ταζοντας λαγους και πετραχηλια ή τον νεο φιντελ που θα ιδρυσει μια νεα διδακτορια πεινας..προτιμωτερο ειναι να προσπαθουμε εμεις στον δικο μας μικροκοσμο να αναπτυσσουμε αντιστασεις...που μπορει να ειναι πολυποικιλες απο την καταναλωση π.χ(ποιοτητα και ποσοτητα)..ας μην ξεχναμε πως απο ενα κυτταρο ξεσπαει ο καρκινος και τελικα λυγιζει ολον τον οργανισμο..
αλλα ειπαμε δεν θες να κανουμε κουβεντα οποτε βαζω μια τελεια εδω...
καλο ειναι παντως να μην σκεφτομαστε με ορους δεκαετιας 10...και να αναπαραγουμε μια παρωχημενη συνθηματολογια αλλης εποχης
τωρα για το θεμα που θιξατε κυριε σαββιδη...η αμερικη εχει καλους ρυθμους αναπτυξης και γερες οικονομικες βασεις+τον στρατο στον οποιο αλλωστε βασιζεται η διεθνη επιρροη της...εχει το υψηλοτερο αεπ αλλα και το υψηλοτερο δημοσιο χρεος οπως γνωριζετε...και αυτο ειναι τραγικο...ωστοσο μπορει αυριο μεθαυριο μειωνοντας στο μισο τους στρατιωτικους εξοπλισμους να παραμεινει η πρωτη του χορου αντιμετωπιζοντας και το δημοσιο χρεος...
η ρωσσια οντως ειναι μεγαλη δυναμη αυτην στιγμη..μηδενικο χρεος(!).στρατο που ανασυνταχθηκε επι πουτιν ισχυρο..ενα σωρο πυρηνικα...ενεργειακα αποθεματα τεραστια..εδαφικη γεωστρατηγικη εκταση απο την ασια εως την ευρωπη..και ρυθμους αναπτυξης μεγαλους..φετος νομιζω ξεπερασε ή ξεπερναει και το αεπ της βρετανιας...τι να λεμε..ειναι η δευτερη μεγαλη δυναμη αυτην την στιγμη στον κοσμο...η κινα απο μακρυα αφου ολη η κινα ανηκει ουσιαστικα στις πολυεθνικες (μολονοτι της εχει τρελο χρημα αποφερει που μπορει να επηρεασει την παγκοσμια οικονομια αν το θελησει)...σε αντιθεση με την ρωσικη πολιτικη ελιτ που αντλει την δυναμη της απο τα πυρηνικα που εχει τον στρατο το μηδεν χρεος και την γκαζπρομ..
οποιος ειχε την υπομονη να το διαβασει και ειδε καποια ανακριβεια ή κοτσανα εδω ειμαστε να την συζητησουμε..
ΒΑΡΕΤΟ ΕΙΝΑΙ DO NOT
συμπληρωματικο:
ο μητσοτακης μαλιστα με μια στρατια καθηγητες ιστοριας ηθελε να αλλαξει τα φωτα της ιστοριας,πραγμα που αποδεικνυει πως αν θες τον μεγα αλεξανδρο να τον κανεις αλεξανδρωφ και τον ομηρο ομαρ δεν θα δυσκολευτεις να βρεις πουλεν στα πανεπιστημια...
σημερα παρεπιπτοντως διαβασα στον σταθη για φιξαρισμενες τιμες σιτηρων κτλ και για μακροχρονια συμβολαια αγορας 10-15 ετων...για τον νομο προσφορας ζητησης που δεν ισχυει στην περιπτωση..δεν ξερω αν ειναι κατι που δεν καταλαβα καλα,αλλα εδω μου μυριζει ενα καλο θεμα ..
Ἂς ὑποθέσουμε ὅτι γιὰ λόγους οἰκονομικοὺς/ἐνεργειακοὺς "τελειώσει ἡ ἀμερικανικὴ ἐποχή". Προφανῶς κάποιος ἄλλος (Ρωσία) θὰ καθορίζει τὴν παγκόσμια πολιτική, ὅμως ἡ ἐπιρροὴ τῆς Ἀμερικῆς σήμερα δὲ φτάνει μόνο μέχρις ἐκεῖ! Πληροῖ ἡ Ἀμερικὴ τὶς προϋποθέσεις τοῦ σχήματος τῆς Αὐτοκρατορίας: εἶναι ἢ δὲν εἶναι ὁ κοινὸς τρόπος τοῦ βίου (ποὺ λέει κι ὁ κ. Γιανναρᾶς) τουλάχιστον ὀλόκληρης τῆς Εὐρώπης ὁ ἀμερικανικός;;; Αὐτὸ φτάνει καὶ σὲ χοντρᾶδες: ἄπειρα μπλουζάκια μὲ τὴν ἀμερικανικὴ σημαία, σὲ ὁποιαδήποτε χώρα, ἀποτελοῦν δῆθεν "μόδα" καὶ ὄχι σαφὲς σημαῖνον.
Ὡραῖα, κυριαρχεῖ κάποτε ἡ Ρωσία στὴ διεθνῆ πολιτικὴ καὶ οἰκονομία. Σάμπως, ἔστω καὶ σὲ βάθος χρόνου, θὰ ἀλλάξει ὁ άπανταχοῦ ἀμερικάνικος πολιτισμός; Θὰ γίνει παγκόσμια γλώσσα ἡ ρωσική; Καὶ ὁ ἀμερικάνικος καθημερινὸς πολιτισμὸς μὲ ποιὸν πολιτισμὸ θὰ ἀντικατασταθεῖ, μήπως δὲν "ζεῖ" σήμερα ἡ Ρωσία ἀμερικανοτρόπως; Ὁπότε γιὰ τί τέλος τῆς ἀμερικανικῆς ἐποχῆς μιλᾶμε;;; Οἰκονομικὰ μπορεῖ, πολιτικὰ μπορεῖ. Οὐσιαστικὰ ὅμως, στὸ ἐπίπεδο τῆς καθημερινῆς ζωῆς, τοῦ πολιτισμοῦ;;;
ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΜΕΣΩ ΙΝΤΕΡΝΕΤ !!! ΣΤΟ XARISETO.GR
Είναι ένα νέο site που με απώτερο σκοπό έχει την ανακύκλωση αλλά & την αμοιβαία βοήθεια, με σύνθημα «ΕΔΩ ΔΕΝ πετάμε , χαρίζουμε».
Η βασική του αρχή είναι πως ό,τι προσφέρεται πρέπει να διατίθεται δωρεάν.
Στις αρχές Μαρτιου ξεκινήσε με την υποστήριξη φίλων ένα site με την ονομασία XARISETO.GR και εχει φτασει ήδη στα 280 μελη και στους 9800 μοναδικους επισκεπτες, μόλις στους 2 πρώτους μηνες λειτουργειας του .
«Τα σπίτια μας είναι γεμάτα πράγματα, στo πατάρι και στις αποθήκες μας που δεν θέλουμε ! Γιατί να μη βελτιώσουμε την ποιότητα της ζωής μας χαρίζοντάς τα; Ο,τι είναι σκουπίδι για μας μπορεί να είναι θησαυρός για κάποιον άλλον». λέει η ομαδα του xariseto.gr
Το xariseto.gr έχει χωριστει σε κατηγορίες με βάση τις πόλης ή τους νομούς για ευκολο χειρισμο αγγελιων
Περιμένουμε την ενεργή συμμετοχή σας σε αυτήν την προσπάθεια εναλλακτικής μορφής ανακύκλωσης αλλά και οικονομίας.Δώστε τώρα στον εαυτό σας την ηθική ικανοποίηση, χαρίζοντας αντικείμενα που δεν χρησιμοποιείτε και θεωρείτε οτι είτε ειναι «βάρος» είτε ειναι απλά «τα αντικείμενα που γεμίζουν την αποθήκη σας»,που σε άλλα μέλη του site ίσως φανούν χρήσιμα
Με εκτιμηση
η ομάδα του http://www.xariseto.gr
ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ !!!!!
ενα σχετικο με το ζητημα κειμενο ανηρτησε προσφατα το blog του ardin
παρεπιπτοντως
Εδώ έχουμε τον καπετάνιο,ο οποίος συνεχίζει με την ίδια επιχειρηματολογία όπως και στα προηγούμενα πόστ του,και η οποία (επιχειρηματολογία) μας παραπέμπει στις ατέλειωτες συζητήσεις των φιλάθλων στα καφενεία πρωινά δευτέρας,καθώς αραδιάζουν σενάρια και αναλύσεις στο τραπέζι για τα μάτς της κυριακής.
Και βέβαια σε κάθε αρνητικό αποτέλεσμα για αυτούς,θα φταίει ο διαιτητής,όπως και για τον καπετάνιο θα φταίει ο κομμουνισμός.
Όμως αγαπητέ καπετάνιο,το μάτς έληξε,ο διαιτητής κρέμασε την σφυρίχτρα του και αποχώρησε,έτσι για τις θηριωδίες που γίνονται τώρα στις κερκίδες και στα πέριξ στενά,μόνο αυτός δέν φταίει.
Οι πολίτες-φίλαθλοι-οπαδοί-γουρούνια,παίζουν μόνοι τους τώρα,ακολουθώντας τους κανόνες της περιβόητης-διαβόητης,δυτικής σου δημοκρατίας που τόσο δέος και θαυμασμό αισθάνεσαι για αυτήν.
Τουτέστιν καπετάνιε,οποιοσδήποτε υπερασπιστικός ισχυρισμός σου για τον καπιταλισμό (μεικτές οικονομίες και φιλευθερισμοί,είναι απλώς ελευθεριάζουσες μαλακίες.Καπιταλισμός λέγεται,ή κεφαλαιοκρατία στα ελληνικά.Γιατί σε ενοχλεί να τον αποκαλείς με το όνομά του; Αισθάνεσαι ενοχές; ),όσους συνδυασμούς και άν κατεβάσεις,ότι λεπτομερείς πολυσύνθετες αλλαγές και να κάνεις,καταλήγεις,έστω και άθελα σου,στην κινηματογραφική ατάκα του αυλωνίτη με την χαρακτηριστική του φωνή, όταν έπαιζε τον πλούσιο: "ΛΕΦΤΑΑΑ ΛΕΦΤΑΑΑΑ.....ΦΦΦΑΤΕ ΦΦΦΑΤΕ".
Αυτή η φράση,αυτή η διαρκής και ΑΔΙΣΤΑΚΤΗ ανάπτυξη,αυτή η τερατώδης γιγάντωση του ΕΓΩ είς βάρος του ΕΜΕΙΣ,της ατομικότητας έναντι της συλλογικότητας,αυτή η υποταγή στις τυφλές ορμές της φύσης δηλαδή,είναι όλη η "ιδεολογία" του καπιταλιστικού συστήματος που ζούμε.
Ένα σύστημα τέρας,που τρώει από τον άνθρωπο,τρώει από τον πλανήτη,τρώει από τις μηχανές,τρώει από το πετρέλαιο,τρώει από τα ζώα,τρώει από τα φυτά,τις θάλασσες ,τον αέρα,τρώει τρώει τρώει τρώει,μεταβολίζει και αφοδεύει,σκεπάζοντάς τα όλα με σκατά,που είναι και η τελική του πολιτική πράξη.
ΣΚΑΤΑ.
Με αυτά και με αυτά,αυτός ο άναρχος και πρωτόγονος καπιταλισμός,έχει δημιουργήσει βαρειές και β αθειές ρηγματώσεις στις δυτικές τουλάχιστον μέχρι τώρα κοινωνίες,με συνέπεια να γκρεμίζονται μέσα τους (στα ρήγματα) η τέχνη,ο πολιτισμός,η αναζήτηση της ελεύθερης δημιουργίας και ότι τέλος πάντων χαρακτηρίζει το είδος μας σάν ανθρώπινο,πέραν από αυτήν την απόλυτα βιομηχανοποιημένη μηχανή που κατασκευάζεται μέρα με την μέρα στην θέση του (του ανθρώπου).
Όπως έλεγε και ο κλάρκ δηλαδή (για άλλο θέμα βέβαια): "περνάμε σίγουρα το κατώφλι μιάς καινούργιας εποχής δυστυχώς όμως όχι σάν άνθρωποι".
Και βέβαια όλα αυτά,μας υπενθυμίζουν για μιά ακόμη φορά,ίσως την τελική,την αποτυχία του ορθολογισμού στις αρχές του διαφωτισμού που διακύρηξε.
Το παιχνίδι δηλαδή,τέλειωσε.
Πάμε για καινούργιο.
Έτσι λοιπόν μαστροπαντελή,σωστά σου λέει λίγο πολύ ο σωτήρης (ρε σωτήρη φτειάξε το πληκτρολόγιό σου ρε παιδί μου γιατί θα μας βγούν τα μάτια),ότι τι σημασία έχει άν σήμερα δεσπόζουσα θέση στο οικονομικό μοντέλο που ζούμε,έχει η αμερική,χθές είχε η βρετανία και αύριο ενδεχομένωςνα έχει η ρωσία;
Αυτό είναι το πρόβλημα,και όχι το ίδιο το πολιτικό σύστημα που ζούμε και το οποία λίγο πολύ φθάνει στα όριά του;
Και τελικά δηλαδή,μόνο τα πολιτικοοικονομικά παιχνίδια θα μας απασχολούν και για την ουσία του προβλήματος δέν θα κάνουμε κουβέντα;
Λύνει κανένα πρόβλημα άν η ρωσία ή η ευρώπη πάρουν την θέση της αμερικής;
Όχι για πές μας παντελή,τι λέει επιτέλους αυτό το βιβλίο που διάβασες και τι είπατε στην παρουσιάση να μάθουμε και εμείς που είναι η διαφορά δηλαδή;
Θα καθαρίσει και θα αναπνεύσει ο πλανήτης άν πάρει τα ηνία η ρωσία;
Δέν θα φωλιάζει ο θάνατος στα πορτοφόλια μας;
Δέν θα κρύβουμε,το κενό μας,μέσα στα τερατώδη μας αυτοκίνητα,βίλες και ότι άλλο,επικαλύπτουμε τον νεοπρωτογονισμό μας;
Όχι πές μας,τι λέει στο βιβλίο του ο καιρίδης,για τους καιρούς που αλλάζουν;
Πιστεύει ότι αυτό είναι το πρόβλημα;
Που θα βρούμε ακόμη περισσότερη ενέργεια δηλαδή και με τι θα την μεταφέρουμε,για να συνεχίσουμε αδιάλλειπτα να την ΚΑΙΜΕ.
Θα τα κάψουμε όλα παντελή στο τέλος,και μετά δέν θα μένει τίποτα άλλο από το να....
...καούμε και εμείς και να πάμε στο διάολο πιά.
Χααααα χαααααα .....σσγγγζζζζζζτττζζζζ σσσγγζζζζζτττζζζζζ....και όπως είπαμε καπετάνιο,να τους τρίβουμε καλά τους καθρέφτες μας έ; .....σσγγγζζζζζτζζζζζζζζςςςςςς.....
Φαίνεται μοναδικὴ δυνατότητα ἀλλαγῆς (ἄρα καὶ σωτηρίας, ὅπως σωστὰ λέει ὁ aspic) νὰ εἶναι ἡ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ἀλλαγὴ τοῦ πολιτιστικοῦ παραδείγματος, που σημαίνει τῶν μυαλῶν ποὺ βαθιὰ κουβαλᾶμε καὶ ὄχι τῆς ἰδεολογίας καὶ δὲν ξέρω τί. Νομίζω γόνιμα ἐρωτήματα θὰ ῆταν: Δ
Διαφαίνεται τέτοια ἀλλαγή;
Ἂν συνέβαινε, ποιὰ μεγάλη καταστροφὴ (γιατὶ ἀλλιῶς φαίνεται δὲν παίρνουμε χαμπάρι) θὰ τὴν πυροδοτοῦσε;
Ὑπάρχει ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ πιθανότητα νὰ ἀλλάξουμε παγκοσμίως μυαλὰ (νοο-τροπία) πρὶν τὴν ἐν λόγῳ καταστροφὴ ἢ ὄχι;
Ἡ δυναμικὴ τῆς Ἱστορίας τί μᾶς διδάσκει ἐπὶ τοῦ εὐρύτερου θέματος;
Ὡραῖα, ἀλλάζουμε. Σὲ ποιὰ κατεύθυνση θὰ μπορούσαμε νὰ ὁδηγηθοῦμε, ὅσον ἀφορὰ π.χ. τὴ σχέση μὲ τὴ φύση καὶ τὸ οἰκοσύστημα, τὶς διεθνεῖς σχέσεις (δὲν προϋποθέτει ἡ ἀλλαγὴ ριζικὰ διαφορετικὸ μόρφωμα ἀπὸ τὸ ὑπερ-προβληματικὸ ἔθνος-κράτος;) καὶ λοιπὰ- ἄρα, ποιὰ θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ἡ βαθύτερη *ἀλλαγὴ τῆς θέασης τοῦ συνόλου κόσμου* ποὺ προϋποτίθεται;
Νομίζω ὅτι ἡ μὴ-ἀλλαγὴ τῶν παραγόντων σὲ ἕνα τέτοιο ἐπίπεδο συνιστᾶ τὴν "ἀμερικανικὴ ἐποχή". Δὲν πᾶ' να διατάζει ἡ Ρωσία, αὐτοὶ οἱ παράγοντες πράγματι δὲν φαίνεται νὰ ἀλλάζουν.
Ή, λοιπόν, θα έχουμε ριζική κοινωνική αλλαγή, αλλαγή κοινωνικού συστήματος ή, οτιδήποτε άλλο δεν μας αφορά;
Αν η διαχείρηση της μετάβασης απο ένα σύστημα παγκόσμιας κυριαρχίας σε ένα άλλο προκαλέσει ακραίας μορφής αστάθεια δεν μας ενδιαφέρει;
Δυστυχώς, δεν έχω το χρόνο να σας παρουσιάσω μεταφρασμένο το κείμενο του Προέδρου του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων του Κογκρέσσου Richard Haass στο περιοδικό Foreign Affairs.
Αντιγράφω, όμως, εδω το κείμενο στα Αγγλικά. Νομίζω μια ιδέα όλοι μπορούμε να π΄΄αρουμε.
Με δύο λόγια λέει πως τέρμα ο μονοπολικός κόσμος. Δεν περνάμε, όμως, σε έναν διπολικό ή πενταπολικό κόσμο, αλλά σε ένα μη πολικό κόσμο.
Η δύναμητων κρατών εθνών απομειώνεται, νέοι δρώντες απο κράτη παρίες μέχρι ΜΚΟ, διεθνείς ή τοπικοί οργανισμοί, εταιρείες ή μικρά κράτη ενεργειακοί γίγαντες κλπ αποκτούν μεγάλη δύναμη, η Εντροπία του συστήματος λόγω πολλών παραγόντων μεγαλώνει μξε άπειρη τάση αν δεν υπάρξει έξωθεν παρέμβαση.
ο Χάαςς, βλέπει στο ρόλο του παρεμβαίνοντος τις ΗΠΑ και αυτόν θεωρεί ως ρόλο της σημερινής υπερδύναμης στη μεταβατική φάση που θα περάσει το παγκόσμιο σύστημα μέχρι να ισορροπήσει στη μη πολικότητα.
Να και το άρθο:
Printer-friendly page format
The Age of Nonpolarity
What Will Follow U.S. Dominance
By Richard N. Haass
From Foreign Affairs , May/June 2008
--------------------------------------------------------------------------------
Summary: The United States' unipolar moment is over. International relations in the twenty-first century will be defined by nonpolarity. Power will be diffuse rather than concentrated, and the decline as that of nonstate actors increases. But this is not all bad news for the United States; Washington can still manage the transition and make the world a safer place.
RICHARD N. HAASS is President of the Council on Foreign Relations.
Listen to this essay:
The principal characteristic of twenty-first-century international relations is turning out to be nonpolarity: a world dominated not by one or two or even several states but rather by dozens of actors possessing and exercising various kinds of power. This represents a tectonic shift from the past.
The twentieth century started out distinctly multipolar. But after almost 50 years, two world wars, and many smaller conflicts, a bipolar system emerged. Then, with the end of the Cold War and the demise of the Soviet Union, bipolarity gave way to unipolarity -- an international system dominated by one power, in this case the United States. But today power is diffuse, and the onset of nonpolarity raises a number of important questions. How does nonpolarity differ from other forms of international order? How and why did it materialize? What are its likely consequences? And how should the United States respond?
NEWER WORLD ORDER
In contrast to multipolarity -- which involves several distinct poles or concentrations of power -- a nonpolar international system is characterized by numerous centers with meaningful power.
In a multipolar system, no power dominates, or the system will become unipolar. Nor do concentrations of power revolve around two positions, or the system will become bipolar. Multipolar systems can be cooperative, even assuming the form of a concert of powers, in which a few major powers work together on setting the rules of the game and disciplining those who violate them. They can also be more competitive, revolving around a balance of power, or conflictual, when the balance breaks down.
At first glance, the world today may appear to be multipolar. The major powers -- China, the European Union (EU), India, Japan, Russia, and the United States -- contain just over half the world's people and account for 75 percent of global GDP and 80 percent of global defense spending. Appearances, however, can be deceiving. Today's world differs in a fundamental way from one of classic multipolarity: there are many more power centers, and quite a few of these poles are not nation-states. Indeed, one of the cardinal features of the contemporary international system is that nation-states have lost their monopoly on power and in some domains their preeminence as well. States are being challenged from above, by regional and global organizations; from below, by militias; and from the side, by a variety of nongovernmental organizations (NGOs) and corporations. Power is now found in many hands and in many places.
In addition to the six major world powers, there are numerous regional powers: Brazil and, arguably, Argentina, Chile, Mexico, and Venezuela in Latin America; Nigeria and South Africa in Africa; Egypt, Iran, Israel, and Saudi Arabia in the Middle East; Pakistan in South Asia; Australia, Indonesia, and South Korea in East Asia and Oceania. A good many organizations would be on the list of power centers, including those that are global (the International Monetary Fund, the United Nations, the World Bank), those that are regional (the African Union, the Arab League, the Association of Southeast Asian Nations, the EU, the Organization of American States, the South Asian Association for Regional Cooperation), and those that are functional (the International Energy Agency, OPEC, the Shanghai Cooperation Organization, the World Health Organization). So, too, would states within nation-states, such as California and India's Uttar Pradesh, and cities, such as New York, Sγo Paulo, and Shanghai. Then there are the large global companies, including those that dominate the worlds of energy, finance, and manufacturing. Other entities deserving inclusion would be global media outlets (al Jazeera, the BBC, CNN), militias (Hamas, Hezbollah, the Mahdi Army, the Taliban), political parties, religious institutions and movements, terrorist organizations (al Qaeda), drug cartels, and NGOs of a more benign sort (the Bill and Melinda Gates Foundation, Doctors Without Borders, Greenpeace). Today's world is increasingly one of distributed, rather than concentrated, power.
In this world, the United States is and will long remain the largest single aggregation of power. It spends more than $500 billion annually on its military -- and more than $700 billion if the operations in Afghanistan and Iraq are included -- and boasts land, air, and naval forces that are the world's most capable. Its economy, with a GDP of some $14 trillion, is the world's largest. The United States is also a major source of culture (through films and television), information, and innovation. But the reality of American strength should not mask the relative decline of the United States' position in the world -- and with this relative decline in power an absolute decline in influence and independence. The U.S. share of global imports is already down to 15 percent. Although U.S. GDP accounts for over 25 percent of the world's total, this percentage is sure to decline over time given the actual and projected differential between the United States' growth rate and those of the Asian giants and many other countries, a large number of which are growing at more than two or three times the rate of the United States.
GDP growth is hardly the only indication of a move away from U.S. economic dominance. The rise of sovereign wealth funds -- in countries such as China, Kuwait, Russia, Saudi Arabia, and the United Arab Emirates -- is another. These government-controlled pools of wealth, mostly the result of oil and gas exports, now total some $3 trillion. They are growing at a projected rate of $1 trillion a year and are an increasingly important source of liquidity for U.S. firms. High energy prices, fueled mostly by the surge in Chinese and Indian demand, are here to stay for some time, meaning that the size and significance of these funds will continue to grow. Alternative stock exchanges are springing up and drawing away companies from the U.S. exchanges and even launching initial public offerings (IPOs). London, in particular, is competing with New York as the world's financial center and has already surpassed it in terms of the number of IPOs it hosts. The dollar has weakened against the euro and the British pound, and it is likely to decline in value relative to Asian currencies as well. A majority of the world's foreign exchange holdings are now in currencies other than the dollar, and a move to denominate oil in euros or a basket of currencies is possible, a step that would only leave the U.S. economy more vulnerable to inflation as well as currency crises.
U.S. primacy is also being challenged in other realms, such as military effectiveness and diplomacy. Measures of military spending are not the same as measures of military capacity. September 11 showed how a small investment by terrorists could cause extraordinary levels of human and physical damage. Many of the most costly pieces of modern weaponry are not particularly useful in modern conflicts in which traditional battlefields are replaced by urban combat zones. In such environments, large numbers of lightly armed soldiers can prove to be more than a match for smaller numbers of highly trained and better-armed U.S. troops.
Power and influence are less and less linked in an era of nonpolarity. U.S. calls for others to reform will tend to fall on deaf ears, U.S. assistance programs will buy less, and U.S.-led sanctions will accomplish less. After all, China proved to be the country best able to influence North Korea's nuclear program. Washington's ability to pressure Tehran has been strengthened by the participation of several western European countries -- and weakened by the reluctance of China and Russia to sanction Iran. Both Beijing and Moscow have diluted international efforts to pressure the government in Sudan to end its war in Darfur. Pakistan, meanwhile, has repeatedly demonstrated an ability to resist U.S. entreaties, as have Iran, North Korea, Venezuela, and Zimbabwe.
The trend also extends to the worlds of culture and information. Bollywood produces more films every year than Hollywood. Alternatives to U.S.-produced and disseminated television are multiplying. Web sites and blogs from other countries provide further competition for U.S.-produced news and commentary. The proliferation of information is as much a cause of nonpolarity as is the proliferation of weaponry.
FAREWELL TO UNIPOLARITY
Charles Krauthammer was more correct than he realized when he wrote in these pages nearly two decades ago about what he termed "the unipolar moment." At the time, U.S. dominance was real. But it lasted for only 15 or 20 years. In historical terms, it was a moment. Traditional realist theory would have predicted the end of unipolarity and the dawn of a multipolar world. According to this line of reasoning, great powers, when they act as great powers are wont to do, stimulate competition from others that fear or resent them. Krauthammer, subscribing to just this theory, wrote, "No doubt, multipolarity will come in time. In perhaps another generation or so there will be great powers coequal with the United States, and the world will, in structure, resemble the pre-World War I era."
But this has not happened. Although anti-Americanism is widespread, no great-power rival or set of rivals has emerged to challenge the United States. In part, this is because the disparity between the power of the United States and that of any potential rivals is too great. Over time, countries such as China may come to possess GDPs comparable to that of the United States. But in the case of China, much of that wealth will necessarily be absorbed by providing for the country's enormous population (much of which remains poor) and will not be available to fund military development or external undertakings. Maintaining political stability during a period of such dynamic but uneven growth will be no easy feat. India faces many of the same demographic challenges and is further hampered by too much bureaucracy and too little infrastructure. The EU's GDP is now greater than that of the United States, but the EU does not act in the unified fashion of a nation-state, nor is it able or inclined to act in the assertive fashion of historic great powers. Japan, for its part, has a shrinking and aging population and lacks the political culture to play the role of a great power. Russia may be more inclined, but it still has a largely cash-crop economy and is saddled by a declining population and internal challenges to its cohesion.
The fact that classic great-power rivalry has not come to pass and is unlikely to arise anytime soon is also partly a result of the United States' behavior, which has not stimulated such a response. This is not to say that the United States under the leadership of George W. Bush has not alienated other nations; it surely has. But it has not, for the most part, acted in a manner that has led other states to conclude that the United States constitutes a threat to their vital national interests. Doubts about the wisdom and legitimacy of U.S. foreign policy are pervasive, but this has tended to lead more to denunciations (and an absence of cooperation) than outright resistance.
A further constraint on the emergence of great-power rivals is that many of the other major powers are dependent on the international system for their economic welfare and political stability. They do not, accordingly, want to disrupt an order that serves their national interests. Those interests are closely tied to cross-border flows of goods, services, people, energy, investment, and technology -- flows in which the United States plays a critical role. Integration into the modern world dampens great-power competition and conflict.
But even if great-power rivals have not emerged, unipolarity has ended. Three explanations for its demise stand out. The first is historical. States develop; they get better at generating and piecing together the human, financial, and technological resources that lead to productivity and prosperity. The same holds for corporations and other organizations. The rise of these new powers cannot be stopped. The result is an ever larger number of actors able to exert influence regionally or globally.
A second cause is U.S. policy. To paraphrase Walt Kelly's Pogo, the post-World War II comic hero, we have met the explanation and it is us. By both what it has done and what it has failed to do, the United States has accelerated the emergence of alternative power centers in the world and has weakened its own position relative to them. U.S. energy policy (or the lack thereof) is a driving force behind the end of unipolarity. Since the first oil shocks of the 1970s, U.S. consumption of oil has grown by approximately 20 percent, and, more important, U.S. imports of petroleum products have more than doubled in volume and nearly doubled as a percentage of consumption. This growth in demand for foreign oil has helped drive up the world price of oil from just over $20 a barrel to over $100 a barrel in less than a decade. The result is an enormous transfer of wealth and leverage to those states with energy reserves. In short, U.S. energy policy has helped bring about the emergence of oil and gas producers as major power centers.
U.S. economic policy has played a role as well. President Lyndon Johnson was widely criticized for simultaneously fighting a war in Vietnam and increasing domestic spending. President Bush has fought costly wars in Afghanistan and Iraq, allowed discretionary spending to increase by an annual rate of eight percent, and cut taxes. As a result, the United States' fiscal position declined from a surplus of over $100 billion in 2001 to an estimated deficit of approximately $250 billion in 2007. Perhaps more relevant is the ballooning current account deficit, which is now more than six percent of GDP. This places downward pressure on the dollar, stimulates inflation, and contributes to the accumulation of wealth and power elsewhere in the world. Poor regulation of the U.S. mortgage market and and the credit crisis it has spawned have exacerbated these problems.
The war in Iraq has also contributed to the dilution of the United States' position in the world. The war in Iraq has proved to be an expensive war of choice -- militarily, economically, and diplomatically as well as in human terms. Years ago, the historian Paul Kennedy outlined his thesis about "imperial overstretch," which posited that the United States would eventually decline by overreaching, just as other great powers had in the past. Kennedy's theory turned out to apply most immediately to the Soviet Union, but the United States -- for all its corrective mechanisms and dynamism -- has not proved to be immune. It is not simply that the U.S. military will take a generation to recover from Iraq; it is also that the United States lacks sufficient military assets to continue doing what it is doing in Iraq, much less assume new burdens of any scale elsewhere.
Finally, today's nonpolar world is not simply a result of the rise of other states and organizations or of the failures and follies of U.S. policy. It is also an inevitable consequence of globalization. Globalization has increased the volume, velocity, and importance of cross-border flows of just about everything, from drugs, e-mails, greenhouse gases, manufactured goods, and people to television and radio signals, viruses (virtual and real), and weapons.
Globalization reinforces nonpolarity in two fundamental ways. First, many cross-border flows take place outside the control of governments and without their knowledge. As a result, globalization dilutes the influence of the major powers. Second, these same flows often strengthen the capacities of nonstate actors, such as energy exporters (who are experiencing a dramatic increase in wealth owing to transfers from importers), terrorists (who use the Internet to recruit and train, the international banking system to move resources, and the global transport system to move people), rogue states (who can exploit black and gray markets), and Fortune 500 firms (who quickly move personnel and investments). It is increasingly apparent that being the strongest state no longer means having a near monopoly on power. It is easier than ever before for individuals and groups to accumulate and project substantial power.
NONPOLAR DISORDER
The increasingly nonpolar world will have mostly negative consequences for the United States -- and for much of the rest of the world as well. It will make it more difficult for Washington to lead on those occasions when it seeks to promote collective responses to regional and global challenges. One reason has to do with simple arithmetic. With so many more actors possessing meaningful power and trying to assert influence, it will be more difficult to build collective responses and make institutions work. Herding dozens is harder than herding a few. The inability to reach agreement in the Doha Round of global trade talks is a telling example.
Nonpolarity will also increase the number of threats and vulnerabilities facing a country such as the United States. These threats can take the form of rogue states, terrorist groups, energy producers that choose to reduce their output, or central banks whose action or inaction can create conditions that affect the role and strength of the U.S. dollar. The Federal Reserve might want to think twice before continuing to lower interest rates, lest it precipitate a further move away from the dollar. There can be worse things than a recession.
Iran is a case in point. Its effort to become a nuclear power is a result of nonpolarity. Thanks more than anything to the surge in oil prices, it has become another meaningful concentration of power, one able to exert influence in Iraq, Lebanon, Syria, the Palestinian territories, and beyond, as well as within OPEC. It has many sources of technology and finance and numerous markets for its energy exports. And due to nonpolarity, the United States cannot manage Iran alone. Rather, Washington is dependent on others to support political and economic sanctions or block Tehran's access to nuclear technology and materials. Nonpolarity begets nonpolarity.
Still, even if nonpolarity was inevitable, its character is not. To paraphrase the international relations theorist Hedley Bull, global politics at any point is a mixture of anarchy and society. The question is the balance and the trend. A great deal can and should be done to shape a nonpolar world. Order will not just emerge. To the contrary, left to its own devices, a nonpolar world will become messier over time. Entropy dictates that systems consisting of a large number of actors tend toward greater randomness and disorder in the absence of external intervention.
The United States can and should take steps to reduce the chances that a nonpolar world will become a cauldron of instability. This is not a call for unilateralism; it is a call for the United States to get its own house in order. Unipolarity is a thing of the past, but the United States still retains more capacity than any other actor to improve the quality of the international system. The question is whether it will continue to possess such capacity.
Energy is the most important issue. Current levels of U.S. consumption and imports (in addition to their adverse impact on the global climate) fuel nonpolarity by funneling vast financial resources to oil and gas producers. Reducing consumption would lessen the pressure on world prices, decrease U.S. vulnerability to market manipulation by oil suppliers, and slow the pace of climate change. The good news is that this can be done without hurting the U.S. economy.
Strengthening homeland security is also crucial. Terrorism, like disease, cannot be eradicated. There will always be people who cannot be integrated into societies and who pursue goals that cannot be realized through traditional politics. And sometimes, despite the best efforts of those entrusted with homeland security, terrorists will succeed. What is needed, then, are steps to make society more resilient, something that requires adequate funding and training of emergency responders and more flexible and durable infrastructure. The goal should be to reduce the impact of even successful attacks.
Resisting the further spread of nuclear weapons and unguarded nuclear materials, given their destructive potential, may be as important as any other set of undertakings. By establishing internationally managed enriched-uranium or spent-fuel banks that give countries access to sensitive nuclear materials, the international community could help countries use nuclear power to produce electricity rather than bombs. Security assurances and defensive systems can be provided to states that might otherwise feel compelled to develop nuclear programs of their own to counter those of their neighbors. Robust sanctions -- on occasion backed by armed force -- can also be introduced to influence the behavior of would-be nuclear states.
Even so, the question of using military force to destroy nuclear or biological weapons capabilities remains. Preemptive strikes -- attacks that aim to stop an imminent threat -- are widely accepted as a form of self-defense. Preventive strikes -- attacks on capabilities when there is no indication of imminent use -- are something else altogether. They should not be ruled out as a matter of principle, but nor should they be depended on. Beyond questions of feasibility, preventive strikes run the risk of making a nonpolar world less stable, both because they might actually encourage proliferation (governments could see developing or acquiring nuclear weapons as a deterrent) and because they would weaken the long-standing norm against the use of force for purposes other than self-defense.
Combating terrorism is also essential if the nonpolar era is not to turn into a modern Dark Ages. There are many ways to weaken existing terrorist organizations by using intelligence and law enforcement resources and military capabilities. But this is a loser's game unless something can be done to reduce recruitment. Parents, religious figures, and political leaders must delegitimize terrorism by shaming those who choose to embrace it. And more important, governments must find ways of integrating alienated young men and women into their societies, something that cannot occur in the absence of political and economic opportunity.
Trade can be a powerful tool of integration. It gives states a stake in avoiding conflict because instability interrupts beneficial commercial arrangements that provide greater wealth and strengthen the foundations of domestic political order. Trade also facilitates development, thereby decreasing the chance of state failure and alienation among citizens. The scope of the World Trade Organization must be extended through the negotiation of future global arrangements that further reduce subsidies and both tariff and nontariff barriers. Building domestic political support for such negotiations in developed countries will likely require the expansion of various safety nets, including portable health care and retirement accounts, education and training assistance, and wage insurance. These social policy reforms are costly and in some cases unwarranted (the cause of job loss is far more likely to be technological innovation than foreign competition), but they are worth providing nonetheless given the overall economic and political value of expanding the global trade regime.
A similar level of effort might be needed to ensure the continued flow of investment. The goal should be to create a World Investment Organization that would encourage capital flows across borders so as to minimize the chances that "investment protectionism" gets in the way of activities that, like trade, are economically beneficial and build political bulwarks against instability. A WIO could encourage transparency on the part of investors, determine when national security is a legitimate reason for prohibiting or limiting foreign investment, and establish a mechanism for resolving disputes.
Finally, the United States needs to enhance its capacity to prevent state failure and deal with its consequences. This will require building and maintaining a larger military, one with greater capacity to deal with the sort of threats faced in Afghanistan and Iraq. In addition, it will mean establishing a civilian counterpart to the military reserves that would provide a pool of human talent to assist with basic nation-building tasks. Continuing economic and military assistance will be vital in helping weak states meet their responsibilities to their citizens and their neighbors.
THE NOT-SO-LONELY SUPERPOWER
Multilateralism will be essential in dealing with a nonpolar world. To succeed, though, it must be recast to include actors other than the great powers. The UN Security Council and the G-8 (the group of highly industrialized states) need to be reconstituted to reflect the world of today and not the post-World War II era. A recent meeting at the United Nations on how best to coordinate global responses to public health challenges provided a model. Representatives of governments, UN agencies, NGOs, pharmaceutical companies, foundations, think tanks, and universities were all in attendance. A similar range of participants attended the December 2007 Bali meeting on climate change. Multilateralism may have to be less formal and less comprehensive, at least in its initial phases. Networks will be needed alongside organizations. Getting everyone to agree on everything will be increasingly difficult; instead, the United States should consider signing accords with fewer parties and narrower goals. Trade is something of a model here, in that bilateral and regional accords are filling the vacuum created by a failure to conclude a global trade round. The same approach could work for climate change, where agreement on aspects of the problem (say, deforestation) or arrangements involving only some countries (the major carbon emitters, for example) may prove feasible, whereas an accord that involves every country and tries to resolve every issue may not. Multilateralism ΰ la carte is likely to be the order of the day.
Nonpolarity complicates diplomacy. A nonpolar world not only involves more actors but also lacks the more predictable fixed structures and relationships that tend to define worlds of unipolarity, bipolarity, or multipolarity. Alliances, in particular, will lose much of their importance, if only because alliances require predictable threats, outlooks, and obligations, all of which are likely to be in short supply in a nonpolar world. Relationships will instead become more selective and situational. It will become harder to classify other countries as either allies or adversaries; they will cooperate on some issues and resist on others. There will be a premium on consultation and coalition building and on a diplomacy that encourages cooperation when possible and shields such cooperation from the fallout of inevitable disagreements. The United States will no longer have the luxury of a "You're either with us or against us" foreign policy.
Nonpolarity will be difficult and dangerous. But encouraging a greater degree of global integration will help promote stability. Establishing a core group of governments and others committed to cooperative multilateralism would be a great step forward. Call it "concerted nonpolarity." It would not eliminate nonpolarity, but it would help manage it and increase the odds that the international system will not deteriorate or disintegrate.
Home | Subscribe | Current Issue
Copyright 2002--2008 by the Council on Foreign Relations. All rights reserved.
***εκτός άμεσου θέματος***
κύριε Σαββίδη,
βεβαίως δεν έχετε χρόνο να παρουσιάσετε κάτι τέτοιο στην εκπομπή σας, αλλά κι εμείς δε νομίζω πως έχουμε το χρόνο να διαβάσουμε ένα τόσο μακροσκελές άρθρο και να τοποθετηθούμε υπεύθυνα σε τέτοια περίοδο. Συμπληρώνω πως είμαι φοιτητής και δεν έχω τέτοια πολυτέλεια χρόνου αυτό τον καιρό.
Έχω την εντύπωση πως μόνο συνταξιούχοι θα μπορούσαν να διαβάζουν ενδελεχώς όλα τα άρθρα που κατά καιρούς ανεβάζετε. Αυτό δεν αποτελεί μομφή αλλά παράπονο. Αν μπορείτε κάντε μια περίληψη στην εκπομπή σας, ή δώστε υπογραμμισμένα τα πιο καίρια σημεία του εκάστοτε άρθρου.
Ευχαριστώ
Blogger Ο/Η Ανιχνεύσεις είπε...
""Ή, λοιπόν, θα έχουμε ριζική κοινωνική αλλαγή, αλλαγή κοινωνικού συστήματος ή, οτιδήποτε άλλο δεν μας αφορά;
Αν η διαχείρηση της μετάβασης απο ένα σύστημα παγκόσμιας κυριαρχίας σε ένα άλλο προκαλέσει ακραίας μορφής αστάθεια δεν μας ενδιαφέρει;""
Μὰ ἀσυζητητὶ καὶ μᾶς ἀφορᾶ, καὶ πολὺ μάλιστα, ἁπλῶς λέω ὅτι δὲν ταυτίζεται ἡ "ἀμερικανικὴ ἐποχὴ" μὲ τὴν "ἀμερικανικὴ κυριαρχία": Ἡ δεύτερη μπορεῖ νὰ τελειώνει, ἡ πρώτη δὲν προβλέπεται νὰ μεταλλαχθεῖ- με τίποτα!. Τὸ ἂν καὶ μὲ τί τρόπο τελειώνει ἡ ἀμερ. Κυριαρχία, φυσικὰ καὶ ἔχει ἐνδιαφέρον.
Τὸ ἄρθρο δὲν τὸ πρόλαβα, ἐν ἐντέυθῳ χρόνῳ!
Κύριε pariziave τίποτε δεν είναι υποχρεωτικό να διαβασθεί.
Το άρθρο στα αγγλικά το "ανέβασα" για να διευκολύνω κάποιον που θα ήθελε να το αναζητήσει στο Foreign Affairs.
Μια μικρή περίληψη δίνω πριν το παραθέσω.
Η συνάδελφός μου στην εκπομπή Κάλη Ζάραλη δέχθηκε να το μεταφράσει.
Μόλις μεταφρασθεί θα το αναρτήσουμε.
Δίνω μεγάλη σημασία στο περιεχόμενό του διότι ούτε το περιοδικό που το δημοσιεύει είναι τυχαίο ούτε ο συντάκτης του.
Δείχνει έναν προβληματισμό των αμερικανών για το ρόλο που ετοιμάζονται να "παίξουν".
Το κακό είναι ότι προσωπικά, απο τις μέχρι τώρα επαφές που είχα με ρώσους διέκρινα μια συμπεριφορά ανάλογη και σε ορισμένες περιπτώσεις χειρότερη των αμερικανών.
Γι αυτό, πιστεύω, πως ναι, μας βοηθάει, όλους ένας πολυπολικός ή απολικός κόσμος, χωρίς, όμως να δίνουμε διαπιστευτήρια υποτέλειας σε νέους αφέντες.
Μπορούμε;
Δεν είμαι σίγουρος.
Π.Σαβ
Δεν πρεπει να ξεχναμε και την Κινα. Αν οι Ρώσοι προκαλούν δέος με την ενεργειακή τους δύναμη και την όλο και μεγαλύτερη ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης η Κίνα προκαλεί δέος με το μέγεθός της και την φρενήρη ανάπτυξή της. Αυτή τη στιγμή μέσα σε μια παγκόσμια οικονομική ύφεση η Κίνα είναι η μοναδική χώρα με διψήφιο ποσοστό ανάπτυξης που συνεπάγεται όλο και μεγαλύτερη κατνάλωση ενεργειακών αποθεμάτων. Ένας μεγάλος πονοκέφαλος για την Αμερικανική οικονομία που ακόμα στηρίζεται ως επι το πλείστον στον πετρέλαιο.
κ. Σαββίδη,
Διάβασα με προσοχή το άρθρο του Richard H. Haass, το οποίο αναρτήσατε και θα ήθελα να γράψω κάποια σχόλια και προβληματισμούς.
Κατ’αρχήν η γενική εντύπωση που μου προκάλεσε είναι ότι το άρθρο χαρακτηρίζεται από την «κλασική αμερικανική αγωνία» για την διατήρηση της παγκόσμιας κυριαρχίας των ΗΠΑ, κάτι το οποίο κατά τη γνώμη μου δεν μπορεί να είναι συμβατό στο σημερινό κόσμο με προθέσεις σταθερότητας, ανάπτυξης και ευημερίας όλων των λαών του πλανήτη.
Το δεύτερο που θα ήθελα να παρατηρήσω είναι ότι αναλυτές αυτού του τύπου (όχι μόνο Αμερικανοί), χρησιμοποιούν συχνά όρους όπως «μονοπολικό σύστημα», «πολυπολικό σύστημα», «ισορροπία συστήματος» κ.α. ενώ αναφέρονται στην ουσία σε κρατικές οντότητες. Πιστεύω πως σήμερα η κατάσταση παγκοσμίως είναι πολύ πιο περίπλοκη για να περιγραφεί από τέτοιους όρους και ότι σε πολλές περιπτώσεις πλέον απρόβλεπτη και ανεξέλεγκτη.
Αναφέρεται στις μεγάλες δυνάμεις με βάση το ΑΕΠ και τις στρατιωτικές τους δαπάνες παραβλέποντας την όλο και μεγαλύτερη κρίση στα μικρομεσαία στρώματα των κοινωνιών τους από την συγκέντρωση πλούτου σε μεγάλες πολυεθνικές και τράπεζες και την πρόσφατη φρενήρη άνοδο των καυσίμων. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: με ποια κριτήρια μια χώρα θεωρείται ισχυρή;
Αναφέρει ορισμένες χώρες όπως Βραζιλία, Μεξικό κ.λ.π. ως δυνάμεις σε τοπικό επίπεδο αλλά δεν εξηγεί γιατί. Για παράδειγμα δεν καταλαβαίνω γιατί θεωρεί την Αίγυπτο περιφερειακή δύναμη με τις πρόσφατες εικόνες των ανθρώπων εκεί να σκοτώνονται για ένα καρβέλι ψωμί λόγω της απότομης αύξησης στις τιμές των τροφίμων. Μια αύξηση που δεν αποφασίστηκε καν από κύριες χώρες παραγωγής σιταριού και άλλων βασικών προϊόντων διατροφής αλλά από την έμπνευση των «τζογαδόρων» επενδυτών ανά τον πλανήτη να «ποντάρουν» στα βασικά είδη διατροφής όταν κατέρρευσε το σύστημα των τραπεζικών δανείων.
Η σημερινή κατάσταση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «απολική» γιατί απλά σε οικονομικό επίπεδο υπάρχει μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία που οδηγεί σε μεταβολές (διεύρυνση εταιριών, κλείσιμο κάποιων άλλων, μαζικές απολύσεις κ.α.), αφήνοντας πολύ λίγα περιθώρια στις κυβερνήσεις να ελέγξουν την κατάσταση. Το ποιο πρόσφατο και χτυπητό παράδειγμα είναι η φούσκα των τραπεζικών δανείων που οδήγησε χιλιάδες Αμερικανών στη φτώχια και οδήγησε στην κατάρρευση ακόμα και τραπεζικούς κολοσσούς. Η στρατιωτική ισχύ που είναι συγκεντρωμένη ακόμη στα χέρια των κρατών είναι ένα «δώρο άδωρο» αφού η επιβολή ισχύος ακόμη και με συμβατικά οπλικά συστήματα μπορεί να πληρωθεί πολύ ακριβά και φαντάζει ασύμφορη αν δούμε τα αποτελέσματα του πολέμου στο Ιράκ.
Από τα παραπάνω έχω την αίσθηση ότι η διαπίστωση στο τέλος του άρθρου περί ανάγκης ύπαρξης μιας ομάδας ισχυρών κρατών που θα κάνουν κουμάντο και θα εγγυώνται ουσιαστικά την σταθερότητα του πλανήτη είναι λίγο παρωχημένη.
Κατά την άποψή μου η απολικότητα είναι σήμερα ένα γεγονός σε επίπεδο μεγάλων εταιριών και όχι κρατών και η ενδεχόμενη παγκόσμια αστάθεια και κρίση θα έρθει από το ίδιο το εσωτερικό των «ανεπτυγμένων χωρών» με την αύξηση του χάσματος μεταξύ πλουσίων και φτωχών και από τα μεταναστευτικά κύματα των προσφύγων ως απόρροια της παγκόσμιας κλιματικής αλλαγής, της αύξησης του πληθυσμού και της μείωσης των πόρων.
Δημοσίευση σχολίου