Την Τετάρτη έχουμε και καλό πάνελ και καλό θέμα συζήτησης στην εκπομπή.
Θα μιλήσουμε για την έρευνα, την τεχνολογία και την παιδεία και προσκεκλημμένοι θα είναι άνθρωποι που ασχολούνται και γνωρίζουν χρόνια το θέμα της συζήτησης.
Αναπτύξτε σας παρακαλώ τον προβληματισμό σας και διατυπώστε τα ερωτήματά σας.
Ευχαριστώ.
Π.Σαβ
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
10 σχόλια:
Το θέμα αυτό είναι πολύ μεγάλο και αναμφισβήτητα πολύ σημαντικό. Τ
Το κυριότερο σημείο αφορά τους στόχους που θέτει η κοινωνία μέσα από την παιδευτική διαδικασία. Όταν προσδιορισθούν αυτοί (είναι για παράδειγμα στόχοι προς όφελος της κοινωνίας και της καλύτερης λειτουργίας της ή μήπως στόχοι ατομικού προσδιορισμού και πραγμάτωσης της ευτυχίας?), στη συνέχεια μπορεί να αναλυθεί περαιτέρω ο ρόλος της τεχνολογίας στην παιδεία και η μορφή της έρευνας.
Θέλουμε δηλαδή μια παιδεία που να φτιάχνει καλοκουρδισμένες κοινωνίες μαζών ή κοινωνίες προσώπων? Μέσα από αυτά τα ερωτήματα μπορούμε να προσδιορίσουμε καλύτερα σε ποιο βαθμό χρειάζεται η τεχνολογία και ποιοι είναι οι στόχοι της έρευνας στη σύγχρονη εποχή.
Μπράβο περιμένουμε για άλλη μια φορά την ενδιαφέρουσα εκπομπη σας
www.rizogalo.com
Ένα ερώτημα θα θελα να θέσω για έρευνα-τεχνολογία:
Υπάρχει βούληση για πραγματική έρευνα ή απλά και μόνο στοχεύουμε σε επιδοτήσεις; Μέχρι στιγμής όποια προσπάθεια έρευνας γίνεται στην Ελλάδα είναι ή ίσωνος σημασίας ή δεν αδύνατο να αξιοποιηθεί από εμάς. Αποτέλεσμα, πωλείται η πατέντα σε ξένες εταιρείες και την επαναγοράζουμε υπό μορφή προϊόντος.
Στο ερώτημά σας περί της εκμετάλλευσης της τεχνολογίας του υδρογόνου, που έτυχε να ανακαλυφθεί από Έλληνα, ο εκπρόσωπος του υπουργείου, αν και ακαδημαϊκός απέφυγε να απαντήσει. Έδειξε έτσι πως δεν επιθυμούμε την πρακτική εκμετάλλευση της παραγόμενης εδώ τεχνολογίας ακόμα κι όταν αυτό είναι εφικτό. Για τι έρευνα να μιλάμε έπειτα;
Ένα και για την παιδεία:
Τα πανεπιστήμια μπορούν και θέλουν να αντικαταστήσουν το ρόλο των πανελληνίων εξετάσεων;
Θα ανεβάσει αυτό το επίπεδο των φοιτητών τους;
Θα μπορέσουν να ανταποκριθούν σε 3 ρόλους; Εκπαιδευτικό - Ερευνητικό - Εξεταστικό
Όσο για το εκπαιδευτικό σύστημα,επειδή τυγχάνει να είμαι και μαθητής και να δίνω πανελλαδικές τώρα,πρέπει να πω πως με την έρευνα ειδικά αλλά και με την τεχνολογία δεν εχουν καμία ΑΠΟΛΥΤΩΣ σχέση σήμερα, θα έλεγε κανείς σε εκνευριστίκο βαθμό.
Το παράδοξο δε είναι, πως μέσα από το μάθημα της έκθεσης τονίζεται το όλο θέμα,αλλά και εκεί τα ίδια ισχύουν.
Επιτέλους με τόσες πηγές γνώσεων γύρω μας ας αξιοποιήσουν ενεργητικά
μερικές οι μαθητές (και εδώ μπαίνει το θέμα τεχνολογία)
Ας ασκηθεί λίγο και η κρητική σκέψη στα σχολεία, καλά είναι με την παπαγαλεία...
Βρε παντελή,τι μας βάζεις μόνο τον τίτλο του θέματος;
Κάνε και μιά εισαγωγή,πές μας και δυό τρία πραγματάκια για το που πάει η δουλειά.
Τι νομίζεις ότι είμαστε εδώ μέσα;
Καθηγητές πανεπιστημίου να τα έχουμε όλα έτοιμα και τακτοποιημένα στο κεφάλι μας;
Αγρότες εργάτες και φοιτητές είμαστε που λέει ο λόγος,και θέλουμε και μιά βοήθεια.
Το λοιπόν,επειδή εγώ είμαι παράξενος στριμμένος και αρνητικός άνθρωπος, όλα μου την σπάνε και τίποτα δέν μου αρέσει,θα προσπαθήσω να πιάσω τα στραβά της υπόθεσης (τα ίσια θα μας τα πεί ο καπετάνιος που υποθέτω θα ρίξει την σεντονιάδα του όπου νάναι).
Νομίζω λοιπόν,ότι η όλο και πιο στενή σχέση του πολιτισμου με την τεχνολογία, με την δεύτερη να συνθέτει τις ανάγκες και με τον πρώτο τον λόγο,και επειδή σχεδόν πάντα η ανάγκη γεννά τον λόγο και όχι το αντίθετο (γιατί αλλοιώς θα είμασταν αυτάρκεις θεοί και όχι ελλειματικοί άνθρωποι), καθιστά τον άνθρωπο σάν την τελική αιτιατή πολιτική πράξη της μηχανής του και όχι το αντίθετο όπως ίσως θα πρεπε.
Δηλαδή,πιο απλά,η τραγική,σχεδόν ερωτική,εξάρτηση ανθρώπου και μηχανής,κάνει τον πρώτο υποχείριο της δεύτερης,επειδή ακριβώς η δεύτερη αδυνατεί εκ φύσεως να ελεγχθεί από κάτι άλλο πέραν μιάς μηχανής,έτσι που προυπόθεση αποδέσμευσης του ανθρώπου,να ήταν μιά δεύτερη μηχανή που θα ελέγχει την πρώτη,που θα προυπέθετε πάλι την ύπαρξη και μιάς τρίτης να ελέγχει την δεύτερη,μιάς τέταρτης την τρίτη και ούτω καθεξής,πράγμα δηλαδή αδύνατον.
Έτσι λοιπόν,ο άνθρωπος απλώς μεταβάλεται στον ελεγκτή-χειριστή της μηχανής του (στον διεκπεραιωτή της τεχνολογίας του),και όλη η παιδεία του είναι ακριβώς αυτός ο εργαλειολόγος χειρισμού της,με την σκέψη του να σχηματίζει μιά οριζόντια και λεία επιφάνεια,μιά βάση στήριξης δηλαδή των τεχνολογημάτων του.
Και το κρίσιμο κατά την γνώμη μου ερώτημα παντελή είναι: Με την εξέλιξη της τεχνολογίας,οι μηχανές εξανθρωπίζονται,ή οι άνθρωποι εκμηχανίζονται; Και άν όντως ισχύει το δεύτερο,πώς μπορεί να αντιστραφεί;
Γνώμη μου πα΄ντως είναι,ότι για να ξαναβρεί ο άνθρωπος την θέση του (και την παιδεία του),θα πρέπει να αφαιρέσει από τις μηχανές την δυνατότητα να συνθέτουν ανάγκες.Και δεδομένου ότι στο παρελθόν αυτή την δυνατότητα-δικαίωμα την είχε παραχωρήσει σ το θεό,με τις ανάλογες συνέπειες,νομίζω πώς τώρα πρέπει επιτέλους να πάρει τις ανάγκες του στα χέρια του.Να αναλάβει τις ευθύνες της ύπαρξής του δηλαδή.
Και οι μηχανές,όπως και ο θεός εξάλλου,δέν πρέπει να είναι τίποτα άλλο εκτός από λόγο που θα αιτεί ή θα επιλυει τις ανάγκες που ο ίδιος ο άνθρωπος θέτει.
Κάπως θεωρητικό βέβαια,αλλά αυτος νομίζω ότι θα έπρεπε να είναι ο ρόλος της παιδείας σε σχέση με την τεχνολογία.
Και για την έρευνα που λές,νομίζω και πάλι ότι η παραχώρηση στην τεχνολογία των πιο πάνω "προνομίων" που ανέφερα,κάνει την επιστήμη να μοιάζει σάν τις θρησκείες του παρελθόντος,με τις ανάλογες δομές και ιεραρχίες,με τα ανάλογα τυπολατρικά,αλλά και με τις ανάλογες μεταφυσικές παραθέσεις (θαύματα) όταν καλείται να τεκμηριώσει-νομιμοποιήσει την ύπαρξή της.
Πιο απλά δηλαδή,το να ανακοινώνονται κάθε τόσο,όλα αυτά περί του ενός ή του άλλου γονιδίου ή των νέων φαρμάκων που ανακαλύφθηκαν και θα εξαλείψουν διάφορες ασθένειες στο άμεσο μέλλον,για τα διάφορα μέσα και εργαλεία και τις εκπληκτικές συσκευές,μέχρι και τον τεράστιο επιταχυντήρα που θα αλλάξει το μέλλον μας και τόσα άλλα ,σε τίποτα δέν διαφέρουν από τους διάφορους παπάδες και θρησκόληπτους περασμένων δεκαετιών,που φώναζαν μιά ότι δάκρυσε η εικόνα της παναγίας,μιά ότι βρήκαν τα λείψανα του τάδε αγίου με άρωμα λεμόνι,το αγιασμένο νερό που καταπολεμάει τις καούρες και άλλα τέτοια.
Θέλω να πώ δηλαδή,ότι άν όλες αυτές οι τεχνανάγκες δέν μετασχηματιστούν σε καθολικό ενοποιητικό λόγο,θα παραμένουν απλώς νευρωτικές διαταραχές του ιδεοψυχαναγκαστικού δυτικού πολιτισμού μας.
Και η έρευνα και η τεχνολογία και η παιδεία δηλαδή,πρέπει να προσπαθήσουν να αποκαστήσουν την σχέση τους με την ιστορικότητα του ανθρώπου,που μέχρι τώρα φαίνεται να μας έχει....
...κλασμένους.
Τα περισσότερο σχόλια μέχρι στιγμής αναφέρονται στην κατάρτιση! Φαίνεται πως κάπου στο πίσω μέρους του μυαλού, έχουμε όλοι μας την επαγγελματική κατάρτιση, ή αλλιώς τον τρόπο συμμετοχής μας στον σύγχρονο ανθρώπινο πολιτισμό της ΤΕΧΝΙΚΗΣ. Ο ASPIC πολύ εύστοχα μας υπενθύμισε τα αρνητικά του, με τον οποίο μοιράζομαι τον προβληματισμό του. Βέβαια ο ίδιος δεν πήγε λίγο παρά πίσω απο την βιτρίνα, δεν πήγε δηλαδή στην ανθρωπολογική διάσταση.
Η συμμετοχή μας στην ΤΕΧΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού μπορεί να μας εξασφαλίσει την ΑΤΟΜΙΚΗ προστιθέμενη αξία (εκείνες τις special ικανότητες, αντίστοιχες των γαμψών ονύχων, σουβλερών δοντιών, "γατίσιας" όρασης, κλπ του ζωϊκού - φυσικού βασιλείου), δηλαδή τις ικανότητες που θα μας κάνουν να επικρατήσουμε -επιβιώσουμε έναντι των άλλων ζώων (εεε, ανθρώπων και άλλων ζώων ήθελα να πω ...).
Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα, η φυσική επιλογή συνεχίζεται και μέσα στον ΤΕΧΝΙΚΟ μας πολιτισμό, παρόλο που πολλοί νομίζουν πως υποτίθεται ότι όλες αυτές οι επιστημονικές ανακαλύψεις (ιατρική, βιοτεχνολογίες, κλπ) και τεχνολογίες (πληροφορική, μεταφορές, εξωτικά υλικά, κλπ) γίνονται για το "καλό" του ανθρώπου, στην πραγματικότητα δεν ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ, δεν πρόκειται για τίποτε άλλο απο ωμό ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟ και την ΦΥΣΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ του ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΟΥ.
Αυτή είναι η ΙΣΤΟΡΙΚΉ ΡΊΖΑ του Home Sapiens Sapiens, χάρις σε αυτήν την ψυχοσύνθεση - ικανότητα (του αδίστακτου εξολοθρευτή - ανταγωνιστή) επικράτησε του Homo Νεάρντενταλ και χάρις σε αυτήν εξαφάνισε όλα τα άλλα ανθρωποειδή και συνεχίζει να εξαφανίζει είδη σήμερα με ασύληπτους ρυθμούς (10.000 ταχύτερα απ΄ ότι η φυσιολογική εξαφάνιση, η επομομαζόμενη "εξαφάνιση υποβάθρου").
Επομένως σε όσα έγραψε ο ASPIC θα ήθελα να προσθέσω - τονίσω την ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ διάσταση. Ο παραλληλισμός με την θρησκεία είναι χρήσιμος, δεν πρέπει να μας διαφεύγει όμως τι κρύβεται πίσω απο τις θρησκείες, ο ΕΛΕΓΧΟΣ, η ΕΞΟΥΣΙΑ!
Πίσω απο τις τεχνολογίες και τις επιστήμες υπάρχουν ΖΩΝΤΑΝΟΙ άνθρωποι, φιλόδοξοι άνρθωποι, ματαιό-δοξοι άνθρωποι, άνθρωποι που κινούν τα νήματα! Ζωντανοί άνθρωποι με ΒΟΥΛΗΣΗ και πολύ έντονες ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ελέγχου, εξουσίας και επικράτησης! Όχι μην ψάχνετε γύρω σας για τους Μπούσηδες, τους Μπίλ Γκαίτς και τους Βγενόπουλους ... κοιτάξτε και λιγάκι μέσα σας και θα καταλάβετε καλύτερα τι εννοώ.
Τι σχέση έχει λοιπόν η ΠΑΙΔΕΙΑ με όλα αυτά; ΤΕΡΑΣΤΙΑ!
Εξαρτάται πως θέλει να την προσεγγίσει κανένας, εαν δηλαδή θέλει να την ΥΠΟΒΙΒΑΣΕΙ σε μια καθαρά ΧΡΗΣΤΙΚΗ, κατάφορα ατομικιστική αλλά σίγουρα σύγρονη έννοια ΚΑΤΑΡΤΙΣΗΣ. Τότε ΠΑΙΔΕΙΑ = ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ.
Όμως, σύμφωνα με την αρχαιελληνική έννοια η ΠΑΙΔΕΙΑ δεν αφορούσε μόνο την κατάρτιση στις επιστήμες αλλά και στις ΤΕΧΝΕΣ, τον ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ και στην ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ!
Η ΠΑΙΔΕΙΑ ήταν ως ΙΔΕΑ το ΠΑΙΔΕΜΑ σώματος και πνεύματος, τουλάχιστον για τους κλασικούς, με σκοπό την ΠΡΑΓΜΑΤΩΣΗ του ανθρώπου, όπου άνθρωπος για τους κλασικούς ήταν η ΙΔΕΑ Άνθρωπος, το τέλος, ο προορισμός του ανθρώπου και όχι η αρχή του (δηλαδή το ζωώδες υπόστρωμά του). Η Παιδεία δηλαδή εντασόταν σε μια ΚΟΣΜΟ-αντίληψη και μια αντίληψη για το τι είναι ο άνθρωπος.
Η ΠΑΙΔΕΙΑ δεν μπορεί να απομονωθεί απο το ευρύτερο ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ πλαίσιο , τονΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟ ΦΑΚΟ μιας κοινωνίας ...
Έτσι εαν ΔΕΝ θέλουμε να ασχοληθούμε ΜΟΝΟ με την ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ αλλά θέλουμε να μιλήσουμε για κάτι ευρύτερο, δεν μπορούμε να το κάνυομε εαν δεν απαντήσουμε πρώτα στα ερωτήματα "Ποιό είναι το νόημα της ζωής;", "Τι είναι φύση; Τι είναι φυσικό;", "Τι είναι ο άνθρωπος και ποιός ο ρόλος του πάνω στην γή;" "Τι είναι ΚΑΛΟ (Αγαθό);"
Κε Σαβίδη αυτά τα τελευταία νομίζω είναι πολύ ενδιαφέροντα φιλοσοφικά ζητήματα για να γεμίσουν αρκετές εκπομπές σας.
Για σήμερα θα επιθυμούσα οι ομιλητές σας να κάνουν έναν σαφή διαχωρισμό μεταξύ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗΣ και ΠΑΙΔΕΙΑΣ .... ;)
Ένα σχετικό αρθράκι, ίσως λιγάκι υπερβολικό που εκτιμώ πως θα αρέσει τουλάχιστον στον ASPIC, είναι το To ανόημα των εορτών
Παιδιά πολύ σωστός ο mirage!
Μα πολύ σωστός σας λέω!!!
Παντελή να τα λάβεις σοβαρά υπόψην αυτά που έγραψε,και να τ α θέσεις στο τραπέζι της συζήτησης.
Πολύ εύστοχα την προχώρησε την υπόθεση και μας είπε για το βασικό βιολογικό εξελικτικό υπόστρωμα του ανθρώπου που πάνω του ακουμπάει και η τεχνολογία (επηρεάζοντας εκτός των άλλων και την παιδεία).
Όπως λέει,η τεχνολογία και η παιδεία έτσι όπως την εννοούμε σήμερα,δέν είναι τίποτα άλλο από ένα ακόμη όπλο-εργαλείο,στο εξελικτικό οπλοστάσιο του ανθρώπου.
Πάνω σε αυτά τα φυσικά πρότυπα,βάρβαρα για κάποιους,σοφά για άλλους,νομιμοποιεί την ύπαρξή του σήμερα το δυτικό μοντέλο.
Φάε,σκότωσε,αναπαρήγαγε τον εαυτό σου,νίκησε,κατάκτησε τον κόσμο (σε ατομικό επίπεδο και σε επίπεδο τους είδους μας),είναι ότι επιβάλλει,έστω και κεκαλυμένα, σάν παιδεία στον άνθρωπο.
Βέβαια για την κατάληξη αυτή (και είναι το μόνο που θα διαφωνήσω με τον mirage),φταίνε σε κάποιο βαθμό και κάποιες αρχαιοελληνικές αντιλήψεις.
Βασικά το πρόβλημα μεταξύ του διαχωρισμου σε κατάρτιση και παιδεία,που λέει ο mirage,είναι η πανάρχαια διαμάχη στον κόσμο,μεταξύ ρεαλιστών και νομιναλιστών,μιάς και υπάρχουν δυό πραγματικότητες και όχι μία.
Στην πρώτη λοιπόν πραγματικότητα,του ρεαλισμού,τα είδη και τα γένη ορίζουν το άτομο και συνεπώς αυτό το άτομο,μπορουμε να το πνίξουμε να το κρεμάσουμε,να το βάλουμε στο φούρνο με πατάτες χωρίς να επηρεαστεί στο τέλος σε τίποτα η πραγματικότητα,ενώ στην αντίθετη πραγματικότητα του νομιναλισμού,μπορούμε να καταστρέψουμε τα είδη και τα γένη,να τα βάλουμε γιουβέτσι στο φούρνο (τι στο διάολο,με έπιασε η πείνα τόσο νωρίς σήμερα και φέρνω φαγώσιμα παραδείγματα; ),χωρίς αντίστοιχα να επηρεαστεί σε τίποτα η πραγματικότητα του ατόμου αυτή τη φορά.
Δηλαδή ενώ στον ρεαλισμό, ο χρόνος είναι αδιάσπαστος ευρισκόμενος εκτός του υποκειμένου και έτσι οι νόμοι και συνθήκες αυτής της πραγματικότητας είναι τόσο αληθινές που κανείς δέν δύναται να τις μεταβάλλει,αντιθέτως στον νομιναλισμό ο χρόνος δύναται να τεμαχίζεται κατά βούληση μιάς και βρίσκεται εντός του υποκειμένου και συνεπώς οι νόμοι και οι συνθήκες είναι τόσο ψευδαισθησιακοί,που οποιοσδήποτε μπορεί να τους αλλάζει.
Με λίγα λόγια η διαμάχη είναι,άν ο κόσμος μας είναι απεικασματικός κόσμος,ή απεικάζων.
Απεικασματικός ενός καθαρού κόσμου,ή απεικάζοντας τον εαυτό του σάν καθαρό κόσμο.
Πιο απλά η διαμάχη είναι,άν είμαστε ζώα που κοιτάμε ψηλά τον θεό,ή θεοί που κοιτάμε χαμηλά τα ζώα.
Ή λίγο πιο παραλλαγμένα,άν είμαστε αυτό που είμαστε,ή αυτό που βλέπουμε.
Τέλος πάντων,όπως και να χει, κανείς δέν μπορεί να αποδείξει άν υπάρχει η μιά πραγματικότητα ή η άλλη και έτσι θα υποθέσουμε πώς η πραγματικότητα που θα ισχύει θα είναι μιά τρίτη που εμπερικλείει τις προηγούμενες δύο.
Δηλαδή ανάμεσα στην πραγματικότητα του ζώου ή του θεού,θα υπάρχει σίγουρα η πραγματικότητα του ανθρώπου.
Επειδή όμως αυτή την τρίτη πραγματικότητα,του ανθρώπου,δέν μπορούμε να την αντιληφθούμε επειδή είμαστε εμείς οι ίδιοι η πραγματικότητά μας,για αυτό αναγκαστικά ξαναγυρίζουμε στις δυό προηγούμενες που είναι στην εποπτεία μας,υπερεποπτεία μας και υποψία μας,και απλώς αναρωτιόμαστε άν επιθυμούμε την πραγματικότητα και την παιδεία των ζώων,ή την πραγματικότητα και την παιδεία των θεών,έστω και άν δέν είμαστε θεοί,έστω και άν δέν είμαστε ζώα.
Έ,καλά δέν το θεσα και εγώ το ζήτημα βρε mirage;
Να διαλέξουν οι ειδικοί τι είμαστε τελικά,να μας το πούν και εμάς να το μάθουμε να μήν μας τρώει η αγωνία και προβληματιζόμαστε κατά που πάει ο κόσμος πιά.
ΒΓ Και σε όλα αυτά παντελή,θα μπορούσαμε να αναλογιστουμε,τι παιδευτικό ρόλο,αλλά και λυτρωτικό, παίζαν οι αρχαίες τραγωδίες,η εν γένει το θέατρο στην ιστορία του ανθρώπου,και που χωράνε άραγε αυτά μέσα στην σύγχρονη τεχνολογία;
Η Αριστερά, ο Μαρξ και τα μη κρατικά πανεπιστήμια
Φεβ 26th, 2007 | Ανδρέας Ανδριανόπουλος| Κατηγορία: Ελλάδα, Παιδεία
του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Καλές είναι οι ιδεολογικές μονομανίες αλλά θα πρέπει να τηρούνται κιόλας. Μέσα στον κυκεώνα των ξεσηκωμών για την επικείμενη κατάργηση του κρατικού μονοπωλίου στην Ανωτάτη Παιδεία έχει ξεφύγει εντελώς η πραγματικότητα των πολιτικών προκαταλήψεων αυτών που αμφισβητούν την σχετική πρωτοβουλία. Να μην υπάρξουν ιδιωτικά – μη κερδοσκοπικά – ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, κάποιοι επιμένουν. Διότι έτσι, συνεχίζεται η επιχειρηματολογία τους, υποβαθμίζονται τα δημόσια. Και κινδυνεύουν να περιθωριοποιηθούν. Στερώντας έτσι από τους φτωχότερους έλληνες την ευκαιρία μιάς ανταγωνιστικής και σωστής μόρφωσης.
Με τις θέσεις αυτές, σχεδόν ολόκληρη η Αριστερά, επιχειρεί να ακυρώσει την πρωτοβουλία αναθεώρησης του άρθρου 16 και στέλνει κόσμο στους δρόμους για να διαδηλώσουν ενάντια στην αντιλαική αυτή προοπτική. Εδώ όμως υπάρχει μιά σοβαρότατη πολιτική αντίφαση. Που ελάχιστοι φαίνεται να λαμβάνουν υπ΄όψιν. Η Αριστερά εκ παραδόσεως υποστηρίζει, με στήριγμα τις διδασκαλίες του Καρλ Μαρξ για την οικονομική υποδομή (καπιταλιστικές οικονομικές σχέσεις) που καθορίζει την πολιτική υπερδομή και την συνακόλουθη πολιτική συνείδηση (αστικό σύστημα με νομιμοποίηση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης) πως το κράτος δεν είναι παρά ένα εργαλείο στα χέρια του ταξικού εχθρού για την καταπίεση και τον αποπροσανατολισμό της εργατικής τάξης. Εφ’ όσον όλα αυτά ισχύουν, και δεν έχω ακούσει κάποιο ελληνικό αριστερό κόμμα να έχει αποκηρύξει τις Μαρξιανές διδασκαλίες, εξυπακούεται πως και το δημόσιο Πανεπιστήμιο δεν είναι παρά ένα ακόμη όργανο στα χέρια της πλουτοκρατίας που ελέγχει το κράτος.
είναι μάλλον ανορθόδοξο οι αριστερές παρατάξεις να υπεραμύνονται με τέτοιο φανατισμό ενός συστήματος που λογικά θα έπρεπε να απεχθάνονται
Ολόκληρο το σύστημα της δημόσιας εκπαίδευσης δεν είναι συνακόλουθα παρά μιά βαθμίδα ακόμη εξαπάτησης του κόσμου των εργαζομένων για την παραπέρα υποδούλωση τους μέσω της πλύσης εγκεφάλου και της νέας ακόμη γενιάς. Θα είναι λοιπόν σχεδόν αδύνατον για τις λαϊκές τάξεις να συνειδητοποιήσουν την πραγματική τους οικονομική κατάσταση και την κοινωνική τους εξαθλίωση αν τα μέλη τους – και τα πιό φωτεινά μυαλά ανάμεσά τους - υφίστανται τις διδασκαλίες του αστικού κατεστημένου που προφανέστατα θα μεταδίδεται από τα κρατικά πανεπιστήμια. Από τα ιδρύματα δηλαδή ακριβώς εκείνα που αποτελούν όπλα στα χέρια του ισχυρότερου οργάνου του ταξικού εχθρού – που είναι το κράτος.
Μέσα στα πλαίσια αυτών των αντιλήψεων, και του πολιτικού κλίματος που επικρατεί, είναι μάλλον ανορθόδοξο οι αριστερές παρατάξεις να υπεραμύνονται με τέτοιο φανατισμό ενός συστήματος που λογικά θα έπρεπε να απεχθάνονται!! Η δυνατότητα ίδρυσης μη κερδοσκοπικών ιδρυμάτων θα άνοιγε λογικά τον δρόμο στην Αριστερά να πολεμήσει το σύστημα. Ιδρύοντας δικές της πανεπιστημιακές σχολές θα πολεμούσε την «εσφαλμένη συνειδητοποίηση» που τα κρατικά ιδρύματα, εικάζεται - με βάση την θεωρία, επιχειρούν να επιβάλουν πάνω στος φοιτητές τους. Η απελευθέρωση από τις αρπάγες ενός επιθετικού εργαλείου του μέγιστου ταξικού εχθρού, του αστικού κράτους δηλ., θα μπορούσε να είναι γεγονός.
Ο Μαρξισμός της Αριστεράς στην Ελλάδα όμως φαίνεται να έχει πολύ κοντά πόδια. Φθάνει μέχρις εκεί που ορίζει το στενό κομματικό η και οικονομικό ακόμη συμφέρον κάποιων που, φαινομενικά τουλάχιστον, ισχυρίζονται πως τον υπηρετούν. Ή που παριστάνουν τους Αριστερούς, ενώ είναι βαθύτατα, όχι τόσο Δεξιοί, όσο, Επιδέξιοι…
Δημοσίευση σχολίου