23/6/08

Μπορεί να έχει ενδιαφέρον η εκπομπή της Τετάρτης

Βρέθηκα για μια εβδομάδα στην Τουρκία για επαγγελματικούς λόγους και αυτός ήταν ο λόγος της απουσίας μου απο το blog. Έκανε, όμως, καλύτερη απο εμένα δουλειά η Κάλη με όσα ανήρτησε.

Για το θέμα, τώρα, της επόμενης εκπομπής, μια και για την Τουρκία θα μας δοθεί η δυνατότητα να τα πούμε αναλυτικά άλλη φορά.

Στην εκπομπή δεν θα εστιάσουμε στο τι έγινε το 1968. Μια δεκάλεπτη αναφορά με βίντεο θα κάνουμε και θα συζητήσουμε κυρίως για το σήμερα.

Έχουν γραφεί πολύ ενδιαφέροντα άρθρα για το θέμα και σήμερα παραθέτουμε ένα απο αυτά που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Βιβλιοθήκη" της "Ελευθεροτυπίας".

Νομίζω πως έχει πολύ ενδιαφέρον για τον προβληματισμό που θα αναπτύξουμε στην εκπομπή.

Διαβάστε το, οσοι δεν το είδατε στην εφημερίδα, πριν κωδικοποιήσουμε τα ζητήματα που θέτει αυτό και άλλα άρθρα και επιχειρήσουμε να τα συζητήσουμε με τους συνομιλητές μας.
Αξίζει τον κόπο.
Βεβαίως, θα λάβουμε υπόψη μας και τον προβληματισμό που αναπτύξατε τις προηγούμενες ημέρες απο το blog.

Π.Σαβ.

Ο δικός τους και ο δικός μας Μάης του '68

ΤΟΥ ΣΛΑΒΟΪ ΖΙΖΕΚ*

Το 1968, μία από τις πιο γνωστές φράσεις που εμφανίστηκαν στους τοίχους του Παρισιού ήταν: «Οι δομές δεν βαδίζουν στον δρόμο», έκφραση που δεν δικαιολογεί τις μεγάλες διαδηλώσεις φοιτητών και εργατών του '68 με όρους δομισμού (πράγμα που εξηγεί το γιατί ορισμένοι ιστορικοί φτάνουν ώς το σημείο να θεωρούν το '68 τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον δομισμό και τον μεταδομισμό, ο οποίος υπήρξε -όπως λέγεται- πολύ πιο δυναμικός και είχε την τάση να παρεμβαίνει ενεργά στην πολιτική).Η απάντηση του Ζακ Λακάν ήταν ότι το 1968 συνέβη στην πραγματικότητα ακριβώς αυτό: «Οι δομές κατέβηκαν αληθινά στον δρόμο». Τα φανερά εκρηκτικά γεγονότα ήταν στην πραγματικότητα η έκβαση μιας δομικής ανισορροπίας. Για να το πούμε με τα λόγια του Λακάν, ήταν η έκβαση της μετάβασης από τον λόγο του Κυρίου στον λόγο του Πανεπιστημίου.Σε τι έγκειται ακριβώς αυτή η μετάβαση; Οι Μπολτανσκί και Σιαπελό, στο βιβλίο τους «Το νέο πνεύμα του καπιταλισμού», εξετάζουν το θέμα αυτό λεπτομερειακά, συγκεντρώνοντας ιδιαίτερα την προσοχή τους στη Γαλλία. Υιοθετώντας τη βεμπεριανή μέθοδο, το βιβλίο διακρίνει τρία διαδοχικά «πνεύματα» του καπιταλισμού. Το πρώτο πνεύμα του καπιταλισμού, επιχειρηματικό, διήρκεσε ώς τη μεγάλη ύφεση της δεκαετίας του 1930. Το δεύτερο πνεύμα του καπιταλισμού υιοθέτησε ως ιδεώδες του όχι τον επιχειρηματία, αλλά τον έμμισθο διευθυντή μιας μεγάλης επιχείρησης. Από τη δεκαετία του 1970 κι έπειτα αναδύθηκε όμως μια νέα μορφή του «πνεύματος του καπιταλισμού». Ο καπιταλισμός εγκατέλειψε τη φορντιστικού τύπου ιεραρχική δομή της παραγωγικής διαδικασίας και ανέπτυξε μια μορφή οργάνωσης βασιζόμενη σε μια δομή με δίκτυα, που στηριζόταν στην πρωτοβουλία και την αυτονομία του εργαζομένου. Αντί για μια συγκεντρωτική και ιεραρχική αλυσίδα διοίκησης, διαδόθηκαν δομές με δίκτυα αποτελούμενα από πολλούς συμμετέχοντες, οι οποίοι οργανώνουν την εργασία τους με τη μορφή ομάδων ή σχεδίων αποβλέποντας στην ικανοποίηση της πελατείας, και υπήρξε μια γενική κινητοποίηση των εργαζομένων χάρη στο όραμα των ηγετών τους. Με αυτόν τον τρόπο ο καπιταλισμός μετασχηματίστηκε και νομιμοποιήθηκε ως ένα εξισωτικό σχέδιο. Διά μέσου μιας αυξανόμενης αυτενεργούμενης αλληλόδρασης και μιας αυθόρμητης αυτοοργάνωσης, έφτασε ακόμα και να ιδιοποιηθεί τη γλώσσα της άκρας Αριστεράς για την αυτοδιαχείριση των εργαζομένων και από αντικαπιταλιστικό σύνθημα τη μετέτρεψε σε καπιταλιστικό σύνθημα.Θα δημιουργηθεί έτσι μια ολόκληρη ακολουθία ιστορικών - ιδεολογικών γεγονότων, με βάση την οποία ο σοσιαλισμός εμφανίζεται συντηρητικός, ιεραρχικός, διοικητικός, σε σημείο που το μάθημα του '68 είναι «Good-bye, Mr Sosialism», «Αντίο στον σοσιαλισμό!» και η αληθινή επανάσταση είναι εκείνη του ψηφιακού καπιταλισμού. Αυτός ο καπιταλισμός είναι η λογική συνέπεια, η «αλήθεια» της επανάστασης του 1968.Οι αντικαπιταλιστικές διαμαρτυρίες της δεκαετίας του '60 θα συμπληρώσουν τη συνήθη κριτική της κοινωνικο-οικονομικής εκμετάλλευσης με επιχειρήματα πολιτιστικής κριτικής: την αλλοτρίωση της καθημερινής ζωής, την εμπορευματοποίηση των καταναλωτικών αγαθών, την έλλειψη αυθεντικότητας σε μια μαζική κοινωνία, στην οποία οι άνθρωποι «φορούν μάσκες» και υφίστανται καταπιέσεις, σεξουαλικές και άλλου είδους.Το νέο πνεύμα του καπιταλισμού, με τρόπο θριαμβευτικό, θα επαναλάβει την εξισωτική και αντι-ιεραρχική ρητορική του '68, εμφανιζόμενο ως μια πετυχημένη ελευθεριακή εξέγερση ενάντια στις καταπιεστικές κοινωνικές οργανώσεις του καπιταλισμού των μεγάλων εταιρειών, αλλά κι ενάντια στον «υπαρκτό σοσιαλισμό». Αυτό το νέο ελευθεριακό πνεύμα ενσαρκώνεται από «άνετους» καπιταλιστές, όπως ο Μπιλ Γκέιτς και άλλοι.Το στοίχημα του Μάικλ Χαρντ και του Τόνι Νέγκρι είναι ότι αυτό το νέο πνεύμα είναι ήδη από μόνο του κομμουνιστικό. Οπως ο Μαρξ, οι Χαρντ και Νέγκρι εξυμνούν το επαναστατικό δυναμικό του καπιταλισμού. Οπως ο Μαρξ, εντοπίζουν την αντίφαση στο εσωτερικό του καπιταλισμού, στο υπάρχον χάσμα ανάμεσα σε αυτό το επαναστατικό δυναμικό και στη μορφή του κεφαλαίου (την οικειοποίηση της υπεραξίας από την ατομική ιδιοκτησία). Με δυο λόγια, επαναπροτείνουν την παλιά μαρξιστική έννοια της έντασης μεταξύ παραγωγικών δυνάμεων και παραγωγικών σχέσεων. Ο καπιταλισμός γεννάει ήδη «τα σπέρματα της μελλοντικής μορφής νέας ζωής», παράγει αδιάκοπα το νέο «κοινό πεδίο», έτσι ώστε σε μιαν επαναστατική έκρηξη αυτό το Νέο θα έπρεπε να αποδεσμευτεί από την παλιά κοινωνική μορφή.Δεν προξενεί έκπληξη το γεγονός ότι ο Νέγκρι, πρόσφατα, εκτιμά όλο και περισσότερο τον «μεταμοντέρνο» ψηφιακό καπιταλισμό, υποστηρίζοντας ότι αυτός είναι ήδη κομμουνιστικός και ότι θα χρειαστεί λίγο μόνο, μια μικρή ώθηση, μια καθαρά τυπική κίνηση, ώστε να γίνει ανοιχτά κομμουνιστικός. Η βασική στρατηγική του σημερινού καπιταλισμού έγκειται στο να συγκαλύπτει τον περιττό του χαρακτήρα, βρίσκοντας ένα νέο τρόπο για να υποτάσσει και πάλι το ελεύθερο παραγωγικό πλήθος.Η ειρωνεία είναι ότι ο Νέγκρι αναφέρεται εδώ στη διαδικασία που οι ίδιοι οι ιδεολόγοι του τωρινού «μεταμοντέρνου» καπιταλισμού εξυμνούν ως μετάβαση από την υλική παραγωγή στην παραγωγή συμβόλων, από τη συγκεντρωτική - ιεραρχική λογική στη λογική της αυτενέργειας και της αυτοοργάνωσης, της πολυκεντρικής συνεργασίας κ.ο.κ. Ο Νέγκρι εδώ είναι πράγματι πιστός στον Μαρξ. Αυτό που προσπαθεί να αποδείξει είναι ότι ο Μαρξ είχε δίκιο, ότι η άνοδος της «γενικής νοημοσύνης» είναι μακροπρόθεσμα ασυμβίβαστη με τον καπιταλισμό. Οι ιδεολόγοι του μεταμοντέρνου καπιταλισμού κάνουν μια δήλωση διαμετρικά αντίθετη: είναι η ίδια η μαρξιστική θεωρία (και η μαρξιστική πρακτική) αυτή που παραμένει στο πλαίσιο των περιορισμών της ιεραρχικής συγκεντρωτικής λογικής του κρατικού ελέγχου και γι' αυτό δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις κοινωνικές επιπτώσεις της νέας πληροφορικής επανάστασης.Υπάρχουν ισχυροί εμπειρικοί λόγοι που επιβεβαιώνουν αυτή τη δήλωση. Γι' άλλη μια φορά, το ιστορικό παράδοξο είναι το ότι η διάλυση του κομμουνισμού είναι το πιο πειστικό παράδειγμα της εγκυρότητας της παραδοσιακής μαρξιστικής διαλεκτικής μεταξύ παραγωγικών δυνάμεων και παραγωγικών σχέσεων, την οποία εμπιστεύτηκε ο μαρξισμός στην προσπάθειά του να ανατρέψει τον καπιταλισμό. Αυτό που έβλαψε καθοριστικά τα κομμουνιστικά καθεστώτα ήταν η ίδια η ανικανότητά τους να προσαρμοστούν στη νέα λογική που υποστηριζόταν από την «πληροφορική επανάσταση».Προσπάθησαν να καθοδηγήσουν αυτή την επανάσταση όπως ένα οποιοδήποτε σχέδιο συγκεντροποιημένης κρατικής σχεδιοποίησης σε μεγάλη κλίμακα. Το παράδοξο ωστόσο είναι ότι αυτό που ο Νέγκρι εγκωμιάζει ως μια ανεπανάληπτη ευκαιρία για να ανατρέψουμε τον καπιταλισμό, οι ιδεολόγοι της «πληροφορικής επανάστασης» το εγκωμιάζουν ως την άνοδο του νέου καπιταλισμού του «απαλλαγμένου από συγκρούσεις».Η μετάβαση σε ένα άλλο πνεύμα του καπιταλισμού υπήρξε όμως αληθινά όλο αυτό που συνέβηκε στα γεγονότα του '68, έτσι όπως και όλος ο γεμάτος ευφορία ενθουσιασμός για την ελευθερία, στην πραγματικότητα, δεν υπήρξε τίποτε άλλο από ένα μέσο για να αντικατασταθεί μια μορφή κυριαρχίας από μιαν άλλη; Ας θυμηθούμε τα προκλητικά λόγια που είπε ο Λακάν στους φοιτητές: «Ως επαναστάτες, αυτό στο οποίο προσβλέπετε είναι ένας αφέντης. Και θα τον έχετε». Παρ' όλο που είχε δίκιο, το '68 υπήρξε ένα μοναδικό γεγονός ή υπήρξε μια τομή, και μάλιστα αμφίσημη, στην πορεία της οποίας διάφορες πολιτικές τάσεις θα παλέψουν μεταξύ τους για την ηγεμονία; Αυτό θα εξηγούσε το γεγονός ότι, ενώ η ηγεμονική ιδεολογία οικειοποιήθηκε θαυμάσια το '68 σαν μια έκρηξη της σεξουαλικής ελευθερίας και της αντι-ιεραρχικης δημιουργικότητας, ο Νικολά Σαρκοζί είπε στην προεκλογική του εκστρατεία του 2007 ότι καθήκον του είναι να κάνει επιτέλους τη Γαλλία να ξεπεράσει το '68. Γι' αυτό υπάρχει ένας «δικός τους Μάης του '68» και ένας «δικός μας Μάης του '68» στη δική μας τωρινή ιδεολογική ανάμνηση, τη «δική μας» βασική ιδέα για τις διαδηλώσεις εκείνου του Μάη, ενώ η σύνδεση ανάμεσα στις φοιτητικές διαμαρτυρίες και στις απεργίες των εργαζομένων έχει λησμονηθεί.Από τη σεξουαλική απελευθέρωση της δεκαετίας του '60 έχει επιβιώσει ο ανεκτικός ηδονισμός, που εύκολα ενσωματώνεται στην ηγεμονική μας ιδεολογία.Η προσταγή του υπερεγώ για ψυχαγωγία, ωστόσο, εκπληρώνει την ακριβώς αντίθετη λειτουργία από την προσταγή του Καντ: «Μπορείς, επομένως οφείλεις» και γίνεται ένα «Οφείλεις επειδή μπορείς». Αυτό σημαίνει ότι η πλευρά του υπερεγώ στον τωρινό «μη καταπιεστικό» ηδονισμό (οι αδιάκοπες προκλήσεις στις οποίες είμαστε εκτεθειμένοι, που μας επιβάλλουν να προχωρήσουμε ώς το βάθος και να εξερευνήσουμε όλους τους δυνατούς τρόπους απόλαυσης) έγκειται στον τρόπο με τον οποίο η απόλαυση υποχρεωτικά μετατρέπεται σε υποχρεωτική απόλαυση.Αυτή η ώθηση προς την καθαρά αυτιστική απόλαυση (μέσω ναρκωτικών ουσιών ή άλλων μεθόδων που οδηγούν σε μια κατάσταση έκστασης) επικράτησε σε μια καθορισμένη πολιτική στιγμή: τότε που η απελευθερωτική ώθηση του '68 εξάντλησε τη δυναμική της. Σε εκείνη την κριτική περίοδο (στα μέσα της δεκαετίας του '70) η μοναδική επιλογή που απέμεινε ήταν η μετάβαση στην άμεση δράση, στην άγρια δράση, μια ώθηση προς την πραγματικότητα που πήρε τρεις κύριες μορφές: την αναζήτηση ακραίων μορφών σεξουαλικής απόλαυσης· την αριστερή πολιτική τρομοκρατία (με τη «RAF» στη Γερμανία, τις «Ερυθρές Ταξιαρχίες» στην Ιταλία κ.ο.κ., το στοίχημα της οποίας ήταν ότι, σε μιαν εποχή που οι μάζες είχαν ολικά βυθιστεί στον καπιταλιστικό ιδεολογικό ύπνο, η συνήθης κριτική της ιδεολογίας δεν ήταν πλέον αποτελεσματική, έτσι ώστε μόνον η προσφυγή στην ωμή πραγματικότητα της άμεσης βίας -η άμεση δράση- μπορούσε να αφυπνίσει τις μάζες)· και, τέλος, η στροφή προς την πραγματικότητα μιας εσωτερικής εμπειρίας (ο ανατολικός μυστικισμός).Και οι τρεις αυτές μορφές είχαν κοινό τους γνώρισμα μιαν ίδια απομάκρυνση από τη συγκεκριμένη κοινωνικο-πολιτική στράτευση σε άμεση επαφή με την πραγματικότητα. Αυτή η μεταβολή, από την πολιτική στράτευση στη μεταπολιτική πραγματικότητα, προβάλλεται ίσως καλύτερα με το παράδειγμα των ταινιών του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, ενός παθιασμένου εξεγερμένου, και ιδιαίτερα από την εξέλιξη των έργων του από τα πρώτα του αριστουργήματα, όπως το «Πριν από την επανάσταση», μέχρι τις πιο πρόσφατες αισθητικοπνευματιστικές του οπισθοδρομήσεις, όπως το φριχτό «Ο μικρός Βούδας».Τέλος, το μεγάλο ερωτηματικό: Αν, όπως υποστηρίζει ο Αλεν Μπαντιού, ο Μάης του '68 υπήρξε το τέλος μιας εποχής που σηματοδότησε (μαζί με την κινεζική πολιτιστική επανάσταση) την οριστική εξάντληση μιας μεγάλης σειράς πολιτικών επαναστάσεων, που άρχισαν με την Οκτωβριανή Επανάσταση, σήμερα πού βρισκόμαστε; Είμαστε μεταξύ εκείνων που ακόμα αποβλέπουν σε έναν ηγεμονικό δημοκρατικό κοινοβουλευτικό καπιταλισμό, υποχρεωμένοι να αποξενωθούμε και να δρούμε από διάφορους «τόπους αντίστασης», ή μπορούμε ακόμα να συλλάβουμε μια πιο ριζοσπαστική πολιτική παρέμβαση; Αυτή είναι η αληθινή κληρονομιά του '68. Στην καρδιά του '68 υπήρχε η άρνηση του φιλελεύθερου καπιταλιστικού συστήματος, ένα μεγάλο όχι στην ολότητά του, που αποσαφηνίζεται καλύτερα με το περίφημο σύνθημα: «Ας προσπαθήσουμε να είμαστε ρεαλιστές, ας ζητάμε το αδύνατο». Η αληθινή ουτοπία είναι να πιστεύεις ότι το υπάρχον παγκόσμιο σύστημα μπορεί να αναπαράγεται επ' άπειρον. Ο μοναδικός τρόπος να είμαστε αληθινά «ρεαλιστές» είναι να σκεφτόμαστε πράγματα που, στο πλαίσιο των συντεταγμένων αυτού του συστήματος, δεν μπορούν πάντα να μας φαίνονται αδύνατα.* Το κείμενο αυτό είναι η παρέμβαση του Σλοβένου φιλοσόφου Σλάβοϊ Ζίζεκ στο Φεστιβάλ Φιλοσοφίας, που έγινε από τις 20 έως τις 24 Απριλίου 2008 στη Ρώμη, με θέμα τον Μάη του '68. Προδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «La Repubblica» στις 17-4-08.
ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 16/05/2008

12 σχόλια:

Hippo είπε...

Αγαπητέ κύριε Σαββίδη, τώρα είναι Ιούνης δεν είναι Μάης. 08 και όχι 68.

Τέλος πάντων να δεχτούμε και κάτι επετειακό όσο και πολυφθαρμένο ελπίζοντας να μη μας πάρει ο ύπνος.

Ανιχνεύσεις είπε...

Κύριε Αρβανίτη η εκπομπή θα κινηθεί γύρω απο τον προβληματισμό του άρθρου που αναρτήσαμε. Ο διάλογος γύρω απο τα θέματα αυτά δεν είναι ούτε "φθαρμένος" ούτε έχει σημασία αν είναι Ιούνιος ή Μάϊος. Του 68 ή του 08.
Ο Σλαβόι Ζίζεκ είναι μια εξέχουσα μορφή στο χώρο της φιλοσοφίας. Κάντε τον κόπο και δείτε ξανά, σας παρακαλώ, το κείμενό του και θα διαπιστώσετε πόσο ρηξικέλευθο είναι στον προβληματισμό που αναπτύσει.
Οι συνομιλητές μας στην εκπομπή θα είναι:
Ζήσης Παπαδημητρίου, ομότιμος καθηγητής κοινωνιολογίας ΑΠΘ, Κλεάνθης Γρίβας, Ψυχίατρος, Νίκος Μουζέλης, καθηγητής στο LSE, Γιάννης Μηλιός, καθηγητής ΕΜΠ και εκδότης του περιοδικού "Θεσεις".
Σε βίντεο μιλά, μεταξύ άλλων, ο Γιώργος Βέλτσος, και θα έχουμε τηλεφωνκή συνομιλία με τον κ. Ανδρέα Ανδριανόπουλο ο οποίος βρίσκεται στην Ουάσιγκτον.
Η Κάλη Ζάραλη ετοίμασε ένα δεκάλεπτο βίντεο με την εξέλιξη των γεγονότων εκείνης της χρονιάς, έτσι για να τα θυμηθούμε, και θα προβάλουμε επίσης ένα μικρό βίντεο απο ντοκυμαντέρ γύρω απο τη φιλοσοφική σκέψη του Σλαβόι Ζίζεκ.

Π.Σαβ.

aspic είπε...

Πάντως έχει και τα δίκια του κύριε παντελή (καλώς ήλθες καλώς σε βρήκαμε)ο κύριος αρβανίτης που διαμαρτύρεται για τις ημερομηνίες,μιάς και ιούνης τώρα με τόση ζέστη που μας αναγκάζει να βάζουμε το εγκέφαλο να δουλεύει στο ρελαντί για να μήν υπερθερμανθεί,τέτοιες περίπλοκες και ακατανόητες προσσεγίσεις όπως του ζίζεκ,για να μπορέσουμε να τις παρακολουθήσουμε θα πρέπει να βάλουμε βεντιλατέρ στα αυτιά μή΄ν πάρει φωτιά το κεφάλι μας .
Τέλος πάντων,τον βάλατε αρκετά ψηλά τον πήχυ και δύσκολα θα ακολουθήσουμε,μιάς και απλοί μπλογκεράδες είμαστε.
Δέν θα ήταν καλύτερα να προσεγγίσετε το θέμα πιο βατά,έστω και άν είχε λιγότερο ενδιαφέρον έτσι το θέμα;

Από την άλλη νομίζω πώς μέσα από την περιπλοκότητα και τα στροφιλίκια του λόγου του ο ζιζεκ τελικά δέν θέλει να πεί και τίποτα περισσότερο,από ότι μας λέει εν γένει η λακανική αριστερά ,η οποία με όπλο την ψυχανάλυση διακηρύσει ότι όλες οι ιδεολογίες κρύβουν ή επιζητούν την ηγεμονία τους,μιά επανάσταση θέτει τις βάσεις μιάς νέας τάξης επειδή μιά αλλαγή μόνο μπορεί να επιτευχθεί και όχι το σύνολο των αλλαγών.
Και έτσι αυτή (η λακανική αριστερά) τελικά δέν θέτει πολιτικές προτάσεις πρός την κατεύθυνση της ανάδυσης του μετανέου, αλλά κυρίως προετοιμάζει τον άνθρωπο σάν υποκείμενο να πάρεις τις ευθύνες για την ανάδυση αυτού του όποιου μετανέου.
Δηλαδή δέν αποσκοπεί στην αλλαγή της κοινωνίας μέσω μιάς ιστορικής νομοτέλειας που θεωρούσε το υποκείμενο δεδομένο όπως έκανε η παλιά αριστερά και για αυτό απέτυχε στην πραγμάτωσή της (αφού τα άτομα δρούν ενάντια στο συλλογικό τους συμφέρον τελικά -πρόβλημα της εθελοδουλείας),αλλα αντιθέτως μέσα από τις κοινωνικες ταυτίσεις του ατόμου,να αλλάξει το ίδιο το υποκείμενο.
Δηλαδή τι να κάνει;
Να ξαπλώσει όλη την κοινωνία στο κρεβάτι του ψυχαναλυτή αναζητώντας τους συμβολισμούς και τις φαντασιώσεις της,προσπαθώντας να εντοπίσει την τομή της με το άτομο;
Αυτός ο ρεαλισμός δέν παραείναι ρεαλιστικός που τελικά να συναντά από την πίσω πόρτα το μεταφυσικό;
Και τελικά γιατί αφου απέτυχε η αριστερά να αλλάξει την κοινωνία,να μήν θεωρήσουμε δεδομένη και την αποτυχία της λακανικής αριστεράς,για τους αντίθετους ακριβώς λόγους, να αλλάξει το υποκείμενο;


Τέλος πάντων ο μεγάλος ζιζεκ,πιστεύω ότι εκφράζει έναν αδίστακτο ρεαλισμό,που και τον εναντιώνει στους νομιναλιστές (χεστήκατε οι περισσότεροι βέβαια για αυτό),και τον φέρνει να δηλώνει ότι η οικολογία είναι το καινούργιο όπιο του λαού και η ευγονική δέν θα πρέπει να έχει όρια και καμιά ηθική δέν θα πρέπει να την εμποδίζει (άκου τα εσύ μιράζ που είσαι και οικολόγος),αλλά και τελικά όπως πιστεύει ο σάρλ ζαρκά που τον διαβάσαμε και αυτόν στην ελευθεροτυπία (χωρίς να κρίνω άν έχει δίκιο ή άδικο βέβαια σε αυτά που λέει): " ο Αλέν Μπαντιού, ο Σλάβοϊ Ζίζεκ και κάποιοι άλλοι,αυτοί οι στοχαστές της άκρας Αριστεράς, μερικοί από τους οποίους υπήρξαν πρωταγωνιστές του Μάη του '68, εκδηλώνουν σήμερα ένα μίσος για τη δημοκρατία και εκθειάζουν αυταρχικά σχήματα εξουσίας, όταν δεν μιλούν ανοικτά για δικτατορία. Αναφέρονται στον Μάο, τοποθετούνται υπέρ της επαναστατικής τρομοκρατίας. Παραδόξως, το πνεύμα εξέγερσης, η επιθυμία για ελευθερία δεν βρίσκεται πια στη σκέψη της Αριστεράς, ούτε της Δεξιάς βεβαίως".


Και τελικά κύριε παντελή,είναι σωστό και δίκαιο να ερμηνεύουμε τον μάη του εξηνταοκτώ,αποκλειστικά μέσα από την οπτική αυτού (του λακάν),που είχε ταραγμένες σχέσεις με τους εξεγερθέντες φοιτητές και λοιπά και τους απηύθηνε απαξιωτικές και αντιδραστικές φράσεις σάν αυτές που αναφέρθηκαν στου ζίζεκ το άρθρο,οι οποίες θα πρέπει να είναι υπό κρίση και συζήτηση ακόμη;
Τι έγινε,το πήραμε απόφαση ότι είχε δίκιο;
Νομίζω ότι οι αριστεροί λακανιστές σήμερα είναι υπερεκτιμημένοι,όταν μάλιστα δέν φαίνεται να έχουν να προτείνουν και τίποτα σημαντικό στον νέο αριστερό λόγο.
Πολύ σαλονάτες μοιάζουν οι θεωρίες τους.
Και τελικά εκεί που θέλω να καταλήξω,είνια να συστήσω στους συναδέλφους μπλογκεράδες να μήν κάνουν ερωτήσεις αυτή την φορά για την εκπομπή,γιατί είναι δύσκολο το θέμα και θα .......






































....ξεφτυλιστούμε κανονικά.
Άς μείνουμε να ακούσουμε τους εκλεκτούς καλεσμένους του παντελή που σίγουρα έχουν γνώση του αντικειμένου.
(τελικά τα δύσκολα μας τα άφηνε για το τέλος ο σαββίδης).

Ανιχνεύσεις είπε...

Καλώς το φίλο μου τον aspic.
Καλή η ανάλυσή σου αλλά κάθε ένας που συντονίζει μια εκπομπή έχει και μια τεχνική.
Όπως και εσύ και η Αθηνά παρατηρήσατε σε προηγούμενα σχόλιά σας, αν προσεγγίσουμε το θέμα με βάση όλα όσα έχουν γραφεί γι αυτό, τότε θα χαθούμε.
Επιλέγουμε, λοιπόν, ένα μέρος το οποίο για Χ λόγους κρίνουμε αυτήν τη στιγμή ενδιαφέρον και συζητούμε γι αυτό.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ασπαζόμαστε τις θέσεις ή την πολιτική ιστορία του Ζίζεκ επι παραδείγματι.
Τι ενδιαφέρουσες παράμετροι βγαίνουν απο το άρθρο του Ζιζεκ;
Κυρίως η αντιπαράθεση της προσέγγισης που κάνει ο Τόνι Νέγκρι για την ψηφιακή επανάσταση, την οποία θεωρεί ότι διαμορφώνει παραγωγικές δυνάμεις που βρίσκονται σε αναντιστοιχία με τις καπιταλιστικές παραγωγικές σχέσεις με τους ιδεολόγους του καπιταλισμού, που πιστεύουν πως η ψηφιακή επανάσταση αποτελεί μετάβαση απο την υλική παραγωγή στην παραγωγή συμβόλων, απο τη συγκεντρωτική -ιεραρχική λογική στη λογική της αυτενέργειας και της αυτοοργάνωσης και είναι μια εξέλιξη του καπιταλισμού. Πιστεύουν ακόμη, σε αντίθεση με τον Νέγκρι που υποστηρίζει πως η "γενική νοημοσύνη" δεν μπορεί να αναπτυχθεί στον καπιταλισμό, πως ήταν η μαρξιστική θεωρία και πρακτική εκείνη που δεν μπόρεσε να παρακολουθήσει την ψηφιακή επανάσταση, επιχείρησε να την ελέγξει συγκεντρωτικά και απέτυχε.
Αγαπητέ aspic, η ψηφιακή εποχή αποτελεί καταλύτη πολλών κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων για να αξίζει τον κόπο να εστιάσουμε τον προβληματισμό μας σ αυτήν, αναφερόμενοι σε ένα σημαντικό γεγονός, το Μάη του 68 που επηρέασε καθοριστικά τις ανάλογες εξελίξεις εδώ και σαράντα χρόνια.
Μήπως, έχουν δίκαιο οι ιδεολόγοι του καπιταλισμού όταν υποστηρίζουν πως η επανάσταση σήμερα ήταν η ψηφιακή επανάστασ;
Το ζήτημα, τώρα, είναι ποιός θα την οικειοποιηθεί και ποια Κασάνδρα θα δικαιωθεί.
Βγαίνουν και άλλα ενδιαφέροντα ερωτήματα απο το άρθρο του Ζίζεκ, όπως η κατάληξη του Μάη του 68 στη βίαιη και ένοπλη επιλογή, η λογική της απόλυτης-αυτιστική τη χαρακτηρίζει- απόλαυσης κλπ κλπ. Αξίζει τον κόπο να προβληματισθούμε μια βραδυά πάνω σε αυτά τα ζητήματα αν όχι για κανέναν άλλο λόγο, τουλάχιστον να θυμηθούμε τα νιάτα μας.
Με αυτή τη λογική εγώ θα συνιστούσα στους συνομιλητές μας στο blog να καταθέσουν τον προβληματισμό και τις ερωτήσεις τους.

Π.Σαβ

ΦΑΝΤΙ είπε...

Διαβάζοντας το κείμενο αυτό που θυμήθηκα είναι πως εκείνη την εποχή στην Γαλλία διέπρεπε η φιλοσοφική σχολή του Υπαρξισμού έτσι δεν είναι; Επιπλέον από το κείμενο διαφαίνεται πως ο Μάης του '68 με τα παδιά των λουλουδιών, της ΗΔΟΝΙΚΗΣ ελευθεριότητας, κλπ δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η επανάσταση του υπαρξιακού ατομισμού, της άποψης ότι τίποτε δεν έχει νόημα, πως όλα είναι "μηδενίσιμα", πως το εδώ-και-τώρα έχει μόνο σημασία (το περίφημο "η ύπαρξη προηγείται της ουσίας", κλπ.

Επομένως δεν υπήρχε τίποτε το αλτρουϊστικό σε όλα αυτά εν τη γεννέσει τους, η ειρήνη ήταν για να απολαύσουν την ηδονή της ειρήνης (όχι για την ίδια την ειρήνη) η ελευθερία ήταν πάλι για να απολαύσουν την ηδονή της κάθε στιγμής, η επιστροφή στην φύση "μέσα απο το χασίς και το γ****σι" ήταν ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΔΟΝΗ βρε ASPIC και όχι για την Φϋση.

Άντε και το ερώτημα για να μης λες Κε Παντελή πως κάνω διάλεξη:

Μήπως τελικά ο Μάης του '68 στην Γαλλία δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η έκφραση μιας παιδικής, ανώριμης, ΕΓΩΚΕΝΤΡΙΚΗΣ υπαρξιακής ιδεολογίας (ή αλλιώς μιας διεστραμένης ουτοπίας) με ΠΡΟΦΑΣΗ την Ειρήνη και την επιστροφή στην φύση; Μήπως γι αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν ήταν καταδικασμένος στην γέννησή του;

aspic είπε...

Όχι ναι καλα εντάξει δέν λέω παντελή,δίκιο έχεις και συμφωνώ απόλυτα με το μέρος του θέματος που επέλεξες να συζητηθεί και πιστεύω ότι η εκπομπή σου, όχι μπορεί αλλά σίγουρα, θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον και μάλιστα με τους διαλεχτούς έναν και έναν καλεσμένους που θα χεις.
Απλώς ένα σχόλιο έκανα όσον αφορά την ζέστη μήπως μας πέσει βαρύ το θέμα.
Και εδώ να σε ρωτήσω,μήπως υπάρχει η δυνατότητα,μιάς και θα είναι ωραία η εκπομπή αλλά και επειδή εδώ στα νότια η ζέστη μας φέρνει υπνηλία και μας ψιλοπαίρνει χωρίς να το καταλάβουμε,μήπως υπάρχει η δυνατότητα λοιπόν να προβάλλεις την εκπομπή και εδώ στο μπλόγκ,όπως έκανες και με την εκπομπή για το διαδίκτυο.
Να φανεί και κάπου χρήσιμο δηλαδή το μπλόγκ τελικά.

Και για τις ενδιαφέρουσες παραμέτρους που εντοπίζεις στο άρθρο του ζίζεκ,τι εννοούν και πού την βλέπουν την μετάβαση από την υλική παραγωγή στην παραγωγή των συμβόλων;
Που υπάρχει η "άυλη εργασία" που ισχυρίζεται ο νέγκρι,όταν το ένα τέταρτο του πληθυσμού ασχολείται με την γή και άλλο ένα τέταρτο με τις υπηρεσίες;
Πώς διαπιστώνεται ότι δέν ισχύει σήμερα πιά η μαρξιστική εργασιακή θεωρία της αξίας,όταν το εργατικό δυναμικό του πλανήτη αυξάνεται;
Πώς γίνεται ο καπιταλισμός να μετασχηματίζεται από μόνος του σε κομμουνισμό,που λέει ο ζίζεκ,όταν δέν υπάρχει διασπορά του κεφαλαίου και παραμένει συγκεντρωτικό;
Η ψηφιακή επανάσταση δρά εξισωτικά όπως λένε,ή απλώς δημιουργεί πιο μαζικο καταναλωτισμό;
Ή μήπως εννοούν εξισωτικά ώς πρός τους καταναλωτές και μόνο,τους οποίους όμως στην μαζικότητά τους τους απομακρύνει ακόμη περισσότερο από την τάξη που ηγεμονεύει;
Εμείς εδώ στο διαδίκτυο,συμμέτοχοι και συνεργάτες του καπιταλισμού είμαστε ή απλώς καταναλωτές;
Δέν καταλώνουμε κομπιούτερς και τεχνολογικά υλικά,δέν αγοράζουμε υπηρεσίες;
Αυτά είναι απλώς σύμβολα που λένε ή υλικά χειροπιαστά αγαθά;
Εχουμε δυνατότητα να τα παράγουμε εγώ εσύ και ο άλλος ή η παραγωγή τους είναι συγκεντρωμένη σε εταιρίες κολοσσούς;
Αυτές οι εταιρίες προωθούν την ψηφιακή επανάσταση γιατί θέλουν να μετασχηματιστεί ο καπιταλισμός σε κομμουνισμό,ή απλώς επειδή φροντίζουν για τα κέρδη τους;
Και επιτέλους,η ψηφιακή επανάσταση ποιανού κτήμα είναι;
Εμάς του "πλήθους" όπως μας χαρακτηρίζει ο νέγκρι,ή της "αυτοκρατορίας" του;
Και τελικά το πιο καθημερινό,ο κόσμος που διαμαρτύρεται σήμερα για την ακρίβεια σε όλη την ευρώπη,διαμαρτύρεται δηλαδή γιατί ακρίβηναν τα σύμβολά του;
Μήπως με όλες αυτές τις μπερδεψοδουλειές που μας λένε και μας ανοίγουν την όρεξη να περιμένουμε τον ανοιχτό κομμουνισμό,μας βρεί τελικά ο κλειστός φασισμός;
Οπότε καλό είναι να μαστε υποψιασμένοι.
Γιατί μάλλον βγήκαν κάποτε οι δομές στους δρόμους,για να μπούν σήμερα οι αποδομές στα σαλόνια.


Για την κατάληξη του μάη και την λογική της απολυτης αυτιστικής απόλαυσης που λές να προβληματισθούμε και συμφωνώ βέβαια,θα την πάω γύρω γύρω όμως την δουλειά,αφού απαντήσω πρώτα στον μιράζ και αφού παω να πιώ και ένα ωραίο κρύο ποτήρι νερό γιατί κοράκιασα,πιειτε και εσεις ενα και επιστρέφω........
























Μιράζ,σε καμμιά επανάσταση και σε κανένα κίνημα τελικά δέν υπάρχουν αλτρουιστικά κίνητρα στο άτομο πέρα από την ηδονή που λές ή την απόλαυση που λέει ο ζίζεκ.
Για αυτό είπαμε απέτυχε ο σοσιαλισμός (επειδή δέν κατάλαβε ότι το άτομο δέν υπακούει στο συλλογικο του ορθολογιστικό συμφέρον),για αυτό ήλθε και ο λακάν να ψυχαναλύσει τους επαναστάτες και να τους πεί όσα τους είπε.
Το θέμα βέβαια αυτό είναι περίπλοκο,και ξεκινώντας από την φρουδική αριστερά που την συνεχίζει ο λακάν,θα πρέπει να αναζητήσουμε τα αίτια της αποτυχίας της αριστεράς στην ατελή και ανικανοποίητη ερωτική σχέση των δύο φύλων,και θα χαθούμε τελείως σε θεωρίες ενός συμβολοποιημένου φαλικού καπιταλισμού που κυριαρχεί στο υποσυνείδητο του ατόμου σάν άρνηση ή εκδίκηση απέναντι στην γυναίκα που συμβολοποιείται περαιτέρω σάν άρνηση του σοσιαλισμού.
Δηλαδή όταν ο λακάν λέει στους φοιτητές ότι σάν επαναστάτες επιζητούν τον καινούργιο τους αφέντη*,λίγο πολύ τους λέει οτι η αλλαγή των κοινωνικών δομών και της αρχαίας ηθικής που ζητούν,σημαίνει ότι θέλουν να κόψουν και να επανασυγκολησουν το προτυπικό πέος του πατέρα τους ,να το επαναπροσδιορίσουν δηλαδή,διεκδικώντας μέσα από αυτό περισσότερη απόλαυση και ηδονή,πιο ολοκληρωμένες σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων.
Αλλα κατά την γνώμη μου,ακόμη δέν είναι διευκρινισμένο άν η ψυχανάλυση μπορεί να αποτελεί αριστερό κίνημα,αν ο νεολογισμός "λακανική αριστερά" δέν είναι εντελώς αυθαίρετος και τελικά άν νομιμοποιείται να ψυχαναλύει την κοινωνία σάν αυτή να είναι ένα υποκείμενο-πρόσωπο-άτομο,έστω και άν υπάρχουν όλες αυτές οι ταυτίσεις και καθηλώσεις κοινωνίας και ατόμου μέσα από τους καθρέφτες του μεγάλου Αλλου και λοιπά.
Μήπως δηλαδή πρέπει να γυρίσουμε σε πιο απλές και κλασσικές οπτικές,μιά επανάσταση δηλαδή να έχει μιά δυναμική ανεξαρτήτως των κινήτρων (συνειδητών και ασυνεινηδήτων) των ατόμων που επαναστατούν;
Ο καθένας είμαστε μιά ανεξάρτητη οντότητα δηλαδή,και μιά συλλογική πράξη που θα κάνουμε αποτελεί μιά καινούργια ανεξάρτητη από μας, οντότητα και αυτή,που θα θέλει την δική της ψυχανάλυση ανεξάρτητη και αυτήν απο την δική μας.
Δηλαδή,μήπως είναι άσχετο τι επιζητούν οι επαναστάτες σε σχέση με αυτό που επιζητεί η ίδια η επανάσταση;
(καθότι το γύρισα και πάλι σε πιο ιδεαλιστική φόρμα,μιάς και ο λείος ρεαλισμός κάπου με ενοχλεί και δέν ξέρω και το γιατί).

Διότι έτσι όπως πάει το πράγμα παντελή,(και ξαναγυρίζω στις ενδιαφέρουσες παραμέτρους), να προβάλουμε δηλαδή ρεαλιστικά και ψυχαναλυτικά τα κίνητρα του ατόμου στα κίνητρα της κοινωνίας και το αντίθετο,χωρίς να υπάρχει ένα κάποιο σταθερό σημείο αναφοράς έστω και πλαστό (ιδέα), θα έχουμε φθάσει πιά σε ένα τέτοιο μπέρδεμα και δέν θα ξέρουμε τι είναι αριστερό,τι καπιταλιστικό,ποιός λέει τι και τι λέμε όλοι τελικά.
Θα μιλάμε για έναν καπιταλισμό,που σαν ενοχικός αυτόχειρας, μετασχηματίζεται από μόνος του σε κομμουνισμό.
Ή απλώς ελλείψει πολιτικού διαλόγου (λόγω απουσίας του κομμουνισμού),αποφασίζει να διχοτομηθεί βαφτίζοντας το ένα του κομμάτι κομουνισμό,για να έχει παρέα να κουβεντιάζει και να τσακώνεται.
Δηλαδή σε μιά τέτοια περίπτωση και αφού θέλουμε οπωσδήποτε να ψυχαναλύσουμε την κοινωνία λές και είναι πρόσωπο,τότε το σημαντικό δέν είναι ότι αυτή αύριο θα είναι πιθανόν καπιταλιστική η κομμουνιστική,αλλά ότι αύριο θα είναι.....







































...σίγουρα σχιζοφρενής.
Και ο τρελλός είτε είναι αριστερός είτε δεξιός,το ίδιο τρελλός θα είναι.




* Άν άκουγε ένας άλλος λακάν τον λακάν να λεει στους φοιτητές ότι με την επανάστασή τους επιζητούν τον καινούργιο τους αφέντη,τότε θα του λεγε ότι και εσύ λακάν με αυτό που τους λές επιζητείς να είσαι ο νέος αφέντης τους (που μάλλον δέν θα είχε διαψευστεί άν κρίνουμε τα πράγματα όπως εξελίχθηκαν σήμερα).
Και θα αναρωτιόταν,ο άλλος λακάν,άν οι φοιτητές που βγήκαν στους δρόμους είναι οι δομές,τότε ο λακάν που τους το λέει τι είναι;
Νομίζω όμως ότι τέτοιου είδους προβλήματα μόνο ένας σοφοκλής μέσα από μιά τραγωδία θα μπορούσε να τα κουμαντάρει και κρίμα που δέν ζούσε και αυτός τον μάη του εξηνταοκτώ.
Θα φτειαχνε από τα καλύτερά του έργα.

ΦΑΝΤΙ είπε...

Εξαιρετικές και πολύ διορατικές οι ερωτήσεις σου Aspic για την ψηφιακή επανάσταση και τους καταναλωτές bloggers.

Να μην υπάρχει καμία αμφιβολία πως το "υποσυνείδητο" ΔΕΝ είναι ατομικό (και αυτό). Τρανταχτή απόδειξη (για άλλη μια φορά) η ύπαρξη αλτρουϊστικών και βιώσιμων κοινωνιών (όπως οι Ινδιάνοι). Επομένως ο ατομισμός του Δυτικού ανθρώπου ΔΕΝ οφείλεται στην libido , ΔΕΝ είναι ΦΥΣΙΚΟΣ στον άνθρωπο, ΔΕΝ αποτελεί αναπόδραστο ιδιοσυστατικό μας γνώρισμα, αλλά οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην ΠΑΙΔΕΙΑ και την ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ της ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ...

Και ναι ASPIC συμφωνώ πως ανεξάρτητα των ιδιωτικών κινήτρων των επαναστάσεων ατόμων ή κοινωνιών, η ΦΥΣΙΚΗ πραγματικότητα (ή η ιστορία για κάποιους άλλους) ξεμπερδεύει με τους δήθεν επαναστάτες ... και επιβάλει ΤΕΛΙΚΑ τους σωστούς λόγους για τους οποίους θα πρέπει να γίνονται επαναστάσεις ;)

aspic είπε...

Προφανώς μιράζ,οι ινδιάνοι δέν έχουν μπλοκαρισμένη λίμπιντο γιατί μάλλον θα εχουν καλύτερη σχέση με την φύση και την φύση τους.
Όμως γιατί ΄λες ότι είναι βιώσιμες οι κοινωνίες τους,αφού σε λίγα χρόνια θα έχουν εξαφανιστεί εντελώς;
Ή μήπως κάνω λάθος;
Μπορεί να αντισταθεί τελικά κανείς στην ψηφιακή επανάσταση που συζητάμε;
Ακόμη και οι εσκιμώοι μέσα στα ιγκλού,λάπτοπ θα έχουν σε λίγο καιρό.
Πάντως αυτά δέν τα γραψα για να σου δικαιολογήσω σε τίποτα τον οικολογικό χαρακτήρα των φοιτητομάηδων,αλλά απλώς για να καταλήξω ότι θεωρίες σάν του ζιζεκ ίσως παραείναι βιαστικές και παρακινδυνευμένες.
Και εξάλλου ρε μιράζ,εγώ σου είπα στο άλλο μαγαζί να ρθεις να δώσεις ένα χεράκι να τα χώσουμε στον ζιζεκ που είναι αντιοικολόγος και εσύ ήλθες και τα βαλες πάλι με τα παιδιά του εξηνταοκτώ;
Δέν νομίζεις ότι μπέρδεψες τα στρατόπεδα;







Ά και μιάς και το θυμήθηκα,η αθηνά που είναι;
Δέν ποστάρει εδώ την συλλογή με τα συνθήματα που έχει στο μπλόγκ της απο τον μάη του εξηνταοκτώ;
Νομίζω κύριε σαββίδη ότι αυτά τα συνθήματα μάς δίνουν μιά καλή εικόνα της εποχής αυτής,και ίσως ωραίο θα ήταν να έλεγες μερικά απο αυτά σάν εισαγωγή στην αρχή της εκπομπής.
Και επίσης κοίτα να επιμείνεις στην παραγωγή συμβόλων και άυλης εργασίας και να ρωτήσεις τους καλεσμένους να μας πούν που τα βλέπουν αυτά για να τα δούμε και εμείς.
Και πρόσεξε και τον ανδριανόπουλο στο τηλέφωνο,γιατι είναι μεγάλος παπαρδέλας και αυτός τελικά και θα τα γυροφέρει όπως θέλει τα πράγματα.
Τον γρίβα δε,άστον ελεύθερο να πεί ότι θελει και μήν τον διακόψεις,γιατί ειναι καλός.
Ενώ για τον βέλτσο στο βίντεο,ελπίζω να έχει φροντίσει η κάλη να υπάρχουν υπότιτλοι στην καθομιλουμένη ελληνική από κάτω,για να καταλαβαίνουμε τι λέει.
Για τους υπόλοιπους πράξε κατά βούληση.
Εντάξει,έδωσα τις παραγγελιές μου και αποσύρομαι.

aspic είπε...

Ά,και ένα υστερόγραφο που μου ξέμεινε:
Είπα σε προπροηγούμενο μύνημα ότι η κοινωνία θα καταλήξει σχιζοφρενής.
Αυτό είναι λάθος όμως,διότι με τα λεγόμενα του ζίζεκ μάλλον θα καταλήξει φαντασιωτική.
Ο καπιταλισμός δηλαδή που μετασχηματίζεται σε κομμουνισμό,ουσιαστικά και σύμφωνα πάντα με τις φρουδολακανικές ψυχαναλύσεις,είναι ο άνδρας που φαντασιώνεται την γυναικεία του υπόσταση.
Τουτέστιν,αυτός ο κομμουνιστικός μετασχηματισμός της καπιταλιστικής κοινωνίας μας, δέν είναι τίποτα άλλο από μιά κοινωνία......























....τραβεστί.
Οι άφυλες κοινωνίες δηλαδή του μέλλοντος,είναι επόμενο να είναι και απολιτικές.
Τώρα αυτό άν είναι καλό ή κακό δέν μπορώ να το κρίνω εγώ.


ΒΓ Ρε παντελή,τι την θέλεις και αυτήν την λεκτική επαλήθευση στο μπλόγκ και μας ταλαιπωρείς;
Τι φοβάσαι, μήν εισχωρήσει κανένας τρομοκράτης εδώ μέσα και μας ανατινάξει τα πόστ;

Ανιχνεύσεις είπε...

Κρίμα aspic εν το σκέφθηκα νωρίτερα να σε καλέσω στην εκπομπή.
Μιά άλλη φορά.
Όσο για τη λεκτική επαλήθευση δεν τη βάζω εγώ. Μόνη της βγαίνει.
Τα τεχνικά του blog τα έχει αναλάβει η Κάλη.

ΦΑΝΤΙ είπε...

Μπα, οι Ινδιάνοι της Αμερικής αξιοποιούν την πληροφορική επανάσταση για να προωθήσουν την κουλτούρα τους, δες εδω -> http://www.indians.org/

Στην πραγματικότητα έχει παρουσιαστεί ένα έντονο ενδιαφέρον τις τελευταίες δεκαετίες στην Αμερική για τον πολιτισμό τους ... μην ξεχνάμε πως εκείνοι αποτελούν τους πραγματικούς προγόνους της "νέας" Ηπείρου. Φυσικά μέσα στην σχιζοφρενικά φανταστιακή Αμερική φαίνονται εντελώς χαμένοι.

Κε Παντελή τον Ανδριανόπουλο, τον διάκονο του Καπιταλισμού και των "μεταφυσικών" αγορών τον φέρατε για να λιβανίσει πάνω στο πτώμα των αριστερών επαναστατών; Αφήστε καλύτερα. Τα καταφέρνουν και μόνοι τους :)

Aspic o Ανδριανόπουλος είπε το καταπληκτικό "Ε πως κάνετε έτσι με τις Κλιματικές αλλαγές; Είδη εξαφανίζονταν πάντοτε, ακόμη και κυριάρχα όπως οι δεινόσαυροι. ¨Οπως εξαφανίσθηκαν εκείνοι κάποια στιγμή θα εξαφανισθεί και ο άθρωπος". Βρε μπας και είναι κρυφο-Οικολόγος ; :)

Άντε να μοιραστώ μαζί σας και 2 ακόμη σχιζοφρένειες σημερινές:

1. Οι πυρκαγιές λέει μπαίνουν απο εμπρηστές. Ευτυχώς βρέθηκε ένα Φυντανίδης στο ΣΚΑΙ να πει αλήθειες, Μπράβο του!

2. Διαφήμιση της Sanyo στο Μετρό. Σκεφτείτε σφαιρικά, επιλέξτε την ΓΑΙΑ, μπλα, μπλα, κλιματιστικά νέας γεννιάς (τάχα οικολογικά). Είναι τόσο σίγουροι για τους αδύναμους και επιφανειακούς "υπηκόους" τους, ήδη αδιέξοδα εγκλωβισμένους στις πόλεις, ώστε έχουν το θράσος να πουλάνε ενεργοβόρα κλιματιστικά μέσω της νέας μόδας της Οικολογίας ... Η ΓΑΙΑ ως διαφήιμση για κλιματιστικά ούτε στα ποιό άγρια όνειρα του Λόβλοκ. Ποιά είναι η Γαία;

Διαβάστε εδω -> http://notes-mirage.blogspot.com/2006_10_01_archive.html

ΦΑΝΤΙ είπε...

Εαν θέλετε να βγάλετε τo "word verification" θα πείτε στην Κα Κάλη να επιλέξει το CUSTOMISE όταν μπει στην αρχική σελίδα. Αυτό βρίσκεται πάνω δεξιά μαζί με τα "new post" και "sign out".

Μετά πρέπει να κάνει click σε μια απο τις επιλογές που λέει Setings και στην συνέχεια θα πάει Comments και κοντά στο τέλος της σελίδας λέει "Show word verification for comments", εκεί επιλέξτε "no"

Συνεργάτες