Παραλείψαμε να αναφέρουμε στη δημοσίευση για το θέμα της επόμενης εκπομπής τον τίτλο της εκδήλωσης που παρακολουθήσαμε για το Μάη του 68 στην Αθήνα. Ήταν το "Ολα έχουν ήδη κερδηθεί". Διφορούμενο και ολίγον ειρωνικό θα λέγαμε και αυτή ήταν μάλλον και η διάσταση που ήθελαν να δώσουν και οι διοργανωτές (εκδ.ΕΥΡΑΣΙΑ) όπως τουλάχιστον μας είπαν. Εντάσσεται μάλλον στο γενικότερο κλίμα της εποχής (να την χαρακτηρίσουμε πάλι μετανεοτερική ή κινδυνεύουμε να τ'ακούσουμε-πάλι- απ'τον aspic?) και στα όσα λέγονται περί έλλειψης οραμάτων, στόχων, κινημάτων κλπ κλπ κλπ
Οι δικές σας παρατηρήσεις επ αυτού?
18 σχόλια:
Θα μιλήσω σκληρά, αλλά ειλικρινά.
Ναι, η γενιά του Μάη του 68 (ή, στην Ελλάδα, αυτή του πολυτεχνείου) ήταν η πιο κακομαθημένη και εγωιστική γενιά των τελευταίων αιώνων.
Η γενιά που όσο διεκδικούσε πουλούσε αλτρουϊσμό, και τώρα που κατέχει πουλάει νόμο.
Η γενιά που όσο ήταν νέα περνούσε το σύνθημα "τόπο στα νιάτα" και τώρα μιλάει για "πείρα".
Η γενιά που καταδυνάστευσε τους πατεράδες της, δημιουργώντας στρατιές αιώνιων φοιτητών, αλλά και αυτή που αρνήθηκε το τίμημα (καταργώντας τον νόμο περί αιωνίων φοιτητών).
Η γενιά που δεν πείνασε ποτέ της (μήπως πρόλαβε την κατοχή;) , αλλά παριστάνει τον σούπερ αγωνιστή.
Ήταν η γενιά που όσο είχε χαμηλόβαθμες θέσεις, στραγγάλισε τις επιχειρήσεις με πολύμηνες απεργίες, αλλά και η ίδια που όταν απέκτησε διευθυντικές θέσεις εκμεταλλεύτηκε την ανεργία και απαγόρευσε (πρακτικά) το δικαίωμα στην απεργία.
Η γενιά που υπερχρέωσε τη χώρα της, παίρνοντας δάνεια που άφησε να πληρώσουν οι επόμενες γενιές.
Όλα έχουν κερδηθεί...
...από ποιούς;
Η γενιά του Μάη του '68 ήταν η γενιά που έδωσε το απόλυτο άλλοθι και έναυσμα,για να ξεκινήσει η επίθεση της πιο ακραίας μορφής του καπιταλισμού στο "μέσο" άνθρωπο.Μετά από αυτόν οι ίδιοι οι "μέσοι" άνθρωποι οικειοθελώς υπέκυψαν,φοβισμένοι από αυτό που είδαν ως εναλλακτική λύση.Η εναλλακτική λύση ήταν πολύ απλά το χάος!
Γιατί δεν εμπιστεύτηκαν τουλάχιστον κάποια από τα πατροπαράδοτα μοντέλα καταπίεσης; (!) Μερικά από εκείνα δεν ήταν τόσο απάνθρωπα όσο το σημερινό.
Όσον αφορά την εναλλακτική λύση θα διαφωνήσω στη χρήση ενικού. Δεν είναι μοναδική εναλλακτική ο μαρξισμός (ή οι παραφυάδες του). Η γενιά του 68 είδε ως μόνη άλλη πρόταση την αριστερά.
Ο περισσότερος κόσμος δεν είναι ούτε αριστερός, ούτε δεξιός, ούτε κεντρώος. Κάνει τον διαχωρισμό με βάση άλλα κριτήρια. Αυτό δεν αποτελεί εναλλακική;
Τέλος πάντων, πέραν των πολιτικών πεποιθήσεων, η γενιά αυτή έχει μια φοβερή ιδέα για τον εαυτό της, τη στιγμή που απέτυχε παταγωδώς σε όλους τους τομείς...
Συμφωνώ απόλυτα με αυτό το τόπικ.
Αυτό ακριβώς ήθελα να πώ και εγώ συμπληρώνοντας σε ένα ωραία σχόλιο της αθηνάς,πώς ακόμη μεγαλύτερο κακό είναι ότι αντί να ικανοποιηθούν τα αιτήματα (του μάη) ,ικανοποιήθηκαν οι άνθρωποι για ν α μήν έχουν πιά τέτοια αιτήματα.
Εντάξει,αρκετοί βολεύτηκαν,αλλοι κουράστηκαν,άλλοι προσγειώθηκαν και λοιπά,παρόλαυτά θα πρέπει να αναρωτηθούμε τι έγινε όλη αυτή η δυναμική,τι έγινε όλος αυτός ο κόσμος (του εξηνταοκτώ) στις μέρες μας και πώς ΜΕΤΑσχηματίστηκε (καθότι και εμένα με εμπνέουν τα κάθε είδους ΜΕΤΑ) ιστορικά.
Εδώ νομίζω ότι καλό είναι να πάρουμε μιά βοήθεια.Και για να το συνδέσω με τις ταινίες και ντοκυμανταίρ που μας προτείνετε στο παρακάτω τόπικ και επειδή δέν έχω και εγώ κάτι να συνεισφέρω στην ωραία σας συλλογή,νομίζω ότι μιά καλή τέτοια βοήθεια θα μας έδινε η άσχετη αλλά και σχετική με το θέμα ταινία του αντονιόνι "κραυγή".
Σε αυτή την ταινία λοιπόν,ο άλντο δυστυχισμένος από τον χωρισμό του με την αγαπημένη του ίρμα,περιφέρεται προσπαθώντας να βρεί την αγάπη που έχασε.Στο τέλος,η αναζήτησή του θα σταματήσει μπροστά στο τερατώδες εργοστάσιο,θα συνθλιβεί από τον όγκο του και δέν θα έχει άλλη επιλογή παρά να ανέβει στο φουγάρο και να χαθεί στο κενό.
Βασικά δηλαδή, για να το πώ πιο κινηματογραφοκριτικά (μισό λεπτό να βάλω το μουστάκι και τα γυαλιά του μπακογιανόπουλου που έχω στο συρτάρι), εκδιωγμένος από τον παράδεισο,μέσα στην δίνη της εξέλιξης του κόσμου,αλλοτριώνεται,εγκαταλείπει τον πραγματικό του εαυτό στο κενό και γίνεται άσαρκος,γίνεται ο ίδιος το τερατώδες φουγάρο.
Συνεχίζοντας λίγο την ταινία του αντονιόνι να δούμε που είναι ο άλντο στις μέρες μας,θα μπορούσαμε να τον συναντήσουμε για παράδειγμα στον κακλαμανάκη καθώς περιμένει κάτω από τον τερατώδη βωμό στην τελετή έναρξης των ολυμπιακών αγώνων στην αθήνα.
Η αυτόματη μηχανική ανάφλεξη της φλόγας,σημαίνει ακριβώς την παράδοση άνευ όρων της ψυχής μας,στον τεχνολογικό γιγαντισμό του μοντερνισμού.
Και όλος ο κόσμος του μαη του εξηνταοκτώ,μετασχηματίστηκε σε αφασικό πλήθος
που ακολουθεί άβουλα μαζικές αυτοκτονίες του στύλ ολυμπιακών αγώνων,χειροκροτώντας καθώς χάνεται στο κενό τα μετάλεια της ευδαιμονίας του.
Όλα κερδήθηκαν δηλαδή,γιατί εμείς όλα τα χάσαμε.
Μπράβο,πολύ σωστοί οι ευρασιάτες!
Και μιάς και το φερε η κουβέντα,πολύ το ευχαριστήθηκα (και άς με πεί κακόβουλο και μικρόψυχο η αθηνά) τόσο το σκληρό ντοπάρισμα που αποκαλύφθηκε στην άρση βαρών,όσο και την ατάλαντη και αντιποδοσφαιρική μας εθνική που αποκάλυψε και αυτή εμμέσως με τη σειρά της τώρα,τι ντόπα ειχε κατεβάσει στο γιούρο του δυό χιλιάδες τέσσερα.
Τα ψεύτικα μετάλλεια της ευδαιμονίας μας,οι καρακιτσάτες τελετές της ανυπαρξίας μας.
Τα λέγαμε τότε και μας λέγαν πικρόχολους και μίζερους.
Αλλά γυρίζει ο τροχός,γελάει και ο ξινός.
Χά χα χα και χι χι χι που λέει ο λόγος.
ΒΓ Μακεδονικέ και ερμάριον,σας βρίσκω λίγο φανατισμένους ίσως και προκατηλειμένους και δέν μπορώ να καταλάβω το γ ιατί.
Νομίζετε ότι η γενιά κάνει την εποχή της,ή η εποχή την γενιά της;
Άν είσασταν εσείς τότε φοιτητές νομίζετε θα είσασταν κάτι άλλο σήμερα;
Και γιατί τόσο μένος κατά του αριστερού λόγου;
Που νομίζετε ότι ευθύνεται;
Άνθρωποι φτειάχνουμε τις ιδέες,άνθρωποι τις εφαρμόζουν.
Έχετε δεί εσείς πουθενά οι ιδέες να κατέβουν από μόνες τους να παραμερίσουν τους ανθρώπους και να διαμορφώσουν τον κόσμο μόνες τους;
Και μήν πανηγυρίζετε πολύ για τον καπιταλισμό σας.Ο νέος αριστερός λόγος γεννάται και αναγεννάται και θα κόψει κώλους σε λίγα χρόνια.
Θα αποκαλυφτούν μεγάλες ντόπες και ξεφτιλίκια.
Είπαμε θα γυρίσει ο τροχός θα γελάσει,μήν πώ και τίποτα άλλο,και ο αριστερός (λόγος).
Μήπως ο τίτλος έπρεπε να είναι "ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΝ ΗΔΗ ΑΛΛΟΤΡΙΩΘΕΙ" ;;;;
To αριστερό κίνημα ηττήθηκε ακριβώς διότι πολλά από τα αιτήματά του ικανοποιήθηκαν (έστω και με στραβό τρόπο).
Μικροαστοί (υπάλληλοι, ελεύθεροι επαγγελματίες, κλπ) και εργάτες απολαμβάνουν εξίσου με τους μεγαλοαστούς (καλλιτέχνες, δημόσιους υπάλληλους, δικηγόρους, γιατρούς, στελέχη, επιχειρηματίες, κλπ) τα πλεονεκτήματα του υπαρκτού αστικού καπιταλισμού, ζώντας αξιοπρεπώς τουλάχιστον ελαφρώς ΠΑΝΩ από τα όρια της φτώχειας (μιλάμε βέβαια για την Δυτική Ευρώπη).
ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ & ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ για όλους. Τι άλλο επεδίωκε δηλαδή ο Μάης;;
Και απο τα 3 δεν έχουν όλοι, δηλαδή η πλειοψηφία ;;
Κε Σαβίδη πότε θα κάνετε ένα θέμα με τα ΜΕΤΑΛΑΓΜΕΝΑ;;; Σας έχει περάσει απο το μυαλό πως είναι δυνατό η επισιτιστική κρίση να οφείλεται ΚΑΙ στα GMs (Genetically Modified) ;;;
Έχετε συνειδητοποίησει πως πρόκειται και το μεγαλύτερο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας; Παρακαλώ πολύ διαβάστε την φίλη blogger
Ange-ta να φρίξεται και μαζέψτε μερικούς ΣΟΒΑΡΟΥΣ επιστήμονες να μιλήσουν για το θέμα!!
Ας αρχίζουμε να ιδρώνουμε λιγάκι γιατί με τα ανώδυνα θέματα δεν νομίζω πως υπηρετείτε το κύρος που έχετε χτίσει τόσα χρόνια αλλά και το απαιτητικό τηλεοπτικό κοινό σας ...
Προς τον Άσπικ:
Ας θεωρήσουμε ότι η εποχή φτιάχνει μια γενιά. Τότε ποιος ο ρόλος του καθενός; Και ποια αξία έχουν οι κουβέντες μας; Είναι κι αυτές προκαθορισμένες, και ολόκληρες οι συζητήσεις μας είναι κι αυτές προδιαγεγραμμένες, μέχρι τα συμπεράσματά τους.
Δεν είμαστε έρμαια του επικρατέστερου ρεύματος. Καθένας έχει τη φωνή του και τη λογική του για να αντιδράει στην εκάστοτε κυρίαρχη μωρία.
Η αντίδραση δε γίνεται βέβαια με το να καις αυτοκίνητα αθώων ανθρώπων, ούτε με το να μοιράζεις τριαντάφυλλα στους περαστικούς, ακολουθώντας πάλι κάποια ρομαντικά γαλλικά πρότυπα, αλλά με το να κάνεις αυτό που κρίνεις σωστό...
Ανώδυνο θέμα ο μάης του εξηνταοκτώ!!
Γιατί ρε μιράζ τα λές αυτά και με στενοχωρείς;
ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ικανοποιήθηκαν για όλους λές,αλλά το ψωμί είναι άνοστο και πλαστικό,η παιδεία είναι κατευθυνόμενη και φτειάχνει ηλιθίους,όσο για την ελευθερία αυτή υπάρχει μόνο στα χαρτιά.
Μπουκώσαμε στο σκουπίδι δηλαδή,για να μήν μιλάμε.
Οπότε,σήμερα περισσότερο από ποτέ,θα πρέπει να μαζέψουμε όλα τα "επιλυμένα" αιτήματά μας και να τα γυρίσουμε στο ταμείο της ιστορίας για αλλαγή.
Δέν μας κάνουν,να της πούμε,πάρτα και φέρε μας άλλα.
Το δικαιούμαστε,δέν το δικαιούμαστε;
Να επιστρέψουμε και πάλι στην αφετηρία δηλαδή,για να πάρουμε τα χορταριασμένα μονοπάτια που δυστυχώς δέν είδαμε πρίν χρόνια.
Διότι αγαπητέ μιράζ,το να καθόμαστε να διαμαρτυρόμαστε αποσπασματικά μιά για τα μεταλλαγμένα,μιά για το φαινόμενο του θερμοκηπίου,μιάς για την ανισοκατανομή του πλούτου,μιά για το ένα μιά για το άλλο,είναι σάν να βρισκόμαστε σε μιά σάπια βάρκα και να προσπαθούμε να κλείνουμε όπως μπορούμε την κάθε τρύπα που μπάζει νερό κάθε φορά,ενώ είναι εμφανές ότι Η ΒΑΡΚΑ ΕΧΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΠΕΤΑΞΟΥΜΕ ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΑΛΛΗ(κοίτα που αισθάνομαι καλυτερα όταν γράφω με κεφαλαία σάν την αθηνά).
Τουτέστιν η αντίδρασή μας πρέπει να είναι καθολική,και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με επανατοπόθεση επαναδιαπραγμάτευση και λοιπά,ιστορικών τέτοιων κινηματικών πράξεων,όπως και ο μαης.
Άσε που στην άλλη όσον αφορά τα μεταλλαγμένα που λές,μοιάζουμε και σάν τζάμπα μάγκες δηλαδή,αφού ασχολούμαστε με κινδύνους που ελλογχεύουν υποτίθεται στο μέλλον (έστω και άμεσο) και κάνουμε τα στραβά μάτια στους πραγματικούς και συγκεκριμένους κινδύνους της χημικής γεωργίας τους οποίους υφιστάμεθα ΤΩΡΑ.
Πόσοι άραγε,αποδεδειγμένα βέβαια,πεθαίνουν ή παθαίνουν βλάβες στην υγεία τους σήμερα από τα μεταλλαγμένα και πόσοι από τα χημικά αγροτοπροιόντα;
Κάθε μέρα μόνο στην κρήτη,ένα χωριό κηδεύει ένα νέο αγρότη (μήν πούμε και για άλλα χωριά) και κάθε μέρα μερικές δεκάδες εισαγωγές για καρκίνο στα νοσοκομεία ωφείλονται στην χημική γεωργική βιομηχανία.
Μήν βάλουμε και την μόλυνση των νερων,επίγειων και υπόγειων,και ένα σωρό άλλα θέματα.
Αυτά όλα γιατί τα καταπίνουμε που είναι και άμεσα και μας πιάνει το φιλότιμο μόνο για τα μεταλλαγμένα;
Φωνάζουμε και α πειλούμε πώς άν μας πιάσει κανένας τον κώλο στο μέλλον την έβαψε,αλλά δέν αντιδρούμε που μας τον πιάνουν ΤΩΡΑ.
ΠΟΤΕ;
ΤΩΡΑΑΑΑ!!!
Έκ των ώς άνω και παραπάνω αγαπητόν ερμάριον,δυστυχώς οι εποχές κάνουν τους ανθρώπους (άν και το σωστότερο βέβαια θα ήταν να πούμε πώς άνθρω ποι και εποχές ετεροκαθορίζονται).
Και δυστυχώς πα΄λι,οι πράξεις μας και τα λεγόμενά μας είναι προκαθορισμένα και προδιαγεγραμένα όπως λές.
Τίποτα δέν μπορούμε να πούμε και να κάνουμε,άν δέν έχει έλθει η ώρα του να το πούμε και να το κάνουμε,και ακόμη και να το πούμε και να το κάνουμε,δέν θα το ακούσει η κατανοήσει κανείς ότι το είπαμε και το κάναμε και θα είναι τελικά σάν να μήν το είπαμε και να μήν το κάναμε ακόμη και άν το είπαμε και το κάναμε,οπότε τι να πείς και τι να κάνεις τελικά άν δέν μπορείς να πείς και να κάνεις τίποτα;
Εσύ τι λές και τι κάνεις;
Και για μιά ακόμη φορά δυστυχώς,μοιάζουμε λές και είμαστε σε ένα τεράστιο φούρνο και σιγοψηνόμαστε εμείς και οι ιδέες μας,και μόνο όταν ροδοκοκκινήσουμε για τα καλά,ανοίγει η πόρτα και νάτα τα λαχταριστά ψητά ζουμερά και ευωδιαστά πώς σερβίρονται στο τραπέζι.
Ποιός ανοίγει τον φούρνο όμως,ποιός σερβίρει τα ψητά και ακόμη περισσότερο ποιός τα τρώει σε αυτή την πλάση;
Και το τραγικότερο,τι είμαστε εμείς που ψηνόμαστε;
Τραγικα υπαρξιακά ερωτήματα που δέν έχουν βρεί την λύση τους,κάνοντάς μας σάν χαμστεράκια στο κλουβί να γυρίζουμε εναγωνίως και αενάως μέσα του προσπαθώντας να βρούμε την έξοδο;
Υπάρχει άραγε έξοδος;
Και άν υπάρχει,πότε θα είμαστε έτοιμοι να την δούμε;
Ή μήπως άραγε θα πρέπει να ροκανίσουμε τα σύρματα του κλουβιού μας;
Να και άλλα κρίσιμα υπαρξιακά ερωτήματα του είδους μας.
Πολλά κρίσιμα ερωτήματα παιδιά,πάρα πολλά κρίσιμα ερωτήματα για να μας φταίνε μόνο τα μεταλλαγμένα ή μόνο οι περασμένες γενιές.
Για αυτό ερμάριον,σάν νέος που υποθέτω ότι είσαι δέν έχεις άδικο,όμως θα πρέπει να είσαι πιο ψύχραιμος,να βάλεις την παρορμητικότητά σου να λειτουργήσει πρός χάρην της λογικής σου και να είσαι πιο δίκαιος και συναινετικός με τις περασμένες γενιές.
Και έτσι λοιπόν όλοι μαζί αγκαλιασμένοι, νέοι γέροι και μεσήλικες,γυρίζουμε πίσω κάπου εκεί στις κρίσιμες δεκατίες και ξαναεξετάζουμε το θέμα,χω΄ρις να ρίχνουμε ευθύνες ο ένας στον ά λλο,προσπαθώντας να βρούμε την έξοδο κινδύνου.
Δέν μπορεί,κάπου θα υπάρχει μιά έξοδος κινδύνου.
Και άν θέλουμε κάπου να εκτονώσουμε τα νεύρα μας,γυρνάμε όλοι μαζί πάντα το βλέμμα μας στον ουρανό,σηκώνουμε τα χ έρια και αφήνουμε δέκα φάσκελα στον θεόπουστα παλιόπουστα που φταίει για όλα.
Πρέπει να αναζητούμε την καθολικότητα δηλαδή,και όχι να κάνουμε πασαλειματάκια μεταξύ μας όπως λέει και η αθηνά,σωστά ολόσωστα.
Άν και βέβαια ένα πασαλειματάκι που και πού καλό είναι γιατί μας βγάζει και από την μονοτονία μας.
Στην εκπομπη του κ.Παπαδάκη Καλημερα Ελλαδα εμφανιστηκε ενας καθηγητης απο το πανεπιστημιο Μακεδονιας που δηλωνε οτι εχει ζωγραφισει την "αληθινη" οψη του Αγιου Δημητρίου.
Γιατι εμφανιστηκε με τον συγκεκριμενο Άγιο? ΠΟυ αποσκοπει αυτο?
Ξερω οτι ειναι ασχετο το σχολιο μου αλλα ηθελα να επικοινωνησω μαζι σας γιατι ειστε εγκυρος.
Παλιότερα είχα μια πολύ γραφική εικόνα για όλα αυτά. Τα είχα μάθει με μια υπεραπλουστευμένη λογική του στυλ "πριν και μετά".
Δηλαδή, πριν ο κόσμος δεν είχε ψωμί. Τι έτρωγε; Δεν ξέρω, αυτό δε μου το λέγαν. Επίσης, δεν είχε παιδεία. Όχι ότι δεν υπήρχαν σχολεία, αλλά αυτά τα σχολεία είχαν κάτι σαδιστές δασκάλους που δέρναν ανηλεώς τα παιδιά, χωρίς λόγο και αιτία. Ούτε πανεπιστήμια είχαν. Τι είχαν; Είχαν κάνα-δυο σχολές στις οποίες πήγαιναν κάποιοι πολύ πλούσιοι και κάποιοι πολύ ταλαντούχοι φτωχοί. Ούτε ελευθερία είχαν. Αν έλεγες κάτι εις βάρος της κυβέρνησης σε φυλακίζανε.
Και μετά ήρθε η άνοιξη: Ξαφνικά οι φούρνοι γέμισαν αχνιστό ζεστό ψωμί. Τα σχολεία γέμισαν παιδιά και καλοκάγαθους δασκάλους. Τα πανεπιστήμια γεμίσαν ακαδημαϊκούς διεθνούς ακτινοβολίας και φοιτητές από κάθε κοινωνικό στρώμα. Ο δε κόσμος ήταν ελεύθερος να πει ό,τι θέλει, να κάνει ό,τι θέλει (όσο αυτό δε δημιουργούσε πρόβλημα στον άλλο).
Για να τα βάλουμε λίγο κάτω και να δούμε τι έχει όντως επιτευχθεί και χάρη σε ποιους επετεύχθη:
1. ΨΩΜΙ (δηλαδή τρόφιμα κάθε είδους, ένδυση, υπόδηση κλπ). Έχω την εντύπωση ότι το σλόγκαν "ψωμί-παιδεία-ελευθερία" ήρθε όταν τα λιπάσματα είχαν ήδη μπει στην παραγωγή για τα καλά, ενώ οι διάφορες κτηνοτροφικές μονάδες ήταν σε θέση να παράγουν μαζικά πολύ μεγάλες ποσότητες κρεατικών.
Τα συστήματα εξαγωγών και εισαγωγών είχαν εξελιχθεί επίσης, η πληροφορία ήταν ταχύτερη και αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι βελτιώσεις να γίνονται πλέον με τέτοιους ρυθμούς που η εξέλιξη να είναι αισθητή στους ανθρώπους.
Η εξέλιξη στα μηχανήματα έδωσε και τη δυνατότητα στη βιομηχανία να παράγει μαζικά (ήδη πολύ πριν το '68) υφάσματα, ρούχα κλπ.
Πράγματι, ο Μάης του 68 συνέπεσε με αυτές τις βελτιώσεις. Αλλά νομίζω ότι πρόκειται για σύμπτωση και όχι για κάτι που επετεύχθη χάρη στους φοιτητές που βγήκαν στους δρόμους.
Πείτε με πεζό, αλλά θεωρώ ότι η παραγωγή σιτηρών εξαρτάται πολύ περισσότερο από το τρακτέρ, και ελάχιστα, αν όχι καθόλου, από τον φοιτητή που θα γράψει στο πανό "θέλουμε ψωμί".
2. ΠΑΙΔΕΙΑ: Εδώ μιλάμε φυσικά κοινωνικά και μαζικά. Μιλάμε δηλαδή για το επίπεδο της κοινωνίας στην εκπαίδευση και όχι για την παιδεία που καθένας μόνος του μπορεί να αποκτήσει.
Απ' όσα έχω ακούσει από εκείνην την εποχή, έχω συμπεράνει ότι ο σημαντικότερος παράγοντας για τον οποίο η παιδεία άνθισε μετά το '70 ήταν το γεγονός ότι σταμάτησε η παιδική εργασία.
Τα περισσότερα κορίτσια παντρευόταν στα 18 (οπότε δεν πηγαίναν στο πανεπιστήμιο), ενώ τα αγόρια μέναν για να βοηθήσουν στο χωράφι.
Για ποιο λόγο σταμάτησε η παιδική εργασία; Γιατί μπορούσες να βγάλεις περισσότερα χρήματα αν σπούδαζες, παρά αν έμενες στο χωράφι. Πάλι, δε νομίζω ότι το αγωνιστικό κίνημα ήταν αυτό που είχε καμία επίπτωση σε αυτόν τον τομέα.
Από το σχολείο, είτε με τον έναν, είτε με τον άλλον τρόπο, μαθαίναν πάνω-κάτω τα ίδια πράγματα.
Η υιοθέτηση όμως της δημοτικής είμαι πεπεισμένος ότι έκανε το σχολείο πολύ πιο αποδοτικό και αυτό είναι κάτι για το οποίο οι αριστεροί μπορούν να νιώθουν υπερήφανοι, γιατί από δική τους πίεση εδραιώθηκε η νοοτροπία που ήθελε τη δημοτική ως επίσημη γλώσσα. (Μπορεί να ήταν δεξιά η κυβέρνηση που έκανε το ανάλογο ψήφισμα, νομίζω ο Καραμανλής μετά τη δικτατορία το ψήφισε, αλλά όποια και να ήταν, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι απλώς υπέκυψε στις πιέσεις της αριστεράς).
Τα δε πανεπιστήμια αυξανόταν και κάθε χρονιά που περνούσε ιδρυόταν νέα τμήματα, οπότε υπήρχε πλέον και χώρος.
Η ίδρυση νέων σχολών δεν ξέρω σε ποιον παράγοντα οφείλεται.
Η δε, "δωρεάν παιδεία" αν θυμάμαι καλά, ξεκίνησε με τον Γεώργιο Παπανδρέου γύρω στο 65. Πριν από το 68.
Δεν ξέρω πότε έγινε στα πανεπιστήμια η δωρεάν φοίτηση, οπότε δεν έχω γνώμη πάνω σε αυτό.
Για να μεν σχολεία λοιπόν, το αίτημα ήρθε κατόπιν εορτής, για τα δε πανεπιστήμια δεν ξέρω.
3. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ: Αν προσπαθήσουμε να μιλήσουμε για την ελευθερία, καθένας θα έχει διαφορετικό ορισμό και διαφορετικές εμπειρίες από τη ζωή του.
Υπάρχουν κοινωνικές ομάδες που για σοβαρούς λόγους έχουν πολλές στερήσεις της ελευθερίας τους. Για παράδειγμα, οι στρατιωτικοί απαγορεύεται να μπαινοβγαίνουν στη χώρα σε κάθε άδειά τους, απαγορεύεται επίσης να πάνε κάπου (εντός χώρας) το Σαββατοκύριακο, αν δεν το έχουν πρώτα δηλώσει στη μονάδα τους. Έχει λοιπόν λόγο ένας στρατιωτικός να νιώθει ελεύθερος;
Υπάρχουν επίσης κοινωνικές ομάδες που έχουν κάθε λόγο να νιώθουν ελεύθερες, όπως πχ οι φοιτητές, που πάνε όπου θέλουν, κάνουν ό,τι θέλουν, λένε ό,τι θέλουν, όποτε θέλουν, αν θέλουν, με όποιους θέλουν και δε δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.
Δεν ξέρω αν είσαστε σε θέση να "παντρέψετε" αυτά τα δύο άκρα. Εγώ αδυνατώ. Πρόκειται για μια ανισότητα, αλλά για μια ανισότητα οφειλόμενη σε πρακτικότατους παράγοντες (φανταστείτε τι θα κάναν οι δωσίλογοι στρατιωτικοί αν μπορούσαν να ταξιδεύουν στο εξωτερικό ελεύθερα).
Ούτε, από την άλλη, πρέπει να περιορίσεις τον φοιτητή επειδή απλώς περιορίζεται ο και στρατιωτικός (για να είσαι τάχα δίκαιος).
Συμπεραίνω απλώς ότι άλλοι έχουν μεγάλες ελευθερίες και άλλοι δεν έχουν. Μπορούμε να διεκδικήσουμε περισσότερες; Δεν ξέρω αν έχετε κάποιες συγκεκριμένες κατά νου.
Η μοναδική ελευθερία που νιώθω καθημερινά ότι στερούμαι είναι αυτή του να έχω λόγο σε ορισμένα σοβαρά ζητήματα που γίνονται χωρίς δημοψήφισμα. Πχ για το Μακεδονικό, ή για το ευρωσύνταγμα. Δεν ξέρω για ποιον λόγο λέμε ότι έχουμε δημοκρατία, τη στιγμή που οι πολιτικοί μας φοβούνται τα δημοψηφίσματα και πιστεύω πλέον ότι οι μεγαλύτεροι πολέμιοι της δημοκρατίας είναι οι ίδιοι οι πολιτικοί μας.
Ίσως οι ίδιοι να πιστεύουν ότι άλλο είναι το καλό της χώρας. Αλλά αυτό είναι δημοκρατία, το να είναι ο ίδιος ο πολίτης υπεύθυνος για τα καλά και τα στραβά που συμβαίνουν...
Αυτές ήταν οι σκέψεις μου βαλμένες σε μια σειρά.
Aspic μόνος σου στενοχωριέσαι, διότι πριν μιλήσω για την ελαφρότητα του θέματος είχα ήδη προτείνει έναν νέο τίτλο για την θεματική που τα λέει όλα.
Τι σου (σας) λέει το αίτημα του Μάη; Ότι προφανώς δεν υπήρχε το τρίο που λέμε γι αυτό και το ζητούμενο.
Υπήρξαν (υπάρχουν) μήπως ΠΙΟ ΠΡΙΝ (για τον ΕΡΜΑΡΙΟΝ) κοινωνίες που δεν είχαν ποτέ έναν Μάη, δηλαδή την ανάγκη ενός Μάη;;;; Πως ΑΜΕ!!!
Διάβαστε εδω και εδω να δείτε ποιές κοινωνίες είχαν ήδη δεδομένα το Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία!!
Aspic με αδικείς με τα μεταλαγμένα διότι αφορούν πρακτικά (και όχι θεωρητικά) 2 από τα αιτήματα του Μάη (ψωμί & ελευθερία)
Έχεις δίκιο με την παραδοσιακή "γεωργία" αλλά τα μεταλαγμένα αντί να μειώνουν τους ψεκασμούς του αυξάνουν!!! Πάνω απο το 60% στην Αμερική (Αργεντική επίσης;) είναι μεταλαγμένες καλιέργιες. Τα μεταλαγμένα είναι προ των πυλών και στην Ευρώπη. Μπες στον κόπο να διαβάσεις την Ange-ta να φρίξεις και τα ξαναλέμε.
Mirage είδα τα links και διάβασα τα κείμενά σου. Μου άρεσε πολύ η κοινωνία που περιγράφεις και όπως την περιγράφεις.
Είναι δυνατόν να δημιουργηθεί μια τέτοια κοινωνία στις μέρες μας; Μάλλον δύσκολο μου φαίνεται.
Φαίνεται πως νομίζουμε ότι τα μεταλλαγμένα είναι υπόθεση μόνο των ΗΠΑ. Ίσως δεν προσέχουμε καί πολύ την επικαιρότητα ...
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_1_19/03/2008_263381
http://ecology-salonika.org/lib/?p=1975
Ενδιαφέρουσα στοιχεία θα βρείτε και εδω:
http://gmostop.org/
ΕΡΜΑΡΙΟΝ
ΝΑΙ ΕΙΝΑΙ!! H απόδειξη είσαι εσυ...
Δέν σας πιάνω ρε παιδιά,μιράζ και ερμάριον, τι θέλετε να πείτε ακριβώς και που να την πα΄τε τη δουλειά.
Μιράζ,με το ωραίο πόστ που μας παραθέτεις από το μπλόγκ σου συμφωνώ α πόλυτα (μιλάς σχεδόν για τον βιωματικό άνθρωπο που ελπίζουμε να φέρει το μεταμοντέρνο στον κόσμο-ελπίζω να συμφωνεί και η κάλλη που είναι στην εξειδίκευσή της το πράγμα),όμως δέν βλέπω να έχει και μεγάλη σχέση με το θέμα που συζητάμε.
Τα πράγματα είναι απλά,και νομίζω κάποιος το ανέφερε πρίν.Ότι μετά το όλεθρο και τις κτηνωδίες του β παγκόσμιου,οι κοινωνίες στράφηκαν πρός ειρηνικούς ισοτιμιστικούς αγώνες.Να φύγει η αδικία,να εκλειψει κάπως η ταξικότητα, να εξανθρωπιστούν τα μαιμούδια και οι χιμπατζήδες της δύσης,να αποφευχθούν στο μέλλον οι πόλεμοι και οι συμφορές και να ζήσουμε όλοι ωραία και ειρηνικά.
Που είναι το κακό μέχρι εδώ και που διαφωνείτε;
Δυστυχώς στην πορεία όλα ξεχάστηκαν,ο β παγκόσμιος είναι μιά πολύ μακρινή πιά ανάμνηση για να μας συγκρατεί και να μας ενώνει,αρχίσαμε σάν δυτικές κοινωνίες πάλι τις ίδιες προπολεμικές μαλακίες,αναμένουμε όπου ναναι και κανένα κράχ και εδω θα μαστε σε μερικά χρόνια πάλι μιράζ και ερμάριον να γράφουμε τι είδαμε στο δυτικό μέτωπο που θα μας στείλουν που λέει ο λόγος,άν φυσικά έχουμε επιζήσει.
Λοιπόν;
Απλά είναι τα πράγματα.
Πρέπει να γυρίσουμε πάλι πίσω,να φορτωθούμε ανθρωπιστικά οράματα,να γίνουμε λίγο πιο ισοτιμιστές (δέν λέω αριστεροί και με παρεξηγήσετε),και να ξαναξεκινήσουμε.
Αλλοιως μας περιμένει αδιέξοδο μεγάλο και θα χτυπάμε το κεφάλι μας.
Ο φασισμός αναγεννάται,οι θρησκείες φανατίζονται και πα΄λι όσο ποτέ,το κεφάλαιο,ο ανταγωνισμός γίνονται τερατώδη και α πάνθρωπα,θα μας βρεί συμφορά.
Άν βέβαια δέν σκάσει ο πλανήτης έτσι όπως τον κάναμε οπότε δέν υπάρχει πρόβλημα.
Τέλος πάντων,η εποχή μας είναι κενή ανθρωπιστικών οραμάτων.Είμαστε άδειοι,κούφιοι,δέν μας ενδιαφέρει τίποτα παρά μόνο το κέρδος και η ισχύς,έχουμε χάσει τον αλτρουισμό μας την κοινωνική μας ευαισθησία,την δημιουργικότητά μας,τις τέχνες και ένα σωρό άλλα πράγματα.
Αυτά όλα δέν είναι προβλήματα;
Δέν πρέπει να γυρίσουμε πάλι πίσω να τα βρούμε;
Πιθανόν όμως βέβαια να έχετε δίκιο και απλώς κάποιοι σάν και μένα να ει΄ναι ξεπερασμένοι και να μήν θέλουν να δούν την π ρόοδο και εξέλιξη που συντελείται στις μέρες μας σε αυτά τα ανθρωπιστικά πράγματα.
Όμως πείτε τα μας εσείς.Τι προτείνετε,τι υπάρχει που μπορεί να πάρει την θέση (σάν σύμβολο,σάν πρότυπο και σάν όραμα) τέτοιων σημαντικών στιγμών της ιστορίας της ανθρωπότητας σάν τον μάη του εξηνταοκτώ;
Άν τον ακυρώσουμε θα πρέπει να ακυρώσουμε και σημαντικά κεφάλαια τ ης λογοτεχνίας,της φιλοσοφίας και γενικως των ανθρωπιστικών και διανοητικών επιτευγμάτων ή μή της ανθρωπότητας.
Και μετά τι θα βάλουμε στην θέση τους;
Αλλά και πείτε ότι όλα τότε ήταν ένα μεγάλο ψέμμα.Διαφωνείς,κυρίως εσύ ερμάριον που σε βλέπω πιό άκαμπτο,πώς ένα σημαντικό και γενναιόδωρο ψέμα είναι πολύ προτιμότερο από μιά ασήμαντη και μίζερη αλήθεια;
Άς έχουμε σάν πρότυπο ένα ψέμα,τι έγινε;
Αλλάζει σε τίποτα η ουσία νομίζετε;
Είχα διαβάσει ένα διήγημα,της σειράς βέβαια για αυτό καιδέν θυμάμαι τον συγγραφέα,όπου στο μέλλον οι άνθρωποι φτειάχνουν μηχανές χρόνου,και ένας αρκετά πιστός και χριστιανός που έχει μελετήσει καλά τις γραφές,αποφασίζει να γυρίσει πίσω στην εποχή΄του χριστού και να τον συναντήσει.
Πάει λοιπόν στην εποχή και στα μέρη που έζησε ο χριστός,ψάχνει από δώ ρωτάει από κεί,πουθενά χριστός.Κανείς δέν έχει ιδέα.Δυστυχώς για αυτόν και γιά όλους μας βέβαια,ο χριστός δέν είδε ποτέ το φώς του μάταιου τούτου κόσμου μας.
Τι νομίζετε ότι έκανε τότε ο καλός και πιστός χριστιανός;
Επιβιβάστηκε πάλι στην χρονομηχανή του και γύρισε στο παρόν του γ ια να το ρίξει στην ασωτία και στην κραιπάλη;
Όχι.
Αντιθέτως,μιάς και ήξερε από έξω και ανακατωτά τις γραφές και την ζωή του χ ριστού,αποφάσισε να παίξει αυτός τον ρόλο του και να καλύψει το κενό της ιστορίας.
Δίδαξε σάν τον χριστό,ηγήθηκε των μαθητών του σάν τον χριστό και εντέλει σταυρώθηκε σάν τον χριστό,χωρίς να μάθει ποτέ κανείς ότι δέν ήταν ο χριστός,αλλα ένας καθημερινός τουρίστας από το μέλλον.
Για πείτε μου τώρα,κατά το βιβλίο πάντα, τελικά υπήρξε ή δέν υπήρξε ο χριστός;
Η απάτη,το ψέμα,δέν φάνηκε ανώτερο και ωφελιμότερο της αλήθειας τελικά;
Βλάφθηκε σε τίποτα η ιστορία και ο άνθρωπος με αυτή την απάτη;
Αλλα και τον καζαντζάκη να πάρουμε τα ίδια δέν μας λέει για το ψέμα;
Για αυτό σας λέω,τι μας νοιάζει άν τότε,τον μάη,ήταν όλοι ανεπρόκοποι,απατεώνες και φαφλατάδες που λετε και δέν πετύχαν τίποτα.
Θα γυρίσουμε εμείς πίσω να το πετύχουμε για λογαριασμό όλων μας.
Τίποτα δέν έχει κατοχυρωθεί τελεσίδικα ακόμη στην ιστορία,τίποτα δέν έχει σφραγίσει ο υποθηκοφύλακας τίποτα δέν έχει υπογράψει ο ληξίαρχος.
Όλα είναι ανοικτά συμβόλαια ακόμη,και μένει σε μάς να μπούμε στην χ ρονομηχανή και να πάμε να τα επικυρώσουμε ή όχι.
(Αφού βέβαια διαβάσουμε καλά τους όρους των συμβολαίων για να μήν πιαστούμε κώτσοι πάλι).
Για το άλλο θέμα μιράζ,κατ αρχήν μήν την λές παραδοσιακή την χημική γεωργία γιατί είναι λάθος,αφού παραδοσιακή εννοούμε κυρίως την οργανική.Πές την συμβατική καλυτερα.
Μετά,εντάξει διάβασα την Ange-ta ,τα ξέρουμε όλα αυτά λίγο πολύ,τέλος πάντων επί του θέματος θα απαντήσω στο μπλόγκ της,άν είμαι ευπρόσδεκτος βέβαια και δέν με πάρει και μένα με τιςφωνές σάν τον βιολόγο.
Και εννοείται πώς είμαι κατά των μεταλλαγμένων,και καθόλου δέν προσπάθησα να τα υπερασπιστώ.Απλώς είπα ότι προτεραιότητα έχει η χημική γεωργία που κάνει μεγαλύτερη ζημιά,τουλάχιστον μέχρι τώρα.
Μιράζ κι εγώ δε σε έπιασα. Είμαι απόδειξη ότι μπορεί να υπάρξει τέτοια κοινωνία ή ότι δε μπορεί να υπάρξει;
Άσπικ, είμαι σύμφωνος στα περισσότερα (και ειδικά στα αλτρουιστικά οράματα) αλλά θέλω να είμαι και ρεαλιστής.
Ειλικρινά σου λέω, προτιμώ μια μίζερη, μεμψίμοιρη αλήθεια, παρά ένα μεγαλειώδες ψέμα.
Ξέρω ότι η πραγματικότητα είναι δύσκολη, και οι στόχοι μου είναι να γίνει καλύτερη η ίδια η πραγματικότητα, όχι η φαντασίωσή μου.
Είμαι χριστιανός, αλλά αν πίστευα ότι δεν υπήρξε Χριστός δε θα ήμουν. Επομένως στη θέση του τουρίστα δε θα έπαιζα αυτόν τον ρόλο. Θέλω να πιστεύω σε πραγματικότητες και όχι σε όνειρα.
Εδώ, ας μην παρεξηγηθώ: άλλο η ελπίδα και άλλο το όνειρο. Το όνειρο αξίζει μόνο όταν πραγματώνεται, η ελπίδα αξίζει και όταν διαψεύδεται.
Αν αφεθούμε στη φαντασία μας κινδυνεύουμε να μην εκτιμήσουμε την πραγματικότητα αν και όταν μας δείξει το καλό της πρόσωπο.
Επίσης, αν αφεθούμε στο όνειρο, γινόμαστε αφελείς αιθεροβάμωνες, με αποτέλεσμα να εκθέτουμε άθελά μας τις (όποιες) καλές προθέσεις μας σε εκείνους που σκοπεύουν να τις χρησιμοποιήσουν ανρητικά. Και όπως γίνεται συχνά, οι Μάηδες και τα πολυτεχνεία χρησιμοποιούνται από κάποιους αετονύχηδες καιροσκόπους που διατηρούν τα πράγματα όπως είναι, ντύνοντάς τα με ένα περιτύλιγμα αλλαγής. (Για θυμηθείτε λίγο τον Ράιχ στο "άκου ανθρωπάκο")
Όχι! Το θέμα είναι να γεννηθεί κάτι καλό. Και αυτό να είναι ορατό και χειροπιαστό.
Και από που και πώς να γεννηθεί το καλό, έτσι ορατό και χειροπιαστό μάλιστα που λές, ερμάριον;
Το παράδοξο με τους ρεαλιστές είναι πώς είναι το ίδιο ένθεοι με τους θρησκευόμενους,αφου έστω και εμμέσως υιοθετούν και αυτοί το κάτι,σάν θεό ή ότι άλλο,το οποίο θα γεννά το καλό και το κακό ή ότι άλλο πάλι.
Τέλος πάντων ερμάριον,δέν μπορώ να πώ πώς έχεις άδικο,δέν μπορώ να πώ πώς έχεις και δίκιο όμως,αφού και εγώ δέν ξέρω ποιό είναι το δίκιο και ποιό το άδικο στο θέμα που συζητάμε.
Και θέλαμε δέν θέλαμε,ξαναφέραμε την συζήτηση στην παμπάλαιη διαμάχη μεταξύ ρεαλιστών και νομιναλιστών.Από την μεριά της νέας γενιάς,του σύγχρονου ορθολογικού επιτεύγματος και της υπέροχης τεχνολογίας,έχεις δίκιο λοιπόν και σου βγάζω το καπέλο.Από την μεριά ομως της γενιάς που χάθηκε ή μεταλάχθηκε,του χθεσινού,έστω και ξεπερασμένου,παρωχημένου και παλιοκαιρισμένου διανοητικού θαύματος και της έξοχης αποκαλυπτικής τ έχνης έχεις άδικο και το ξαναβάζω πάλι το καπέλο.
Και επειδή είναι κουραστικό σε ότι θα λέω,μιά να βάζω και μιά να βγάζω το καπέλο της λογικής μου,για αυτό το πετάω για την ώρα μακριά ,και θα σου πώ την άποψή μου βάσει αυτού που μου πηγαίνει περισσότερο συναισθηματικά,που νοιώθω πιο άνετα και πιο οικεία βρε αδελφέ,παρά αυτού που και σωστό να είναι μέν, δέν το πάω διότι απλώς δέν το πάω χωρίς να ξέρω και το γιατί,δε.
Δηλαδή θα πώ την άποψή μου για το ψέμα μου,και όχι την άποψή μου για την αλήθεια σου.Τουτέστιν θα προσέλθω στην δίκη (γιατί δικάζουμε τελικά),σάν ψευδομάρτυρας υπέρ του μάη του εξηνταοκτώ,και ο θεός να με συγχωρήσει άν κάνω αμαρτία.
Ο ορθολογισμός που εκφράζεις λοιπόν, έχει να κάνει ακριβώς με τις επιστημονικές ανακαλύψεις του περασμένου αιώνα (κυρίως στο δεύτερο μισό).
Από την βιολογία μέχρι την αστρονομία,και από την αρχιτεκτονική μέχρι την φυσική,δέν υπάρχει τίποτα άλλο εκτός από έναν συμπαγή και λείο ρεαλισμό,χωρίς χαραμάδες και ρωγμές,χωρίς σημάδια για να μπορείς να πιαστείς από κάπου χωρίς να γλυστρήσεις στο κενό και που σάν συνέπεια εκτός των άλλων έχει και τον παραγκωνισμό-υποχώρηση των θεωρητικών επιστημών.
Η Αντικειμενική Γνώση και Αλήθεια,βαρειές και απόλυτες,επικράτησαν κάθε άλλης βιωματικής και ψυχοπνευματοδιανοητικής προσέγγισης του κόσμου (εκεί πιστεύω ταιριάζουν και αυτά που γράφει ο μιράζ για τους ινδιάνους).Ο κόσμος έγινε τόσο σίγουρα αληθινός,τόσο διαυγής, σαφής και εκτυφλωτικά φωτεινός,που τυφλώθηκε από την υπερβολική του λαμπρότητα.
Δέν του μένουν σκοτεινές γωνίες για να μπορεί να φωλιάσει την ιδιαιτερότητά του,την φαντασία του και εν τέλει την δημιουργικότητά του,την ανθρωπινότητά του ρε αδελφέ,να κρύψει λίγο τις ενοχές του από το φώς, να γλύψει τις πληγές του που λέει ο λόγος.
Και ξαφνικά,εκεί που κάθε ελπίδα είχε εξαφανιστεί στον ορίζοντα,ξαφνικά λοιπόν εδώ και λίγα χρόνια,εγένετο ....ΣΚΟΤΑΔΙ!!
Εντάξει υπερβολικός είμαι,δέν έγινε ακριβώς σκοτάδι,αλλά κάποιες σκιάσεις,κάποια γκρίζα συνεφάκια άρχισαν να καλύπτουν τον ήλιο του ορθολογισμού.
Οι κβαντομηχανικοί,και γενικώς η προχωρημένη φυσική,κάπως απορημένα κάπως διστακτικά,μας ανακοίνωσαν πώς: "ξεχάστε ότι ξέρατε,το μοντέλο που χτίσαμε τόσα χρόνια μάλλον θα πρέπει να αρχίσουμε να το ξηλώνουμε.Το σύμπαν χάνει ενέργεια σε άλλες διαστάσεις κάνοντας τα υλικά του αρκετά ασταθή και θα αρχίσουν να καταρρέουν όπου νάναι άν συνεχίσουμε να τα εμπιστευόμαστε".
Με δυό λόγια ερμάριον,το ψέμα του υποκειμένου ξαναπήρε κεφάλι έναντι της αντικειμενικής αλήθειας.
Ο κόσμος δέν είναι αυτός που είναι,αλλά αυτός που θέλουμε να είναι.
Και τι θέλουμε να ειναι ο κόσμος;
Θέλουμε να είναι το μπίγκ μπάνγκ,δηλαδή καταναγκαστικός και απόλυτος έως φασιστικός,όπου η αξία για το κάθε πλάσμα θα είναι ότι φάει ότι πιεί και ότι αρπάξει ο κώλος του,ή θα θέλουμε να είναι ο κόσμος ελευθερία και παραμυθία,ο καλός θεούλης δηλαδή που θα μας πάρει στην αγκαλιά του να μας κοιμίσει γλυκά γλυκά με ωραία νανουρίσματα για να βρεθούμε στον κόσμο του ονείρου;
Και τι είναι το όνειρο,άν όχι μιά ιδεατή πραγματικότητα,τι είναι η πραγματικότητα άν όχι ένα ελλειματικό όνειρο;
Δηλαδή το σύμπαν,διαφαίνεται τελικά,ότι δέν τεκμηριώνει την ύπαρξή του με την αλήθεια του,αλλά με την αισθητική του.
Και η αισθητική του σύμπαντος,είναι καθαρά συνειδησιακή επιλογή ή και σκοπιμότητα,αλλά όχι ασυνείδητη ανάγκη.
Αλλοιώς άς την κάνουμε εμείς οι άνθρωποι από τον πλανήτη και άς αφήσουμε να έλθουν τα ζώα να εξελίξουν τα πράγματα,μέσα από τον ρεαλισμό της φύσης.
Διότι αυτός ο ρεαλισμός που υποστηρίζεις ερμάριον,εκπηγάζει καθαρά απο την φύση,και κινδυνεύουμε να οδηγηθουμε σε θεωρίες που ήδη επαναδιατυπώνονται και πάλι,περί καθαρών φυλών,δικαίου του ισχυρού,ανταγωνιστείτε,γαμάτε, φάτε και αρπάξτε,ο νικητής τα παίρνει όλα,και λοιπά και λοιπά.
Και να δούμε τι θα πείς ερμάριον σε αυτόν τον ρεαλισμό που αύριο θα σε σέρνει και πάλι αλυσοδεμένο στην αρένα να σε φάνε τα λιοντάρια με χιλιάδες εκατομύρια άλλους.
Διότι τον ρεαλισμό μπορεί θαυμάσια να τον επικαλείται ο θεός που είναι τέλειος και αυτάρκης,εμείς όμως οι άνθρωποι σάν ελλειματικοί καθόλου δέν μας συμφέρει κάτι τέτοιο.Έχουμε τρύπες που πρέπει να μπαλωθούν με άλλα μέσα.
Που στο διάολο το πέταξα το καπέλο και δέν το βρίσκω τώρα......
Ερμάριον ΕΣΥ το γνωρίζεις εαν είσαι ή δεν είσαι. Εγω απλά θεώρησα ότι είσαι πράγματι μια και σε άγγιξε η ΥΠΑΡΚΤΗ κοινωνία του Μάη ...
Ο Αspic δεν ξέρω που διαφωνεί μαζί μου, μάλλον είμαι απίθανα στριφνός, πάντως είναι μανούλα να τα χώνει με ωραίο και κομψό τρόπο :) δίκαια ο Παντελής του έδωσε τον δικό του χώρο :)
Βέβαια χάνοντας το καπελάκι του, τα έκανε ολίγο σαλάτα με την κβαντομηχανική και τον ρεαλισμό ... της φύσης! Ο ΔΥΤΙΚΟΤΡΟΠΟΣ - Ατομοκεντρικός -ΑΝΑΓΩΓΙΣΤΙΚΟΣ - ΑΝΘΡΩΠΟΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ρεαλισμός είναι το πρόβλημα και όχι η Φύση. Αυτή - ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΩΣ - διαθέτει μόνο έναν ρεαλισμό .... του ΣΥΝΟΛΙΚΟΥ εαυτού της.
Τέλος πάντων η επιλογή των αξιών του Μάη είναι μια απολύτως ρεαλιστική επιλογή. Aspic πάρε μια απειροελάχιστη τζουρίτσα από την Ινδιάνικη φιλο-σοφία. Θα σου αρέσει επιπλέον και λόγω της γεωγραφικο-εθνικής τηε προέλευσης....
Κατ' αρχάς όταν μιλάω για έναν ρεαλισμό δε μιλώ για αυτόν της αναγεννησιακής επιστήμης.
Γνωρίζω τα πολλαπλά χαστούκια που έχει φάει η επιστημονική αλαζονεία και σε αυτά δε διαφωνούμε. Και δεν είναι μόνο αυτό της κβαντομηχανικής, είναι και εκείνο της θεωρίας συνόλων και το άλλο από τη θεωρία του χάους.
Ας συνεχίσω όμως. Άλλο το να μιλάς για απλά πρακτικά αποτελέσματα, και άλλο το να γίνεσαι κυνικός.
Δηλαδή, όταν μιλάς για κοινωνική αδικία, τη στιγμή που ο άλλος πεινάει, και δεν του δίνεις ένα πιάτο φαΐ, τότε το όνειρο είναι φαντασίωση, είναι ψευδαίσθηση, είναι ένα παραισθησιογόνο της λογικής, και στην ουσία δεν κάνεις τίποτε άλλο από το να γίνεσαι (όχι εσύ, γενικά μιλώ) ένας ναρκομανής των ονείρων.
Άσε που τα δύο άκρα τελικά συναντώνται. Γιατί αν από την αρχή ευνουχίζουμε τις προθέσεις μας, αποκόπτοντάς τες από την εφαρμογή τους, ή έστω από ένα μικρό αντίκτυπο που θα έχουν στην πραγματικότητα, τότε ποια η αξία των ονείρων μας; Εμείς οι ίδιοι μετατρέπουμε σε ματαιότητες όλα όσα ζητούμε, πολύ πριν καταφέρουμε έστω αυτό που γίνεται να επιτευχθεί.
Στο μυαλό μου έχω το ζήτημα του πόνου. Ξέρω ότι κανένας ιδεαλισμός δεν αντιστέκεται στον ρεαλισμό του πόνου. Και ξέρω ότι ο πονεμένος ένα πράγμα δεν αντέχει: τα φούμαρα.
Εμείς είμαστε χαλαροί, (πιθανότατα κι εσύ, όπως κι εγώ είμαστε σε φάση διακοπών) και μπορούμε να πούμε ό,τι μας κατέβει. Μπορούμε να γίνουμε ρομαντικοί, ιδεαλιστές, να μιλάμε για ιδεώδη και μεγαλεία του ανθρώπινου πνεύματος και για υπερβάσεις του υλικού μέσω του νοητού κλπ κλπ κλπ.
Αν λοιπόν όλα αυτά τα διαβάσει ένας άνθρωπος που βρίσκεται σε ένα ζόρι (οποιουδήποτε τύπου ζόρι, και υπάρχουν πολλά είδη) θα μας μουντζώσει! Θα μας πει κρετίνους και πιθανότατα θα μας αηδιάσει. Γιατί η ίδια η εμπειρική πραγματικότητά του θα θέλει απαντήσεις. Η ίδια η πείνα θα θέλει χόρταση, η κόπωση θα θέλει ξεκούραση, η απώλεια γέμισμα. Σε έναν τέτοιον άνθρωπο, που έχει στερηθεί κάτι σημαντικό, και ενδεχομένως να το έχει στερηθεί άδικα, τι θα απαντούσαμε; Τα όνειρα;! Θα μας έφτυνε κατάμουτρα!
Αυτός είναι ο ρεαλισμός στον οποίο αναφέρομαι -και νομίζω ότι είναι ασύμβατος με τον ρεαλισμό της γενιάς μου που παραδόθηκε αβλεπεί στο χρήμα.
Και αν θέλουμε επαναστάσεις για έναν καλύτερο κόσμο ας φροντίσουμε δύο πολύ σημαντικά πράγματα:
Πρώτον, να είμαστε εμείς οι ίδιοι φορείς της αλλαγής, καθένας με την αυτοκριτική του και τη δική του συνείδηση, ώστε να μη ζητάμε από τους άλλους να δώσουν τα παλάτια τους τη στιγμή που εμείς δε δίνουμε στον στο ζητιάνο ούτε ένα ευρώ.
Δεύτερον, να φροντίσουμε να μην πιαστούμε κορόιδα μετατρεπόμενοι σε αιμοδότες του κάθε πλεονέκτη.
Το όνειρο έχει νόημα όταν βοηθάει τον νου να ανακαλύψει διεξόδους στα καθημερινά αδιέξοδα. Αλλά το ίδιο το όνειρο δεν είναι διέξοδος.
______________
Σημείωση: Μου αρέσει πολύ αυτή η συζήτηση, και την απολαμβάνω όσο καμία από όσες έχω κάνει στο ίντερνετ.
Δημοσίευση σχολίου