ΜΑΗΣ '68-ΜΑΗΣ '08

Η εκπομπή της 25ης Ιουνίου. Μας ξέφυγαν περίπου 4 λεπτάκια. Ελπίζω να μας το συγχωρήσετε...

Σχετικά με το Ιράν

έχει ενδιαφέρον και ένα πρόσφατο άρθρο του New Yorker. Το link είναι το ακόλουθο:

http://www.newyorker.com/reporting/2008/07/07/080707fa_fact_hersh

Παραπομπές για τη Δίωξη του Φάλουν Γκονγκ (Φάλουν Ντάφα) στην Κίνα

(Μια γενοκτονία που ξεκίνησε τον Ιούλιο του 1999 και συνεχίζεται ως τις μέρες μας)

(*) με αστερίσκο σημειώνουμε τις πλέον απαραίτητες παραπομπές:

http://www.faluninfo.nl/videos/videos_falungong/1170103511.html (*)

(Μια πολύ καλή εισαγωγή για το τι είναι το Φάλουν Γκονγκ)

Death list:

http://www.clearwisdom.net/emh/special_column/death_cases/death_list.html

(Ο κατάλογος με τους μέχρι τώρα αποδεδειγμένα νεκρούς. Στην πραγματικότητα είναι πολλαπλάσιοι.)

http://www.faluninfo.nl/videos/videos_slachtoffers.html

http://www.faluninfo.nl/videos/videos_slachtoffers/1151767422.html (*)

http://www.faluninfo.nl/videos/videos_slachtoffers/1151767166.html (*)

http://www.faluninfo.nl/videos/videos_slachtoffers/1151768005.html (*)

http://www.faluninfo.nl/videos/videos_slachtoffers/1151768114.html

(δείτε οπωσδήποτε αυτά τα Βίντεο!)

Είναι πράγματα που δυστυχώς η συντριπτική πλειοψηφία των καναλιών δεν προβάλλει.

Παρόλα τα –πέρα από κάθε φαντασία– βασανιστήρια και τις κτηνωδίες που υφίστανται αυτοί οι άνθρωποι, είναι απίστευτο το πόσο ευσπλαχνικοί παραμένουν. Δεν δείχνουν να έχουν το παραμικρό ίχνος θυμού ή μίσους. Μαζί με τα ανελέητα βασανιστήρια, εκτυλίσσονται μεγαλειώδεις ιστορίες ηρωισμού και θυσίας από καθημερινούς ανθρώπους που αρνούνται να προδώσουν τις αρχές που πίστεψαν.

http://photo.minghui.org/photo/images/persecution_evidence/E_torture_300_1.htm

(Μέθοδοι βασανιστηρίων. Εκτός από τα απάνθρωπα σωματικά βασανιστήρια οι ασκούμενοι υπόκεινται σε ψυχολογικά βασανιστήρια και πλύση εγκεφάλου)

http://www.faluninfo.net/fdifocus_organ.asp (*)

(Video(s) και Audio(s) για την συγκομιδή οργάνων – Περιλαμβάνεται η αποκάλυψη της συζύγου ενός γιατρού που ο ίδιος πήρε μέρος σε αφαιρέσεις οργάνων ασκουμένων. Ήταν η αρχή για την σχετική αποκάλυψη και τις έρευνες που ακολούθησαν – Chinese Surgeon's Wife Speaks)

http://organharvestinvestigation.net/ (*)

(Η έκθεση Kilgour και Matas που αποδεικνύει την αφαίρεση και εμπόριο οργάνων από ζωντανούς ασκούμενους του ΦΓ στην Κίνα.)

http://www.faluninfo.nl/videos/videos_propaganda/1151771204.html (*)

(Η σκηνοθετημένη από το καθεστώς απόπειρα αυτοκτονίας 5 υποτιθέμενων ασκούμενων του Φάλουν Γκονγκ στην πλατεία Τιενανμέν στο Πεκίνο - 23/1/2001)

http://chinasupport.net/site.htm?page=buzz126 (*)

(Αφιερωμένο στον αγώνα για μια δημοκρατική και ελεύθερη Κίνα)

Beyond the Red Wall (*)

(Αυτό είναι ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ του Καναδού σκηνοθέτη Peter Rowe που πήρε 3 χρόνια να ολοκληρωθεί. Μπορούμε να έχουμε αυτό το ντοκιμαντέρ και σε DVD)

http://video.yahoo.com/video/play?vid=955359&fr= (Σύντομο διαφημιστικό σποτ για το ντοκιμαντέρ)

http://kempton.wordpress.com/2007/11/09/cbc-pulls-documentary/ (Το καναδικό κανάλι CBC κόβει το ντοκιμαντέρ λίγες ώρες πριν την την προβολή του!)

http://david-kilgour.com/2007/Nov_10_2007_01.htm (Σχόλια για το προηγούμενο στο site του

David Kilgour, συν-συγγραφέα της έρευνας για την συγκομιδή οργάνων στην Κίνα)

http://www.mazalien.com/beyond-the-red-wall.html (Το ντοκιμαντέρ online - χαμηλή ανάλυση)

http://photo.minghui.org/photo/E_persecution_evidence.htm

(Φωτογραφικό υλικό για τη δίωξη)

http://chinaview.wordpress.com/10-things-to-know-about-china/

(σελίδα με πολύ σημαντικές παραπομπές (links))

Plum Blossom In Snow

(ένα πολύ αξιόλογο και συγκινητικό ντοκιμαντέρ από την ελληνίδα σκηνοθέτιδα που ζει μόνιμα στη Σουηδία – μπορούμε να το έχουμε και αυτό σε DVD. Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από ένα ποίημα που έγραψε ένας ασκούμενος του ΦΓ στη φυλακή)

http://www.plumblossominsnow.com/PLUM%20BLOSSOM%20IN%20SNOW/PLUM%20BLOSSOM%20IN%20SNOW.html

http://www.plumblossominsnow.com/PLUM%20BLOSSOM%20IN%20SNOW/E9FEB087-613F-4A4D-97A9-9DDC660F4326.html

http://www.faluninfo.nl/videos/videos_vervolging/1151767512.html

(Για το περιστατικό στις 21/4/2006 όπου κατά την επίσημη επίσκεψη του κινέζου πρωθυπουργού Hu Jintao στο Λευκό Οίκο, μία κινέζα δημοσιογράφος τον ξεφώνησε μπροστά σε όλους για την αφαίρεση και το εμπόριο οργάνων από ζωντανούς ανθρώπους που συμβαίνει στην Κίνα)

Gao Zhisheng

(Gao Zhisheng - Ο Gao Zhisheng είναι αυτή τη στιγμή ο πιο φημισμένος δικηγόρος στην Κίνα.

Είναι χριστιανός στο θρήσκευμα και αυτή τη στιγμή η πιο δυνατή φωνή αντίστασης που ακούγεται –όσο αυτό είναι δυνατό– μέσα από την Κίνα. Στα χρόνια της δικηγορίας του έχει επανειλημμένα υπερασπιστεί σε δίκες φτωχούς ανθρώπους χωρίς να πάρει χρήματα, αδικημένους και κατατρεγμένους από το καθεστώς καθώς και ασκούμενους του Φάλουν Γκονγκ. Το τελευταίο ήταν αυτό που κυρίως τον έκανε στόχο για το καθεστώς. Έκτοτε έχει περάσει απίστευτες ταλαιπωρίες. Έχει δεχτεί αμέτρητες απειλές για τη ζωή του αυτός και η οικογένειά του και τα τελευταία 3 χρόνια είναι σε κατ’ οίκον περιορισμό χωρίς ουσιαστική επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Του έχει απαγορευθεί το δικαίωμα του λόγου. Τον Δεκέμβριο του 2006 καταδικάστηκε σε 3 χρόνια φυλακή για «συνομωσία ανατροπής της κυβέρνησης» και σε 5 χρόνια «προσωρινής κράτησης». Έχει δημοσιεύσει 3 ανοιχτά γράμματα προς τους κινέζους ηγέτες εκθέτοντας την πραγματική κατάσταση που επικρατεί, εκφράζοντας τη διαμαρτυρία του και ζητώντας αλλαγές στην Κίνα.)

http://en.epochtimes.com/211,107,,1.html (Παραπομπές για τον Gao Zhisheng)

http://en.epochtimes.com/news/7-10-6/60458.html (The Courage to Stand Up)

http://en.epochtimes.com/news/6-3-25/39696.html (1ο ανοιχτό γράμμα του Gao, προς τους κινέζους ηγέτες – 31/12/2004)

http://en.epochtimes.com/news/5-10-24/33667.html (2ο ανοιχτό γράμμα του Gao, για τη δίωξη του Φάλουν Γκονγκ – 18/10/2005)

http://en.epochtimes.com/news/5-12-16/35876.html (3ο ανοιχτό γράμμα του Gao, προς τους Hu Jintao και Wen Jiabao – 12/12/2005)

http://en.epochtimes.com/news/7-9-27/60173.html (ανοιχτό γράμμα του Gao, προς το κονγκρέσο των Ηνωμ. Πολιτειών – 12/7/2007)

http://www.amazon.com/China-More-Just-Gao-Zhisheng/dp/1932674365/ref=sr_1_1?ie=UTF8&s=books&qid=1197159206&sr=1-1

(China More Just – Gao Zhisheng, βιβλίο)

http://www.faluninfo.net/displayAnArticle.asp?ID=9453

http://www.infowars.com/articles/ps/china_organs_regime_admits_to_organ_harvesting_prisoners.htm

«Regarding Mao's statement, Dr. Wang Wenyi said: "Under pressure from international societies, the regime admitted to harvesting organs from executed prisoners in order to shift attention away from the harvesting of organs from Falun Gong practitioners. The regime continues to cover up the truth, because Mao's admission to harvesting organs from executed prisoners does not explain the widespread and unusual expediency of organ matching for transplants in Mainland hospitals."»

http://www.ireland.com/newspaper/breaking/2007/0227/breaking70.htm

http://www.answers.com/topic/suppression-of-falun-gong

http://chinaview.wordpress.com/tag/people/lawyer/gao-zhisheng/

http://www.amnesty.org.nz/web/pages/home.nsf/dd5cab6801f1723585256474005327c8/83fba691f912206bcc2571d3001824ed!OpenDocument

Και 2 ελληνικές παραπομπές:

http://www.falundafa.gr/ (Το ελληνικό site του Φάλουν Γκονγκ)

http://www.falunhr.org/index.php?option=content&task=view&id=1651&Itemid=0

Και κάτι ακόμα πολύ καλό (στα ελληνικά):

http://falunhr.org/newsletter/LastStand-Greek.pdf (Φάλουν Γκονγκ, το τελευταίο στήριγμα της Ανθρωπότητας)

Φυσικά υπάρχουν πολλές ακόμη παραπομπές για το ζήτημα της δίωξης του Φάλουν Γκονγκ στην Κίνα και τις προεκτάσεις του. Μέσα από τα παραπάνω έχω την εντύπωση ότι κάποιος μπορεί πάρει μια αρκετά ολοκληρωμένη εικόνα για την πραγματική κατάσταση.

Η εποχή της απολικότητας και η νέα ισορροπία δυνάμεων

Στην εκπομπή της Τετάρτης θα ασχοληθούμε με το πώς διαμορφώνεται το νέο παγκόσμιο σύστημα και οι ισορροπίες των δυνάμεων

- μήπως περνάμε σε ένα σύστημα απολιτικότητας και όχι μονοπολικότητας, όπως περιγράφει και ο R. Haas στο τελευταίο τεύχος του Foreign Affairs?
- Ποια η θέση των ΗΠΑ (σε περίπτωση μάλιστα που εκλεγεί ο Ομπάμα), της Ρωσίας (με το νέο δίδυμο Πούτιν-Μεντβέντεφ στην εξουσία), της Κίνας (με το απίστευτο οικονομικό θαύμα, που πολλοί όμως αμφισβητούν) αλλά και της ΕΕ (που μετά την απόρριψη της ευρωπαϊκής μεταρρυθμιστικής συνθήκης από την Ιρλανδία βρίσκεται ενώπιον μιας νέας κρίσης ταυτότητας;)
-Ειδικά ως προς την Κίνα παρατηρούμε ένα έντονο ενδιαφέρον και των διεθνών ΜΜΕ. Είναι χαρακτηριστικό ότι εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου BBC, CNN, αλλά και άλλα δίκτυα παρουσίασαν εκτενή αφιερώματα στη σύγχρονη Κίνα τα οποία εστίαζαν ιδιαίτερα και στο θέμα της παραβίασης των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Το είδαμε εξάλλου έντονα και στις εικόνες που διαδραματίζονταν σε πολλές πόλεις τους προηγούμενους μήνες κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της ολυμπιακής φλόγας με τους ακτιβιστές για το Θιβέτ.
Στην εκπομπή θα προσπαθήσουμε να θίξουμε και αυτή τη διάσταση με αφορμή μια ομάδα της Θεσσαλονίκης που ασχολείται με το Φαλούν Γκονγκ, την οποία και θα παρουσιάσουμε.
- Τέλος θα ασχοληθούμε και με το θέμα του Ιράν το οποίο θεωρείται από πολλά think tanks το top θέμα που επηρεάζει τις διεθνείς εξελίξεις αυτή τη στιγμή

Η εποχή της α-πολικότητας

Αναφέρθηκε και στην προηγούμενη εκπομπή το νέο διεθνές πολιτικό σύστημα που αναδύεται, το οποίο, σύμφωνα με τον R. Haas, πρόεδρο του αμερικανικού συμβουλίου Διεθνών Σχέσεων, είναι α-πολικό.

Η μονοπολικότητα των ΗΠΑ έχει τελειώσει. Οι διεθνείς σχέσεις στον 21ο αιώνα θα ορίζονται από την α-πολικότητα. Η δύναμη θα διαχέεται παρά θα συγκεντρώνεται και η επιρροή των εθνικών κρατών θα περιορίζεται, την ώρα που θα αυξάνεται αυτή των μη κρατικών παικτών, ισχυρίζεται ο Haas. Παραθέτουμε τα κυριότερα σημεία του άρθρου του που δημοσιεύτηκε στο προηγούμενο τεύχος του περιοδικού Foreign Affairs. Μπορείτε να το βρείτε στην ηλεκτρονική διεύθυνση:

http://www.foreignaffairs.org/20080501faessay87304-p40/richard-n-haass/the-age-of-nonpolarity.html

Ο κόσμος δεν θα κυριαρχείται από ένα ή δύο ή περισσότερα κράτη, αλλά μάλλον από δεκάδες παίκτες που θα έχουν και θα εξασκούν εξουσία ποικίλων ειδών. Αυτό αποτελεί μια «τεκτονική» αλλαγή σε σχέση με το παρελθόν.

Τα τελευταία 50 χρόνια, μετά τους δύο πολέμους και άλλες μικρότερες συρράξεις, προέκυψε ένα διπολικό σύστημα, έπειτα, με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης η διπολικότητα έδωσε τη θέση της στη μονοπολικότητα- ένα διεθνές σύστημα που κυριαρχείται από μία δύναμη, εν προκειμένω τις ΗΠΑ. Αλλά σήμερα με τη διάχυση της εξουσίας και την ανάδυση της απολικότητας εγείρονται πολυάριθμα σημαντικά ερωτήματα.

Πώς διαφοροποιείται η απολικότητα από τις υπόλοιπες μορφές διεθνούς τάξης; Πώς και γιατί υλοποιήθηκε; Ποιες είναι οι πιθανές της συνέπειες; Και πώς θα μπορούσαν να ανταποκριθούν οι ΗΠΑ;


Νεότερη διεθνής τάξη
Σε αντίθεση με την πολυπολικότητα- που περιλαμβάνει αρκετούς διακριτούς πόλους ή συγκεντρωμένες εξουσίες- ένα απολικό διεθνές σύστημα χαρακτηρίζεται από πολυάριθμα κέντρα με αξιόλογη εξουσία.

Σε ένα πολυπολικό σύστημα καμία δύναμη δεν κυριαρχεί. Διαφορετικά το σύστημα μετατρέπεται σε μονοπολικό. Ούτε η συγκέντρωση εξουσίας περιστρέφεται γύρω από δύο πόλους, διαφορετικά το σύστημα καθίσταται διπολικό. Τα πολυπολικά συστήματα μπορούν να είναι συνεταιριστικά, να έχουν δηλαδή τη μορφή μιας ομάδας δυνάμεων, στην οποία οι μεγάλες δυνάμεις συνεργάζονται για τη θέσπιση των κανόνων του παιχνιδιού και επιβάλλουν την πειθαρχία σε όσους τους παραβιάζουν. Μπορούν επίσης να είναι πιο ανταγωνιστικά, περιστρεφόμενα γύρω από μια ισορροπία δυνάμεων ή αντιμαχόμενα όταν η ισορροπία διαταράσσεται.

Εκ πρώτης όψεως ο κόσμος σήμερα μπορεί να φαίνεται πολυπολικός. Οι μεγάλες δυνάμεις, Κίνα, ΕΕ, Ινδία, Ιαπωνία, Ρωσία και ΗΠΑ κατοικούνται από το μεγαλύτερο από το μισό του πληθυσμού της γης, παράγουν το 75% του παγκόσμιου ΑΕΠ και οι δαπάνες τους αντιστοιχούν στο 80% των παγκόσμιων δαπανών για την άμυνα. Τα φαινόμενα ωστόσο απατούν. Ο κόσμος σήμερα διαφέρει σε ένα βασικό στοιχείο από τον κλασικό ορισμό της πολυπολικότητας. Υπάρχουν πολύ περισσότεροι πόλοι εξουσίας και κάποιοι από αυτούς τους πόλους δεν είναι εθνικά κράτη. Πραγματικά, ένα από τα κυρίαρχα στοιχεία του σύγχρονου διεθνούς συστήματος είναι ότι τα εθνικά κράτη έχουν χάσει το μονοπώλιό τους στην εξυουσία και σε κάποια πεδία την εξέχουσα θέση τους. Τα κράτη δέχονται προκλήσεις άνωθεν, από περιφερειακούς και διεθνείς οργανισμούς. Κι από κάτω, από ένοπλες ομάδες. Και παράπλευρα, από ποικίλες ΜΚΟ και επιχειρήσεις. Η δύναμη βρίσκεται πλέον σε πολλά χέρια και σε πολλά μέρη.

Κοντά στις έξι μεγάλες παγκόσμιες δυνάμεις, υπάρχουν και πολλές περιφερειακές: Βραζιλία, Αργεντινή, Χιλή, Μεξικό και Βενεζουέλα στη Λατινική Αμερική. Νιγηρία, Ν. Αφρική στην Αφρική. Αίγυπτος, Ιράν, Ισραήλ και Σαουδική Αραβία στη Μέση Ανατολή. Πακιστάν στη Νότια Ασία. Αυστραλία, Ινδονησία και Ν. Κορέα στην ανατολική Ασία και Ωκεανία. Αρκετοί οργανισμοί θα μπορούσαν να βρίσκονται στη λίστα των κέντρων εξουσίας, μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνονται διεθνείς (ΔΝΤ, ΟΗΕ, Παγκόσμια Τράπεζα) και περιφερειακοί (Αφρικανική Ένωση, Αραβικός Σύνδεσμος, Ένωση των Κρατών ΝΑ Ασίας, ΕΕ, Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών, Ένωση για την Περιφερειακή Συνεργασία Κρατών ΝΑ Ασίας), αλλά και οι λειτουργικοί (Διεθνής Υπρεσία Ατομικής Ενέργειας, ΟΠΕΚ, Οργανισμός Συνεργασίας Σαγκάης, Π.Ο.Υ.). Με τον ίδιο τρόπο θα μπορούσαν να λειτουργήσουν και κράτη εντός εθνικών κρατών, όπως η Καλιφόρνια και το Uttar Pradesh στην Ινδία, αλλά και πόλεις, όπως η Νέα Υόρκη, το Σάο Πάολο και η Σαγκάη. Έπειτα υπάρχουν οι μεγάλες διεθνείς εταιρίες, μεταξύ των οποίων και αυτές που κυριαρχούν στους χώρους της ενέργειας, της οικονομίας και των κατασκευών. Άλλες οντότητες που δικαιωματικά πρέπει να συμπεριληφθούν θα μπορούσαν να είναι τα διεθνή ΜΜΕ (αλ Τζαζίρα, BBC, CNN), οι ένοπλες οργανώσεις (Χαμάς, Χεζμπολάχ, Στρατός Μαχντί, Ταλιμπάν), τα πολιτικά κόμματα, οι θρησκευτικοί οργανισμοί, τα κινήματα, οι τρομοκρατικές οργανώσεις (αλ Κάιντα), τα καρτέλ των ναρκωτικών, οι ΜΚΟ (Το ίδρυμα Μπιλ και Μελίντα Γκέιτς, οι Γιατροί χωρίς Σύνορα, η Greenpeace). Ο σύγχρονος κόσμος χαρακτηρίζεται από μια δύναμη που αυξητικά διαχέεται, δεν συγκεντρώνεται.

Σε αυτό τον κόσμο οι ΗΠΑ είναι και θα παραμείνουν για καιρό ο μεγαλύτερος συσσωρευτής εξουσίας. Δαπανούν περισσότερα από 500 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως στον στρατό τους και περισσότερα από 700 δισ. δολάρια στις επιχειρήσεις τους στο Αφγανιστάν και το Ιράκ και επαίρονται ότι οι χερσαίες, εναέριες και θαλάσσιες δυνάμεις τους είναι οι πιο ικανές στον κόσμο. Η οικονομία τους με ΑΕΠ που φτάνει τα 14 τρισ. δολάρια είναι η μεγαλύτερη. Οι ΗΠΑ είναι επίσης η μεγαλύτερη πηγή πολιτισμού (μέσω του κινηματογράφου και της τηλεόρασης), πληροφορίας και καινοτομίας. Αλλά η πραγματικότητα της αμερικανικής δύναμης δεν θα πρέπει να καλύπτει τη σχετική πτώση που σημειώνουν οι ΗΠΑ σε επιρροή και ανεξαρτησία.
Το αμερικανικό μερίδιο στις παγκόσμιες εισαγωγές είναι ήδη κάτω από 15%. Παρόλο που το αμερικανικό ΑΕΠ αντιστοιχεί στο 25% του συνολικού παγκόσμιου ΑΕΠ, αυτό το ποσοστό είναι σίγουρο ότι θα μειωθεί με την πάροδο του χρόνου, δεδομένου του πραγματικού και προγραμματιζόμενου διαφορικού μεταξύ του ρυθμού ανάπτυξης των ΗΠΑ και αυτού των ασιατικών γιγάντων και πολλών άλλων χωρών, μεγάλος αριθμός των οποίων αναπτύσσονται με ρυθμό δυο και τρεις φορές μεγαλύτερο από αυτόν των ΗΠΑ. (...)

Η άνοδος των κυρίαρχων κεφαλαίων πλούτου σε χώρες όπως η Κίνα, το Κουβέιτ, η Ρωσία, η Σαουδική Αραβία, και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα είναι άλλος ένας παράγοντας. Αυτές οι κυβερνητικά ελεγχόμενες πηγές πλούτου, συνήθως αποτέλεσμα εξαγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου, φτάνουν σήμερα συνολικά τα 3 τρισ. δολάρια. Αυξάνονται σε ρυθμό του ενός τρισ. ετησίως και αποτελούν μια αυξανόμενα σημαντική πηγή ρευστότητας για τις αμερικανικές εταιρίες. Οι υψηλές τιμές του πετρελαίου, που τροφοδοτούνται και από την αυξημένη ζήτηση σε Κίνα και Ινδία ήρθαν για να μείνουν για κάποιο χρονικό διάστημα, γεγονός που σημαίνεί ότι το μέγεθος και η σημασία αυτών των κεφαλαίων θα συνεχίσουν να αυξάνονται.

(...)

Η αμερικανική πρωτοκαθεδρία απειλείται και σε άλλους τομείς, όπως η στρατιωτική αποτελεσματικότητα και η διπλωματία. Τα μέτρα για τις στρατιωτικές δαπάνες δεν είναι τα ίδια με τα μέτρα στρατιωτικής αποτελεσματικότητας. Οι επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου απέδειξαν πώς μια μικρή επένδυση εκ μέρους των τρομοκρατών μπορεί να προκαλέσει άνθρώπινη και φυσική καταστροφή ανυπολόγιστου μεγέθους. Πολλά από τα πιο ακριβά κομμάτια του σύγχρονου στρατιωτικού εξοπλισμού δεν είναι ιδιαίτερα χρήσιμα στις σύγχρονες συγκρούσεις, στις οποίες τα παραδοσιακά πεδία μαχών αντικαθίστανται από αστικές ζώνες ένοπλης δράσης. Σε τέτοια περιβάλλοντα, πολυάριθμοι ελαφρα οπλισμένοι στρατιώτες μπορούν να αποδειχτούν πολύ πιο αποτελεσματικοί από λίγους υψηλά εκπαιδευμένους και καλύτερα οπλισμένους αμερικανούς στρατιώτες.

Η δύναμη και η επιρροή τείνουν να συνδέονται ολοένα και λιγότερο στην εποχή της απολικότητας. Οι αμερικανικές προτροπές προς τρίτους για μεταρρυθμίσεις θα τείνουν ολοένα και περισσότερο να μην εισακούονται, τα αμερικανικά προγράμματα βοήθειας θα πουλάνε λιγότερο και οι εξ Αμερικής επιβαλλόμενες κυρώσεις θα έχουν ολοένα και μικρότερο αποτέλεσμα. Εξάλου, η Κίνα αποδείχτηκε ότι είναι η χώρα που μπορεί να επηρεάσει καλύτερα από όλους τη Β. Κορέα στο θέμα του πυρηνικού της προγράμματος. Η δυνατότητα πίεσης της Ουάσιγκτον στην Τεχεράνη ενισχύθηκε από τη συμμετοχή αρκετών δυτικών ευρωπαϊκών κρατών και αποδυναμώθηκε από την απροθυμία της Κίνας και της Ρωσίας να επιβληθούν κυρώσεις στο Ιράν. Τόσο το Πεκίνο όσο και η Μόσχα διέλυσαν τις διεθνείς προσπάθειες για άσκηση πιέσεων στην κυβέρνηση του Σουδάν προκειμένου να λήξει ο πόλεμος στο Νταρφούρ. Το Πακιστάν από την άλλη έχει επανειλημμένα δείξει τη δυνατότητά του να αντιστέκεται στις αμερικανικές προσκλήσεις, όπως και το Ιράν, η Β. Κορέα, η Βενεζουέλα και η Ζιμπάμπουε.

(...)

ΑΝΤΙΟ ΣΤΗ ΜΟΝΟΠΟΛΙΚΟΤΗΤΑ

(...)

Αν και ο αντι-αμερικανισμός είναι διαδεδομένος, καμία μεγάλη δύναμη ή ομάδα δυνάμεων δεν έχουν εμφανιστεί ως αντίπαλο δέος στις ΗΠΑ. Εν μέρει, αυτό αποδίδεται στη διαφορά μεταξύ της δύναμης των ΗΠΑ και αυτής των δυνάμει ανταγωνιστών της, που είναι ιδιαίτερα μεγάλη. Συν τω χρόνω, χώρες όπως η Κίνα μπορεί να διαθέτουν εθνικό ΑΕΠ συγκρίσιμο με αυτό των ΗΠΑ. Αλλά στην περίπτωση της Κίνας, μεγάλο μέρος του πλούτου θα απορροφάται απαραιτήτως για την τροφοδότηση του τεράστιου πληθυσμού της (μεγάλο μέρος του οποίου παραμένει φτωχό) και δεν θα διατίθεται για τη χρηματοδότηση στρατιωτικής ανάπτυξης και την ανάληψη εξωτερικών δράσεων. Η διατήρηση της πολιτικής σταθερότητας σε περιόδους τέτοιας δυναμικής, αλλά άνισης ανάπτυξης, δεν θα είναι εύκολη. Η Ινδία αντιμετωπίζει πολλές τέτοιου είδους δημογραφικές προκλήσεις και παρεμποδίζεται επιπλέον από την τεράστια γραφειοκρατία της και τις ελάχιστες υποδομές της. Το ΑΕΠ της ΕΕ είναι τώρα μεγαλύτερο από αυτό των ΗΠΑ, αλλά η ΕΕ δεν λειτουργεί ως ένα ενιαίο εθνικό κράτος, ούτε είναι σε θέση ούτε και δείχνει ότι θα είναι σε θέση να δρα με τη δυναμική των ιστορικά μεγάλων δυνάμεων. Η Ιαπωνία από την πλευρά της έχει μειούμενο και γηράσκοντα πληθυσμό και της λείπει η πολιτική κουλτούρα προκειμένου να παίξει το ρόλο μιας μεγάλης δύναμης. Η Ρωσία μπορεί να προσιδιάζει περισσότερο, αλλά εξακολουθεί να έχει μια σε μεγάλο βαθμό cash crop οικονομία (οικονομία εισαγωγής νέων σπόρων) και δυσκολεύεται περισσότερο από τον μειούμενο πληθυσμό της και τις εσωτερικές προκλήσεις στη συνοχή της.

Το γεγονός ότι η κλασική μεγάλη δύναμη ως αντίπαλος δεν έχει εμφανιστεί ακόμη και είναι αμφίβολο αν θα εμφανιστεί σύντομα είναι αποτέλεσμα εν μέρει και της συμπεριφοράς των ΗΠΑ, που δεν έχει προκαλέσει μια τέτοια ανταπάντηση. Με αυτό δεν θέλουμε να πούμε ότι οι ΗΠΑ υπό την ηγεσία του Τζ. Μπους δεν αποξένωσε άλλα κράτη. Σίγουρα το έκανε. Αλλά δεν λειτούργησε στο μεγαλύτερο μέρος με έναν τρόπο που θα οδηγούσε άλλα κράτη να συμπεράνουν ότι οι ΗΠΑ αποτελούν απειλή για τα ζωτικά εθνικά τους συμφέροντα. Υπάρχουν αμφιβολίες για τη σοφία και τη νομιμότητα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, αλλά οδήγησαν περισσότερο σε καταγγελία (και απουσία συνεργασίας), παρά σε αντίσταση.

Ένα επιπλέον εμπόδιο στην ανάδυση αντίπαλων μεγάλων δυνάμεων είναι ότι πολλές από τις υπόλοιπες μεγάλες δυνάμεις εξαρτώνται από το διεθνές σύστημα για την οικονομική τους ανάπτυξη και την πολιτική σταθερότητα. Δεν θέλουν λοιπόν να ανατρέψουν μια τάξη πραγμάτων που εξυπηρετεί τα εθνικά τους συμφέροντα. Αυτά τα συμφέροντα σχετίζονται με τη διασυνοριακή ροή αγαθών, υπηρεσιών, ατόμων, ενέργειας, επενδύσεων και τεχνολογίας- ροή στην οποία οι ΗΠΑ παίζουν κεντρικό ρόλο. Η αφομοίωση στο σύγχρονο κόσμο ρίχνει τον ανταγωνισμό και τη διαμάχη των μεγάλων δυνάμεων.

Παρόλο όμως που δεν εμφανίστηκαν μεγάλες δυνάμεις αντίπαλοι, η μονοπολικότητα τελείωσε. Τρεις εξηγήσεις υπάρχουν γι'αυτό. Η πρώτη είναι ιστορική. Τα κράτη αναπτύσσονται. Βελτιώνονται στην ανάπτυξη ανθρώπινων, οικονομικών και τεχνολογικών πόρων που οδηγούν στην παραγωγικότητα και την ευημερία. Το ίδιο και οι φορείς και οι υπόλοιποι οργανισμοί. Η άνοδος αυτών των νέων δυνάμεων δεν μπορεί να σταματήσει. Αποτέλεσμα ένας ακόμη μεγαλύτερος αριθμός παικτών που είναι σε θέση να ασκήσουν επιρροή περιφερειακά ή διεθνώς.

Μια δεύτερη εξήγηση είναι η αμερικανική πολιτική. Τόσο με αυτά που έκαναν όσο και με αυτά που δεν κατάφεραν να κάνουν οι ΗΠΑ επιτάχυναν την ανάδυση εναλλακτικών κέντρων εξουσίας στον κόσμο και αποδυνάμωσαν την ίδια τους τη θέση ως προς αυτά. Η αμερικανική ενεργειακή πολιτική (ή η απουσία της) αποτελεί τον κινητήριο μοχλό πίσω από το τέλος της μονοπολικότητας. Από την εποχή των πρώτων πετρελαϊκών κρίσεων στη δεκαετία του '70, η αμερικανική κατανάλωση πετρελαίου αυξήθηκε κατά περίπου 20% και, το ακόμη πιο σημαντικό, τα αμερικανικά πετρελαϊκά προϊόντα διπλασιάστηκαν σε αριθμό και σχεδόν διπλασιάστηκε και το ποσοστό κατανάλωσής τους. Αυτή η αύξηση στη ζήτηση για ξένο πετρέλαιο βοήθησε στην αύξηση της παγκόσμιας τιμής του πετρελαίου από σχεδόν 20 δολάρια το βαρέλι στα 100 δολάρια μέσα σε λιγότερο από μια δεκαετία. Αποτέλεσμα αυτού είναι η τεράστια μεταφορά πλούτου και επιρροής σε αυτά τα κράτη που διαθέτουν αποθέματα ενέργειας. Με λίγα λόγια, η αμερικανική ενεργειακή πολιτική βοήθησε στο να αναδειχτούν οι παραγωγοί πετρελαίου και αερίου σε μεγάλα κέντρα εξουσίας.

Και η αμερικανική οικονομική πολιτική έπαιξε επίσης ένα ρόλο. Ο πρόεδρος Τζόνσον επικρίθηκε για τον πόλεμο στο Βιετνάμ και την παράλληλη αύξηση των εσωτερικών δαπανών. Ο πρόεδρος Μπους διεξήγε δαπανηρούς πολέμους στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, επέτρεψε την αύξηση των δαπανών ετήσιο ρυθμό αύξηση 8% και έκοψε τους φόρους. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η οικονομική κατάσταση των ΗΠΑ να σημειώσει πτώση από ένα πλεόνασμα που ξεπερνούσε τα 100 δισ. δολάρια το 2001 σε ενα έλλειμμα που έφτασε το 2007 τα 250 δισ. δολάρια. (....)

Ο πόλεμος στο Ιράκ συνέβαλε επίσης στην ανατροπή της θέσης των ΗΠΑ στον κόσμο. Αποδείχτηκε ότι ήταν μια δαπανηρή επιλογή πολέμου, στρατιωτικά, οικονομικά, διπλωματικά, όπως και ανθρωπιστικά. Πριν χρόνια ο ιστορικός Paul Kennedy υπογράμμιζε τη θέση του περί της "ηγεμονικής υπερέκτασης" (imperial overstretch), που θεωρούσε ως δεδομένο το ότι οι ΗΠΑ τελικά θα έχαναν την υπερκυριαρχία τους, όπως οι υπόλοιπες μεγάλες δυνάμεις στο παρελθόν. Η θεωρία του Κένεντι βρήκε σχεδόν αμέσως εφαρμογή στην περίπτωση της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά και οι ΗΠΑ, παρά τους διορθωτικούς μηχανισμούς και το δυναμισμό τους, δεν έχουν αποδειχτεί άτρωτες. Δεν είναι μόνο το ότι θα χρειαστεί μια δεκαετία για να συνέλθει ο αμερικανικός στρατός από το Ιράκ. Είναι ότι οι ΗΠΑ στερούνται ικανών στρατιωτικών πόρων για να συνεχίσουν να κάνουν αυτό που κάνουν στο Ιράκ, πολύ περισσότερο δε να μπουν και σε άλλους νέους μπελάδες οπουδήποτε αλλού.

Τέλος, ο σημερινός απολικός κόσμος δεν αποτελεί αποτέλεσμα μόνο της ανόδου άλλων κρατών και οργανισμών ούτε των αποτυχιών και των απερισκεψιών της αμερικανικής πολιτικής. Είναι επίσης μια αναπόφευκτη συνέπεια της παγκοσμιοποίησης. Η παγκοσμιοποίηση αύξησε το μέγεθος, την ταχύτητα και σημασία της διασυνοριακής ορής σχεδόν του οτιδήποτε, από ναρκωτικά, email και προϊόντα μέχρ ανθρώπους, τηλεόραση, ραδιοφωνικά σήματα, ιούς (εικονικούς και πραγματικούς) κα όπλα.

Η παγκοσμιοποίηση επιβάλλει την απολικότητα με δύο κύριους τρόπους. Πρώτα απ' όλα, πολλές διασυνοριακές διακινήσεις γίνεται εκτός του ελέγχου των κυβερνήσεων και χωρίς αυτές να τις γνωρίζουν. Αποτέλεσμα, η παγκοσμιοποίηση διασπά την επιρροή των μεγάλων δυνάμεων. Κατά δεύτερο λόγο, αυτές οι ίδιες διακινήσεις συχνά ενισχύσουν τις δυνατότητες των μη κρατικών παικτών όπως τους εξαγωγείς ενέργειας (που βιώνουν μια δραματική αύξηση στον πλούτο, ο οποίος μεταφέρεται από τους ειαγωγείς), των τρομοκρατικών πόρων και του παγκόσμιου συστήματος διακίνησης ανθρώπων, των διεφθαρμένων κρατών (που μπορούν να εκμεταλλεύονται τη μαύρη και γκρίζα αγορά), την περιουσία 500 εταιριών (που γρήγορα μετακινούν προσωπικό και επενδύσεις). Γίνεται ολοένα και πιο φανερό ότι το να είσαι το ισχυρότερο κράτος δε σημαίνει πλέον ότι έχεις ένα σχεδόν μονοπώλιο στην εξουσία. Είναι πιο εύκολο από ποτέ για τα άτομα και τις ομάδες να συγκεντρώσουν και να εξασκήσουν ουσιαστική δύναμη.

ΑΠΟΛΙΚΗ ΑΤΑΞΙΑ

Στο σημείο αυτό ο Haas αναλύει τις συνέπειες της απολικότητας. Παραθέτουμε συνοπτικά τις κυριότερες.

(.....)

- Ο απολικός κόσμος θα έχει κυρίως αρνητικές συνέπειες γαι τις ΗΠΑ και για το μεγαλύτερο μέρος του υπόλοιπου κόσμου. Θα κάνει ακόμη πιο δύσκολο για την Ουάσιγκτον το να ηγείται σε περιπτώσεις που επιζητεί να προαγάγει συλλογικές αντιδράσεις σε περιφερειακές και παγκόσμιες προκλήσεις.

- Θα αυξήσει επίσης τον αριθμό των απειλών και τις αδυναμίες που αντιμετωπίζουν χώρες όπως οι ΗΠΑ. Αυτές οι απειλές θα προέρχονται από διεφθαρμένα κράταη, τρομοκρατικές ομάδες, παραγωγούς ενέργειας που επιλέγουν να μειώσουν την παραγωγή τους ή κεντρικές τράπεζες των οποίων οι ενέργειες ή η απουσία ενεργειών μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες που επηρεάζουν το ρόλο και τη δύναμη του αμερικανικού δολαρίου.
Για παράδειγμα το Ιράν. Η προσπάθειά του να γίνει πυρηνική δύναμη είναι αποτέλεσμα της απολικότητας. Χάρη στην αύξηση των τιμών του πετρελαίου έχει μετατραπεί σε έναν ακόμη σημαντικό φορέα συγκέντρωσης εξουσίας, που μπορεί να σκήσει επιρροή στο Ιράκ, το Λίβανο, τη Συρία, τα παλαιστινιακά εδάφη και στους κόλπους του ΟΠΕΚ. Διαθέτει πολλές τεχνολογικές και οικονομικές υποδομές και πολυάριθμες αγορές εξαιτίας των ενεργειακών εξαγωγών του. Και εξαιτίας της απολικότητας οι ΗΠΑ δεν μπορούν μόνες τους να διαχειριστούν το Ιράν. Περισσότερο θα λέγαμε, η Ουάσιγκτον εξαρτάται από το αν οι άλλοι στηρίζουν τις πολιτικές και οικονομικές κυρώσεις ή μπλοκάρουν την πρόσβαση της Τεχεράνης σε πυρηνική τεχνολογία και υλικά. H απολικότητα γεννά την απολικότητα.

- οι ΗΠΑ μπορούν και πρέπει να αναλάβουν δράση προκειμένου να περιορίσουν τις πιθανότητες να γίνει ο απολικός κόσμος εστία αποσταθεροποίησης. Αυτό δεν αποτελεί πρόσκληση για μονομερή δράση. Αποτελεί πρόσκληση προς τις ΗΠΑ να βάλουν σε τάξη το ίδιο τους το σπίτι. Η μονοπολικότητα αποτελεί στοιχείο του παρελθόντος, αλλά οι ΗΠΑ εξακολουθούν να διατηρούν περισσότερο από οποιονδήποτε παίκτη την ικανότητα να βελτιώνουν την ποιότητα του διεθνούς συστήματος. Το ερώτημα είναι αν θα συνεχίσουν να δ
ιατηρούν αυτή την ικανότητα.

- Η ενέργεια είναι το βασικότερο θέμα. Τα τωρινά επίπεδα της αμερικανικής κατανάλωσης και εισαγωγών προκαλούν την απολικότητα με το να τροφοδοτούν με μεγάλα οικονομικά κέρδη τους παραγωγούς πετρελαίου και αερίου. Η μείωση της κατανάλωσης θα μπορούσε να μειώσει την πίεση στις διεθνείς τιμές, να μειώσει την αμερικανική αδυναμία μπροστά στην εκμετάλλευση της αγοράς από τους παροχείς πετρελαίου και να μειώσει τηο ρυθμό της κλιματικής αλλαγής. Τα καλά νέα είναι ότι αυτό θα μπορούσε να γίνει χωρίς να πληγεί η αμερικανική οικονομία.

- Η ενίσχυση της εσωτερικής ασφάλειας είναι επίσης ζωτική. Η τρομοκρατία, όπως η ασθένεια, δεν μπορεί να εκριζωθεί. Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να αφομοιωθούν από τις κοινωνίες και που υιοθετούν στόχους που δεν μπορούν να υλοποιηθούν μέσα από την παραδοσιακή πολιτική. (...) Αυτό που χρειάζεται λοιπόν είναι βήματα προς μια κοινωνία πιο ελαστική, κάτι που απαιτεί επαρκή χρηματοδότηση και εκπαίδευση των αποκριτών έκτακτης ανάγκης και περισσότερο ευέλικτη και σταθερή υποδομή.

- Η καταπολέμηση της τρομοκρατίας αποτελεί επίσης ζωτικό παράγοντα αν η απολική εποχή δεν μετατραπεί σε Μεσαίωνα. (....) Οι κυβερνήσεις πρέπει να βρουν τρόπους αφομοίωσης των αποξενωμένων νεαρών ανδρών και γυναικών στις κοινωνίες, κάτι που δεν μπορεί να επιτευχθεί αν απουσιάζουν οι οικονομικές και πολιτικές ευκαιρίες.
Το εμπόριο μπορεί να αποτελέσει ένα ισχυρό όργανο αφομοίωσης.

- Τέλος οι ΗΠΑ πρέπει να διευρύνουν την ικανότητά τους να εμποδίζουν την κρατική αποτυχία και να αντιμετωπίζουν τις συνέπειές της. Αυτό θα απαιτήσει τη δημιουργία και διατήρηση ενός μεγαλύτερου στρατού, με μεγαλύτερη δεινότητα στην αντιμετώπιση απειλών τύπου Αφγανιστάν και Ιράκ.

Η ΟΧΙ-ΤΟΣΟ-ΜΟΝΗ ΥΠΕΡΔΥΝΑΜΗ

Η πολυπολικότητα θα είναι ζωτική για την αντιμετώπιση του απολικού κόσμου. Για να επιτευχθεί όμως πρέπει να αναδομηθεί και να συμπεριλάβει περισσότερο άλλους παίκτες, παρά τις μεγάλες δυνάμεις. Συμβούλιο Ασφαλείας και G8 πρέπει να αναδομηθούν με τρόπο που να ανταποκρίνονται στον κόσμο του σήμερα και όχι στη μετά το Β ΠΠ εποχή.
Η πολυπολικότητα θα πρέπει να είναι λιγότερο επίσημη και εκτενής, τουλάχιστον στα πρώτα της στάδια. Τα δίκτυα θα είναι απαραίτητα παράλληλα με τους οργανισμούς. Το να κάνεις τους πάντες να συμφωνούν με τα πάντα θα είναι ιδιαίτερα δύσκολο. Αντιθέτως οι ΗΠΑ θα πρέπει να λάβουν υπόψη τους την υπογραφή συμφωνιών με μικρότερες ομάδες και για πιο βραχυπρόθεσμους στόχους.

- Η απολικότητα κάνει τη διπλωματία πιο περίπλοκη. Ένας απολικός κόσμος όχι μόνο εμπλέκει περισσότερους παίκτες, αλλά στερείται επίσης των περισσότερο προβλέψιμων σταθερών δομών και σχέσεων που τείνουν να προσδιορίζουν τους κόσμους της μονοπολικότητας, της διπολικότητας και πολυπολικότητας. Οι συμμαχίες ιδιαίτερα θα χάσουν μεγάλο μέρος της σημασίας τους, μόο και μόνο επειδή οι συμμαχίες απαιτούν πιο προβλέψιμες απειλές, στόχους, υποχρεώσεις, κάτι που σε έναν απολικό κόσμο δεν θα υπάρχει σε αφθονία. Οι σχέσεις θα γίνουν πιο επιλεκτικές και περιστασιακές. Θα είναι πιο δύσκολο να κατατάσσεις τις υπόλοιπες χώρες σε εχθρούς και φίλους. Θα συνεργάζονται σε ορισμένους τομείς και θα αντιστέκονται σε άλλους. (...) Οι ΗΠΑ δεν θα έχουν πλέον την πολυτέλεια του "Ή είστε μαζί μας ή εναντίον μας" στην εξωτερική τους πολιτική.

Η απολικότητα θα είναι δύσκολη και επικίνδυνη. Αλλά η ενθάρρυνση ενός μεγαλύτερου βαθμού παγκόσμιας αφομοίωσης θα βοηθήσει στην προαγωγή της σταθερότητας. Η εγκαθίδρυση μιας ομάδας κυβερνήσεων και άλλων που δεσμεύονται για μια συνεργατική πολυπολικότητα θα μπορούσε να αποτέλεσει ένα σημαντικό βήμα προς τα εμπρός. Ονομάστε το "ενορχηστρωμένη απολικότητα". Δεν θα εξαλείψει την απολικότητα, αλλά θα μπορούσε να συμβάλει στη διαχείρισή της και να αυξήσει τις πιθανότητες το διεθνές σύστημα να μην χειροτερέψει και να μη συντριβεί.

Ο χώρος του aspic

Ο "χώρος του aspic" καθιερώθηκε να αναρτάται την επομένη μιας εκπομπής για να διατυπώνετε την κριτική σας για τον τρόπο που προσεγγίσαμε το θέμα και το περιεχόμενο της συζήτησης.

Ερωτήσεις για την εκπομπή Ο Μάης του 68 και τα σημερινά προτάγματα

Εδώ μπορείτε να διατυπώνετε τις ερωτήσεις σας για τη σημερινή εκπομπή.

Μπορεί να έχει ενδιαφέρον η εκπομπή της Τετάρτης

Βρέθηκα για μια εβδομάδα στην Τουρκία για επαγγελματικούς λόγους και αυτός ήταν ο λόγος της απουσίας μου απο το blog. Έκανε, όμως, καλύτερη απο εμένα δουλειά η Κάλη με όσα ανήρτησε.

Για το θέμα, τώρα, της επόμενης εκπομπής, μια και για την Τουρκία θα μας δοθεί η δυνατότητα να τα πούμε αναλυτικά άλλη φορά.

Στην εκπομπή δεν θα εστιάσουμε στο τι έγινε το 1968. Μια δεκάλεπτη αναφορά με βίντεο θα κάνουμε και θα συζητήσουμε κυρίως για το σήμερα.

Έχουν γραφεί πολύ ενδιαφέροντα άρθρα για το θέμα και σήμερα παραθέτουμε ένα απο αυτά που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Βιβλιοθήκη" της "Ελευθεροτυπίας".

Νομίζω πως έχει πολύ ενδιαφέρον για τον προβληματισμό που θα αναπτύξουμε στην εκπομπή.

Διαβάστε το, οσοι δεν το είδατε στην εφημερίδα, πριν κωδικοποιήσουμε τα ζητήματα που θέτει αυτό και άλλα άρθρα και επιχειρήσουμε να τα συζητήσουμε με τους συνομιλητές μας.
Αξίζει τον κόπο.
Βεβαίως, θα λάβουμε υπόψη μας και τον προβληματισμό που αναπτύξατε τις προηγούμενες ημέρες απο το blog.

Π.Σαβ.

Ο δικός τους και ο δικός μας Μάης του '68

ΤΟΥ ΣΛΑΒΟΪ ΖΙΖΕΚ*

Το 1968, μία από τις πιο γνωστές φράσεις που εμφανίστηκαν στους τοίχους του Παρισιού ήταν: «Οι δομές δεν βαδίζουν στον δρόμο», έκφραση που δεν δικαιολογεί τις μεγάλες διαδηλώσεις φοιτητών και εργατών του '68 με όρους δομισμού (πράγμα που εξηγεί το γιατί ορισμένοι ιστορικοί φτάνουν ώς το σημείο να θεωρούν το '68 τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον δομισμό και τον μεταδομισμό, ο οποίος υπήρξε -όπως λέγεται- πολύ πιο δυναμικός και είχε την τάση να παρεμβαίνει ενεργά στην πολιτική).Η απάντηση του Ζακ Λακάν ήταν ότι το 1968 συνέβη στην πραγματικότητα ακριβώς αυτό: «Οι δομές κατέβηκαν αληθινά στον δρόμο». Τα φανερά εκρηκτικά γεγονότα ήταν στην πραγματικότητα η έκβαση μιας δομικής ανισορροπίας. Για να το πούμε με τα λόγια του Λακάν, ήταν η έκβαση της μετάβασης από τον λόγο του Κυρίου στον λόγο του Πανεπιστημίου.Σε τι έγκειται ακριβώς αυτή η μετάβαση; Οι Μπολτανσκί και Σιαπελό, στο βιβλίο τους «Το νέο πνεύμα του καπιταλισμού», εξετάζουν το θέμα αυτό λεπτομερειακά, συγκεντρώνοντας ιδιαίτερα την προσοχή τους στη Γαλλία. Υιοθετώντας τη βεμπεριανή μέθοδο, το βιβλίο διακρίνει τρία διαδοχικά «πνεύματα» του καπιταλισμού. Το πρώτο πνεύμα του καπιταλισμού, επιχειρηματικό, διήρκεσε ώς τη μεγάλη ύφεση της δεκαετίας του 1930. Το δεύτερο πνεύμα του καπιταλισμού υιοθέτησε ως ιδεώδες του όχι τον επιχειρηματία, αλλά τον έμμισθο διευθυντή μιας μεγάλης επιχείρησης. Από τη δεκαετία του 1970 κι έπειτα αναδύθηκε όμως μια νέα μορφή του «πνεύματος του καπιταλισμού». Ο καπιταλισμός εγκατέλειψε τη φορντιστικού τύπου ιεραρχική δομή της παραγωγικής διαδικασίας και ανέπτυξε μια μορφή οργάνωσης βασιζόμενη σε μια δομή με δίκτυα, που στηριζόταν στην πρωτοβουλία και την αυτονομία του εργαζομένου. Αντί για μια συγκεντρωτική και ιεραρχική αλυσίδα διοίκησης, διαδόθηκαν δομές με δίκτυα αποτελούμενα από πολλούς συμμετέχοντες, οι οποίοι οργανώνουν την εργασία τους με τη μορφή ομάδων ή σχεδίων αποβλέποντας στην ικανοποίηση της πελατείας, και υπήρξε μια γενική κινητοποίηση των εργαζομένων χάρη στο όραμα των ηγετών τους. Με αυτόν τον τρόπο ο καπιταλισμός μετασχηματίστηκε και νομιμοποιήθηκε ως ένα εξισωτικό σχέδιο. Διά μέσου μιας αυξανόμενης αυτενεργούμενης αλληλόδρασης και μιας αυθόρμητης αυτοοργάνωσης, έφτασε ακόμα και να ιδιοποιηθεί τη γλώσσα της άκρας Αριστεράς για την αυτοδιαχείριση των εργαζομένων και από αντικαπιταλιστικό σύνθημα τη μετέτρεψε σε καπιταλιστικό σύνθημα.Θα δημιουργηθεί έτσι μια ολόκληρη ακολουθία ιστορικών - ιδεολογικών γεγονότων, με βάση την οποία ο σοσιαλισμός εμφανίζεται συντηρητικός, ιεραρχικός, διοικητικός, σε σημείο που το μάθημα του '68 είναι «Good-bye, Mr Sosialism», «Αντίο στον σοσιαλισμό!» και η αληθινή επανάσταση είναι εκείνη του ψηφιακού καπιταλισμού. Αυτός ο καπιταλισμός είναι η λογική συνέπεια, η «αλήθεια» της επανάστασης του 1968.Οι αντικαπιταλιστικές διαμαρτυρίες της δεκαετίας του '60 θα συμπληρώσουν τη συνήθη κριτική της κοινωνικο-οικονομικής εκμετάλλευσης με επιχειρήματα πολιτιστικής κριτικής: την αλλοτρίωση της καθημερινής ζωής, την εμπορευματοποίηση των καταναλωτικών αγαθών, την έλλειψη αυθεντικότητας σε μια μαζική κοινωνία, στην οποία οι άνθρωποι «φορούν μάσκες» και υφίστανται καταπιέσεις, σεξουαλικές και άλλου είδους.Το νέο πνεύμα του καπιταλισμού, με τρόπο θριαμβευτικό, θα επαναλάβει την εξισωτική και αντι-ιεραρχική ρητορική του '68, εμφανιζόμενο ως μια πετυχημένη ελευθεριακή εξέγερση ενάντια στις καταπιεστικές κοινωνικές οργανώσεις του καπιταλισμού των μεγάλων εταιρειών, αλλά κι ενάντια στον «υπαρκτό σοσιαλισμό». Αυτό το νέο ελευθεριακό πνεύμα ενσαρκώνεται από «άνετους» καπιταλιστές, όπως ο Μπιλ Γκέιτς και άλλοι.Το στοίχημα του Μάικλ Χαρντ και του Τόνι Νέγκρι είναι ότι αυτό το νέο πνεύμα είναι ήδη από μόνο του κομμουνιστικό. Οπως ο Μαρξ, οι Χαρντ και Νέγκρι εξυμνούν το επαναστατικό δυναμικό του καπιταλισμού. Οπως ο Μαρξ, εντοπίζουν την αντίφαση στο εσωτερικό του καπιταλισμού, στο υπάρχον χάσμα ανάμεσα σε αυτό το επαναστατικό δυναμικό και στη μορφή του κεφαλαίου (την οικειοποίηση της υπεραξίας από την ατομική ιδιοκτησία). Με δυο λόγια, επαναπροτείνουν την παλιά μαρξιστική έννοια της έντασης μεταξύ παραγωγικών δυνάμεων και παραγωγικών σχέσεων. Ο καπιταλισμός γεννάει ήδη «τα σπέρματα της μελλοντικής μορφής νέας ζωής», παράγει αδιάκοπα το νέο «κοινό πεδίο», έτσι ώστε σε μιαν επαναστατική έκρηξη αυτό το Νέο θα έπρεπε να αποδεσμευτεί από την παλιά κοινωνική μορφή.Δεν προξενεί έκπληξη το γεγονός ότι ο Νέγκρι, πρόσφατα, εκτιμά όλο και περισσότερο τον «μεταμοντέρνο» ψηφιακό καπιταλισμό, υποστηρίζοντας ότι αυτός είναι ήδη κομμουνιστικός και ότι θα χρειαστεί λίγο μόνο, μια μικρή ώθηση, μια καθαρά τυπική κίνηση, ώστε να γίνει ανοιχτά κομμουνιστικός. Η βασική στρατηγική του σημερινού καπιταλισμού έγκειται στο να συγκαλύπτει τον περιττό του χαρακτήρα, βρίσκοντας ένα νέο τρόπο για να υποτάσσει και πάλι το ελεύθερο παραγωγικό πλήθος.Η ειρωνεία είναι ότι ο Νέγκρι αναφέρεται εδώ στη διαδικασία που οι ίδιοι οι ιδεολόγοι του τωρινού «μεταμοντέρνου» καπιταλισμού εξυμνούν ως μετάβαση από την υλική παραγωγή στην παραγωγή συμβόλων, από τη συγκεντρωτική - ιεραρχική λογική στη λογική της αυτενέργειας και της αυτοοργάνωσης, της πολυκεντρικής συνεργασίας κ.ο.κ. Ο Νέγκρι εδώ είναι πράγματι πιστός στον Μαρξ. Αυτό που προσπαθεί να αποδείξει είναι ότι ο Μαρξ είχε δίκιο, ότι η άνοδος της «γενικής νοημοσύνης» είναι μακροπρόθεσμα ασυμβίβαστη με τον καπιταλισμό. Οι ιδεολόγοι του μεταμοντέρνου καπιταλισμού κάνουν μια δήλωση διαμετρικά αντίθετη: είναι η ίδια η μαρξιστική θεωρία (και η μαρξιστική πρακτική) αυτή που παραμένει στο πλαίσιο των περιορισμών της ιεραρχικής συγκεντρωτικής λογικής του κρατικού ελέγχου και γι' αυτό δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις κοινωνικές επιπτώσεις της νέας πληροφορικής επανάστασης.Υπάρχουν ισχυροί εμπειρικοί λόγοι που επιβεβαιώνουν αυτή τη δήλωση. Γι' άλλη μια φορά, το ιστορικό παράδοξο είναι το ότι η διάλυση του κομμουνισμού είναι το πιο πειστικό παράδειγμα της εγκυρότητας της παραδοσιακής μαρξιστικής διαλεκτικής μεταξύ παραγωγικών δυνάμεων και παραγωγικών σχέσεων, την οποία εμπιστεύτηκε ο μαρξισμός στην προσπάθειά του να ανατρέψει τον καπιταλισμό. Αυτό που έβλαψε καθοριστικά τα κομμουνιστικά καθεστώτα ήταν η ίδια η ανικανότητά τους να προσαρμοστούν στη νέα λογική που υποστηριζόταν από την «πληροφορική επανάσταση».Προσπάθησαν να καθοδηγήσουν αυτή την επανάσταση όπως ένα οποιοδήποτε σχέδιο συγκεντροποιημένης κρατικής σχεδιοποίησης σε μεγάλη κλίμακα. Το παράδοξο ωστόσο είναι ότι αυτό που ο Νέγκρι εγκωμιάζει ως μια ανεπανάληπτη ευκαιρία για να ανατρέψουμε τον καπιταλισμό, οι ιδεολόγοι της «πληροφορικής επανάστασης» το εγκωμιάζουν ως την άνοδο του νέου καπιταλισμού του «απαλλαγμένου από συγκρούσεις».Η μετάβαση σε ένα άλλο πνεύμα του καπιταλισμού υπήρξε όμως αληθινά όλο αυτό που συνέβηκε στα γεγονότα του '68, έτσι όπως και όλος ο γεμάτος ευφορία ενθουσιασμός για την ελευθερία, στην πραγματικότητα, δεν υπήρξε τίποτε άλλο από ένα μέσο για να αντικατασταθεί μια μορφή κυριαρχίας από μιαν άλλη; Ας θυμηθούμε τα προκλητικά λόγια που είπε ο Λακάν στους φοιτητές: «Ως επαναστάτες, αυτό στο οποίο προσβλέπετε είναι ένας αφέντης. Και θα τον έχετε». Παρ' όλο που είχε δίκιο, το '68 υπήρξε ένα μοναδικό γεγονός ή υπήρξε μια τομή, και μάλιστα αμφίσημη, στην πορεία της οποίας διάφορες πολιτικές τάσεις θα παλέψουν μεταξύ τους για την ηγεμονία; Αυτό θα εξηγούσε το γεγονός ότι, ενώ η ηγεμονική ιδεολογία οικειοποιήθηκε θαυμάσια το '68 σαν μια έκρηξη της σεξουαλικής ελευθερίας και της αντι-ιεραρχικης δημιουργικότητας, ο Νικολά Σαρκοζί είπε στην προεκλογική του εκστρατεία του 2007 ότι καθήκον του είναι να κάνει επιτέλους τη Γαλλία να ξεπεράσει το '68. Γι' αυτό υπάρχει ένας «δικός τους Μάης του '68» και ένας «δικός μας Μάης του '68» στη δική μας τωρινή ιδεολογική ανάμνηση, τη «δική μας» βασική ιδέα για τις διαδηλώσεις εκείνου του Μάη, ενώ η σύνδεση ανάμεσα στις φοιτητικές διαμαρτυρίες και στις απεργίες των εργαζομένων έχει λησμονηθεί.Από τη σεξουαλική απελευθέρωση της δεκαετίας του '60 έχει επιβιώσει ο ανεκτικός ηδονισμός, που εύκολα ενσωματώνεται στην ηγεμονική μας ιδεολογία.Η προσταγή του υπερεγώ για ψυχαγωγία, ωστόσο, εκπληρώνει την ακριβώς αντίθετη λειτουργία από την προσταγή του Καντ: «Μπορείς, επομένως οφείλεις» και γίνεται ένα «Οφείλεις επειδή μπορείς». Αυτό σημαίνει ότι η πλευρά του υπερεγώ στον τωρινό «μη καταπιεστικό» ηδονισμό (οι αδιάκοπες προκλήσεις στις οποίες είμαστε εκτεθειμένοι, που μας επιβάλλουν να προχωρήσουμε ώς το βάθος και να εξερευνήσουμε όλους τους δυνατούς τρόπους απόλαυσης) έγκειται στον τρόπο με τον οποίο η απόλαυση υποχρεωτικά μετατρέπεται σε υποχρεωτική απόλαυση.Αυτή η ώθηση προς την καθαρά αυτιστική απόλαυση (μέσω ναρκωτικών ουσιών ή άλλων μεθόδων που οδηγούν σε μια κατάσταση έκστασης) επικράτησε σε μια καθορισμένη πολιτική στιγμή: τότε που η απελευθερωτική ώθηση του '68 εξάντλησε τη δυναμική της. Σε εκείνη την κριτική περίοδο (στα μέσα της δεκαετίας του '70) η μοναδική επιλογή που απέμεινε ήταν η μετάβαση στην άμεση δράση, στην άγρια δράση, μια ώθηση προς την πραγματικότητα που πήρε τρεις κύριες μορφές: την αναζήτηση ακραίων μορφών σεξουαλικής απόλαυσης· την αριστερή πολιτική τρομοκρατία (με τη «RAF» στη Γερμανία, τις «Ερυθρές Ταξιαρχίες» στην Ιταλία κ.ο.κ., το στοίχημα της οποίας ήταν ότι, σε μιαν εποχή που οι μάζες είχαν ολικά βυθιστεί στον καπιταλιστικό ιδεολογικό ύπνο, η συνήθης κριτική της ιδεολογίας δεν ήταν πλέον αποτελεσματική, έτσι ώστε μόνον η προσφυγή στην ωμή πραγματικότητα της άμεσης βίας -η άμεση δράση- μπορούσε να αφυπνίσει τις μάζες)· και, τέλος, η στροφή προς την πραγματικότητα μιας εσωτερικής εμπειρίας (ο ανατολικός μυστικισμός).Και οι τρεις αυτές μορφές είχαν κοινό τους γνώρισμα μιαν ίδια απομάκρυνση από τη συγκεκριμένη κοινωνικο-πολιτική στράτευση σε άμεση επαφή με την πραγματικότητα. Αυτή η μεταβολή, από την πολιτική στράτευση στη μεταπολιτική πραγματικότητα, προβάλλεται ίσως καλύτερα με το παράδειγμα των ταινιών του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, ενός παθιασμένου εξεγερμένου, και ιδιαίτερα από την εξέλιξη των έργων του από τα πρώτα του αριστουργήματα, όπως το «Πριν από την επανάσταση», μέχρι τις πιο πρόσφατες αισθητικοπνευματιστικές του οπισθοδρομήσεις, όπως το φριχτό «Ο μικρός Βούδας».Τέλος, το μεγάλο ερωτηματικό: Αν, όπως υποστηρίζει ο Αλεν Μπαντιού, ο Μάης του '68 υπήρξε το τέλος μιας εποχής που σηματοδότησε (μαζί με την κινεζική πολιτιστική επανάσταση) την οριστική εξάντληση μιας μεγάλης σειράς πολιτικών επαναστάσεων, που άρχισαν με την Οκτωβριανή Επανάσταση, σήμερα πού βρισκόμαστε; Είμαστε μεταξύ εκείνων που ακόμα αποβλέπουν σε έναν ηγεμονικό δημοκρατικό κοινοβουλευτικό καπιταλισμό, υποχρεωμένοι να αποξενωθούμε και να δρούμε από διάφορους «τόπους αντίστασης», ή μπορούμε ακόμα να συλλάβουμε μια πιο ριζοσπαστική πολιτική παρέμβαση; Αυτή είναι η αληθινή κληρονομιά του '68. Στην καρδιά του '68 υπήρχε η άρνηση του φιλελεύθερου καπιταλιστικού συστήματος, ένα μεγάλο όχι στην ολότητά του, που αποσαφηνίζεται καλύτερα με το περίφημο σύνθημα: «Ας προσπαθήσουμε να είμαστε ρεαλιστές, ας ζητάμε το αδύνατο». Η αληθινή ουτοπία είναι να πιστεύεις ότι το υπάρχον παγκόσμιο σύστημα μπορεί να αναπαράγεται επ' άπειρον. Ο μοναδικός τρόπος να είμαστε αληθινά «ρεαλιστές» είναι να σκεφτόμαστε πράγματα που, στο πλαίσιο των συντεταγμένων αυτού του συστήματος, δεν μπορούν πάντα να μας φαίνονται αδύνατα.* Το κείμενο αυτό είναι η παρέμβαση του Σλοβένου φιλοσόφου Σλάβοϊ Ζίζεκ στο Φεστιβάλ Φιλοσοφίας, που έγινε από τις 20 έως τις 24 Απριλίου 2008 στη Ρώμη, με θέμα τον Μάη του '68. Προδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «La Repubblica» στις 17-4-08.
ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 16/05/2008

Ενδιαφέρουσα εκδήλωση

Αύριο βράδυ στη Φιλοσοφική Σχολή αναγορεύεται επίτιμος διδάκτωρ ένας σημαντικός διανοούμενος, ελληνικής καταγωγής, ο John Anton, με σημαντικό ερευνητικό και βιβλιογραφικό έργο για την αρχαία ελληνική φιλοσοφία και κυρίως τον Αριστοτέλη. Φαίνεται ότι θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Παραθέτουμε τη σχετική πρόσκληση που λάβαμε.

ΟΛΑ ΕΧΟΥΝ ΗΔΗ ΚΕΡΔΗΘΕΙ!

Παραλείψαμε να αναφέρουμε στη δημοσίευση για το θέμα της επόμενης εκπομπής τον τίτλο της εκδήλωσης που παρακολουθήσαμε για το Μάη του 68 στην Αθήνα. Ήταν το "Ολα έχουν ήδη κερδηθεί". Διφορούμενο και ολίγον ειρωνικό θα λέγαμε και αυτή ήταν μάλλον και η διάσταση που ήθελαν να δώσουν και οι διοργανωτές (εκδ.ΕΥΡΑΣΙΑ) όπως τουλάχιστον μας είπαν. Εντάσσεται μάλλον στο γενικότερο κλίμα της εποχής (να την χαρακτηρίσουμε πάλι μετανεοτερική ή κινδυνεύουμε να τ'ακούσουμε-πάλι- απ'τον aspic?) και στα όσα λέγονται περί έλλειψης οραμάτων, στόχων, κινημάτων κλπ κλπ κλπ
Οι δικές σας παρατηρήσεις επ αυτού?

Ταινίες για το Μάη

Συγκεντρώσαμε εδώ και τους τίτλους με τις πιο γνωστές ταινίες μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ που σχετίζονται με τα γεγονότα του 1968 ανά τον κόσμο, όπως και με αυτά λίγο πριν και λίγο μετά. Ούτε αυτή η λίστα είναι εξαντλητική, περιέχει όμως τους πιο γνωστούς-κατά τη γνώμη μας- τίτλους. Αν γνωρίζετε κάτι παραπάνω παρακαλώ συμπληρώστε...


One + One (Sympathy for the Devil) του J.L. Godard (1968)

Συνήθεις εραστές (Les amants réguliers) του Philippe Garrel, 2005.

Le fond de l' air est rouge (Το βάθος του ουρανού είναι κόκκινο) του Chris Marker, 1977.

Berkeley in the Sixties του Μark Kitchell (1990) Ντοκιμαντέρ

Μπέρκλεϋ το απόγευμα, Δέσποινα Καρβέλα (1976) Ντοκιμαντέρ

Putney Swope του Robert Downey Sr. (1969) σάτιρα

Grands soirs et petits matins, William Klein (1978) ντοκιμαντέρ

The Strawberry Statement του Stuart Hangman (1970)



Zabriskie Point του M. Antonioni, (1970):

Weather Underground, Sam Green/Bill Siegel (2000)

Alice’s Restaurant του Arthur Penn (1969)

Milou en Mai, Louis Malle (1990)

Τα περισσότερα υπάρχουν και στο ίντερνετ με ελεύθερα torrents παντού...

40 Μάηδες μετά...

Αυτή την Τετάρτη δεν θα είμαστε μαζί σας, θα παίξει επανάληψη. Την ερχόμενη εβδομάδα όμως ετοιμάζουμε μια συζήτηση γύρω από το Μάη του '68 και θέλουμε τη συμβολή σας. Θα πείτε πολλοί, για το Μάη, μα είμαστε πλέον στον Ιούνιο και θα έχετε δίκιο.

Ο Μάης όμως θα είναι μόνο η αφορμή... Εξάλλου όλα αυτά τα αφιερώματα και τα επετειακά κάθε είδους που κυκλοφόρησαν κατά κόρον τον προηγούμενο μήνα(εκπομπές, εκδόσεις...μέχρι και καρφίτσες!) δεν μας βρήκαν σύμφωνους σε αρκετά σημεία...Περισσότερο μάλλον μας προβλημάτισαν. Μας προβλημάτισαν πρώτα απ' όλα γιατί αυτό το κλίμα της αμφισβήτησης και της επανάστασης που ταυτίζεται με τα γεγονότα στη Γαλλία δεν χαρακτήρισε μόνο το Μάη. Σηκώθηκε νωρίτερα, διαπέρασε ολόκληρη τη χρονιά του 1968 και δεν περιορίστηκε μόνο στη Γαλλία. Γιατί λοιπόν να μιλάμε μόνο για τη Γαλλία και όχι για την Ιαπωνία, το Μεξικό, τη Γερμανία, το Μπέρκελεϊ στις ΗΠΑ;
Από την άλλη πολλά από τα αφιερώματα ήταν ιστορικού περιεχομένου, γεγονός θετικό μεν από τη μια αφού πολλοί δεν γνωρίζουν (έτυχε μάλιστα να κάνουμε τη γνωστή "ενοχλητική" ερώτηση των "μεγάλων" σε αρκετά 20χρονα παιδιά "τι ήταν ο Μάης του 68" και ελάχιστα γνώριζαν να μας απαντήσουν, οι δε υπόλοιπες απαντήσεις ήταν απολαυστικές μέσα στην ασάφεια και τη γενικότητά τους), που όμως προβληματίζει ως προς την αποτελεσματικότητά τους...
Μιλήσαμε με αρκετό κόσμο, ακούσαμε πολλές απόψεις, έτυχε μάλιστα να παρακολουθήσουμε και μια πολύ ενδιαφέρουσα εκδήλωση των εκδόσεων ΕΥΡΑΣΙΑ στην Αθήνα στον πολυχώρο Boose, την οποία και θα σας παρουσιάσουμε στην εκπομπή. Κάποιοι νοσταλγικά θυμούνταν, άλλοι έκαναν "μνημοσυνα" για τις εποχές της επανάστασης που δεν είναι να ξανάρθουν, άλλοι αποδομούσαν το...μύθο μιλώντας για το σήμερα, στο οποίο οι μύθοι μοιάζουν να εκλείπουν και στο οποίο πολλά από τα παιδιά του Μάη έχουν στρογγυλοκαθίσει στις καρέκλες του συστήματος...

Προς τι λοιπόν η αναφορά στο Μάη του 68;
Σκεφτόμαστε να ξεκινήσουμε από αυτόν πρώτα το μύθο...είναι στ'αλήθεια μύθος το 68 και τι μπορεί να λέει σήμερα στην εποχή της μετανεοτερικότητας; Έχουμε στ' αλήθεια ανάγκη από τέτοιους μύθους ή μήπως έχουν γίνει κι αυτοί καλό εμπορικό προϊόν που μοσχοπουλάει στις μεγάλες επετείους (στα 10, 20, 40 χρόνια μετά...).

Υπάρχει πια χώρος για την Ουτοπία?


Δεν θέλουμε να το δούμε σκοτεινά και απαισιόδοξα το θέμα...μπορεί να λέγεται ότι η εποχή μας έχει βουλιάξει στον...καναπέ με ένα τηλεκοντρόλ στο χέρι ή χάνεται ώρες ατελείωτες στους δρόμους του διαδικτύου (καλή ώρα!) χωρίς σκοπό ωστόσο και αναζητήσεις υπάρχουν σήμερα και προβληματισμοί και κινήματα....εξάλλου και λίγο πριν τα γεγονότα στη Σορβόνη το 68 μια γαλλική εφημερίδα έγραφε πως...η Γαλλία βαριέται!

σκεφτόμαστε λοιπόν να το εξετάσουμε σε σύγκριση και αναφορά με το σήμερα...μερικοί συσχετισμοί που μας έρχονται στο μυαλό είναι οι ακόλουθοι:

• τα γεγονότα στους δρόμους του Παρισιού το Μάη του 68 διαμόρφωσαν μια νέα νέα δημόσια σφαίρα...σήμερα μιλάμε για τη δημόσια σφαίρα στο Διαδίκτυο...
  
• τότε κυρίαρχο ήταν το αίτημα για τη σεξουαλική απελευθέρωση και τα δικαιώματα των γυναικών, σήμερα το ερώτημα για το αν πρέπει να νομιμοποιηθούν οι γάμοι των ομοφυλοφίλων
• τότε ο αδιέξοδος πόλεμος στο Βιετνάμ, σήμερα η εμπλοκή δίχως τέλος στο Ιράκ
• τότε ένα δημόσιο πανεπιστήμιο για όλους, σήμερα η ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων, η εξειδίκευση και το μέλλον της έρευνας
• τότε αντίπαλο δέος ο κομμουνισμός, σήμερα οι "δυνάμεις του κακού", ο πολιτισμικός άλλος, η "τρομοκρατία" και το Ισλάμ
• τότε η φτώχια και η ανισότητα, σήμερα η άνοδος των τιμών εξαιτίας του πετρελαίου, το περιβάλλον και το μέλλον του πλανήτη
• τότε ο ακτιβισμός στους δρόμους, σήμερα στο διαδίκτυο
• τότε η μαριχουάνα σήμερα η κοκαίνη

Φυσικά τέτοιες λίστες δεν μπορεί να τα συμπεριλάβουν όλα και πολλές φορές είναι και δεσμευτικές. Πείτε μας όμως πώς σας φαίνεται μια τέτοια προσέγγιση; Σε σας τι λέει αλήθεια ο Μάης του 68, που σαραντάρισε πια;
Κ.Ζ

Ο χώρος του aspic

"Ο χώρος του aspic" είναι ο χώρος όπου γίνονται κριτική και σχόλια για την εκπομπή της Τετάρτης. Υπενθυμίζουμε πως το θέμα της ήταν η Ενέργεια.

Ένέργεια:Δίκτυα, αγωγοί, πετρέλαιο, φυσικό αέριο, ΑΕΠ

Εδώ μπορείτε να διατυπώνετε τις ερωτήσεις σας για το θέμα της εκπομπής.

Ενέργεια:Παρόν και μέλλον.

Έπρεπε να φθάσει το πετρέλαιο τα 136 $ το βαρέλι για να αρχίσουμε να ανησυχούμε για το θέμα της ενέργειας.
Προσφάτως έγινε στη Θεσσαλονίκη ένα πολύ ενδιαφέρον συνέδριο για την ενέργεια το οποίο παρακολουθήσαμε, όχι όσο θα έπρεπε, αλλά εξασφαλίσαμε κάποιες ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις.
Διευθυντής του Ινστιτούτου που οργάνωσε το συνέδριο είναι ο κ. Κώστας Σταμπόλης, ένας απο τους καλύτερους γνώστες ενεργειακών θεμάτων στην Ελλάδα.
Ο κ. Σταμπόλης θα είναι ένας απο τους προσκεκλημμένους στην εκπομπή της Τετάρτης της οποίας το θέμα θα είναι η ενέργεια και τα ενεργειακά δίκτυα.
Όταν λέμε ενέργεια εννοούμε κάθε μορφής ενέργεια.
Δεν είμαι υπέρ της πυρηνικής ενέργειας με όσα γνωρίζω γύρω απο αυτήν. Αλλά, δυστυχώς, στη χώρα μας υπάρχει κάποιας μορφής ιδεολογική τρομοκρατία όταν επιχειρείς να θίξεις κάποια θέματα τα οποία μια ομάδα συμπολιτών μας τα θεωρεί ταμπού.
Μιλάς για πυρηνική ενέργεια, για παράδειγμα, είσαι κατά της ειρήνης, υπέρ του θανάτου, είσαι υπηρέτης του καπιταλισμού, υπέρ των σκοτεινών δυνάμεων του κόσμου.
Και όλα αυτά απο αυτόκλητους υερασπιστές των δικαιωμάτων του λαού και εν ονόματι του λαού.
Αυτό δεν σημαίνει πως η κοινωνία δεν μπορεί και δεν πρέπει να οργανώνεται. Αντιθέτως, πρέπει να το κάνει και καθυστέρησε.
Και οι κοινωνικές οργανώσεις, όμως, στηρίζουν τις θέσεις και τις απόψεις τους στον ορθό λόγο και το επιχείρημα. ’Οχι στον αφορισμό και τον εύκολο χαρακτηρισμό.
Και μια που το έφερε ο λόγος, που βρίσκονταν όλες αυτές οι οργανώσεις, όταν ο υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών, προκειμένου να σταματήσει η απεργία των ιδιοκτητών βυτιοφόρων αποδέχθηκε το αίτημά τους να κυκλοφορούν τα σαββατοκύριακα περισσότερες ώρες στους δρόμους;
Εν πάσει περιπτώσει, γράψτε, παρακαλώ, τις απόψεις σας για το θέμα που θα συζητήσουμε την Τετάρτη.

Ευχαριστώ εκ των προτέρων..

ΥΓ. Για τον φίλο μου τον aspic.
Τελικά θα μείνεις μόνος να γράφεις στο χώρο του aspic. Ένα σχόλιο είχαμε, μόνο, και αυτό ήταν δικό σου.

Π. Σαβ.

Ο χώρος του aspic

Τι είναι ο χώρος του aspic;
Ο χώρος όπου απο την επομένη μιας εκπομπής θα γίνεται κριτική για το περιεχόμενο, τις τεχνικές αδυναμίες της και θα κατατίθενται προτάσεις για τη βελτίωσή της.
Όπως είπε ο θεωρητικός και νονός της ιδέας aspic, τίποτε απο όσα γράφονται στο blog δεν πάει χαμένο.
Λειτουργεί στο υποσυνείδητο του υπογραφομένου, έστω και αν δεν προβάλλεται, πάντοτε, αυτούσιο στην τηλεόραση.

Π.Σαβ

ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΚΟΠΙΑ ΒΕΛΙΓΡΑΔΙ

Εδώ μπορείτε να αφήνετε τις ερωτήσεις σας για την αποψινή εκπομπή. Παρακαλούμε να είναι σύντομες, ώστε να έχουμε τη δυνατότητα να τις απαντήσουμε στον αέρα.

Σκόπια-Βελιγράδι

Οι εκλογές στα Σκόπια και στη Σερβία θα αποτελέσουν το θέμα της επόμενης εκπομπής, Τετάρτη 4 Ιουνίου.

Οι εξελίξεις και οι εκκρεμότητες στη γειτονιά μας είναι πολλές, ενδιαφέρουσες και κρίσιμες.

Παρακολούθησα και τις δύο εκλογικές διαδικασίες με επι τόπου μετάβαση.

Νομίζω πως τα βίντεο που θα προβληθούν έχουν ενδιαφέρον να τα παρακολουθήσετε.

Για τη συζήτηση δεν επισημαίνω ακόμη τίποτε, δεδομένου ότι την ώρα που γράφω τις γραμμές αυτές μόλις έχω επιστρέψει απο τα Σκόπια και δεν έχω "κλείσει' κανένα συνομιλητή.



Για το φίλο μου τον aspic τώρα: Η έρευνα είναι ένα τεράστιο θέμα για τη χώρα μας και εμείς στην τελευταία εκπομπή θίξαμε το πιο άχαρο μέρος.

Άχαρο, με την έννοια ότι δεν επιλέξαμε τα highlights του θέματος αλλά τα ανιαρά και περιττά.

Μπορεί να μην πετύχαμε, ή να πετύχαμε μερικώς στην προσπάθειά μας αλλά το πως εκτιμά καθένας μια εκπομπή έχει υψηλό βαθμό υποκειμενισμού.

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το να πιεσθεί η πολιτεία να διαθέσει χρήματα για την έρευνα είναι περιθωριακό ή περιφρονητέο ζήτημα.

Στα υπόλοιπα συμφωνώ με τον Aspic, ιδιαιτέρως στις παρατηρήσεις του σχετικά με τα τεχνικά ζητήματα της εκπομπής.

Αναζητούμε, πάντως τρόπο που θα κάνει πιο ενδιαφέρουσα και πιο ζωντανή την εκπομπή με τη συμμετοχή και των bloggers, αλλά ακόμη δεν τον έχουμε βρει.

Θα εξετάσουμε και θα υλοποιήσουμε την ιδέα οι ερωτήσεις που κατατίθενται να περνούν με κρόουλ την ώρα της εκπομπής.

Οι ερωτήσεις, όμως, όχι οι αναλύσεις.

Αναλύσεις μπορεί να κάνουμε μέχρι την ώρα που θα αρχίσει η εκπομπή.

Μετά θα πρέπει να είμαστε λιτοί στο λόγο για να είναι δυνατή η τηλεοπτική προβολή της ερώτησης.



Έχει δίκαιο ο aspic που ζητά την επομένη της εκπομπής χώρο για την κριτική της.
Δεν το έκανα μέχρι τώρα για να μην κατηγορηθώ πως όλα τα περιστρέφω γύρω απο την εκπομπή αν και το blog δημιουργήθηκε ως στοιχείο της τηλεοπτικής μας προσπάθειας.
Αλλά αφού το ζητάει ο aspic θα το κάνουμε.

Είμαστε ακόμη στην αρχή και δεν μπορέσαμε να διαχειριστούμε στην εκπομπή τις ενδιαφέρουσες ερωτήσεις που μας απευθύνατε.
Ζητώ συγγνώμη και παρακαλώ να μην απογοητευθείτε. Η συνέχεια θα είναι καλύτερη με την προϋπόθεση ότι θα βρούμε ένα σύστημα καλύτερης διαχείρησης του θέματος.

Αν έχετε χρόνο και διάθεση στείλτε σας παρακαλώ τα σχόλια και τις παρατηρήσεις σας στο θέμα της Τετάρτης.

Π.Σαβ.