23/2/09

Εναλλακτικές πηγές ενέργειας


Στις εναλλακτικές πηγές ενέργειας και την άμεση αναγκαιότητά τους λέμε να αφιερώσουμε την επόμενη εκπομπή.
Σε ποιό βαθμό η διεθνής κοινότητα έχει προωθήσει το θέμα και τι ακριβώς έχει κάνει μέχρι σήμερα σε νομοθετικό και πρακτικό επίπεδο η Ευρωπαϊκή Ένωση. Σε ποιό στάδιο βρίσκεται η Ελλάδα και γιατί δεν προχωρά, αν δεν προχωρά όσο πρέπει, στην παραγωγή ενέργειας απο εναλλακτικές πηγές.
Και πολλά άλλα ερωτήματα τα οποία θα συγκεκριμενοποίησουμε κατά τη διάρκεια αυτού του διαλόγου μαζί σας.
Γράψτε μας την άποψή σας

Συνεταιρισμός για την ειρήνη και βρετανικές βάσεις


Χάρτης της Κύπρου. Με κόκκινο οι βρετανικές βάσεις στο νησί.

Χρήστος ΙακώβουΔιευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών

Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου δημιούργησε ένα νέο στρατηγικό περιβάλλον στην Ευρώπη, λόγω του κενού ασφαλείας που προκάλεσε η διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας (1991). Το ΝΑΤΟ βρέθηκε προ των αιτημάτων των μέχρι τότε αντιπάλων του είτε για συνεργασία είτε για ένταξη σε αυτό. Τα αιτήματα αυτά υπήρξαν προϊόντα της...διπλής ανάγκης τού σε βάθος μετασχηματισμού των ενόπλων δυνάμεων των μετακομουνιστικών καθεστώτων και της δημιουργίας νέων μηχανισμών συλλογικής ασφαλείας. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, το ΝΑΤΟ προχώρησε σε μία χειρονομία πολιτικής αλληλεγγύης δημιουργώντας μία φόρμουλα συνεργασίας που συμπυκνώνει ό,τι μπορούσε να προσφέρει η Βορειοατλαντική Συμμαχία στα κράτη που είτε ζητούσαν να ενταχθούν σε αυτή είτε επεδίωκαν απλώς συνεργασία σε μία ευρεία γκάμα θεμάτων. Έτσι γεννήθηκε ο Συνεταιρισμός για την Ειρήνη (ΣγΕ) που παρουσιάστηκε επίσημα στην σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ τον Ιανουάριο του 1994.Σην ουσία δεν πρόκειται για οργανισμό αλλά για πρόγραμμα που υλοποιείται μέσω διμερών συμφωνιών – μεταξύ της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας και εκάστου από τους συνεταίρους – δίδοντας τη δυνατότητα συνεργασίας σε μία πληθώρα θεμάτων, όπως η εκπαίδευση αξιωματικών, η πραγματοποίηση ασκήσεων, η ανταλλαγή πληροφοριών κά. Με άλλα λόγια, ο ΣγΕ αποτελεί το φορέα συνεργασίας του ΝΑΤΟ με τις ευρωπαϊκές χώρες σε θέματα ασφαλείας. Τα κράτη που συμμετέχουν στο ΣγΕ δεν σημαίνει ότι θα γίνουν και μέλη του ΝΑΤΟ. Από το 1994 και εντεύθεν όλα τα Ευρωπαϊκά κράτη προσχώρησαν στο ΣγΕ (συνολικά 34 κράτη), πλην της Κύπρου. Είναι εξαιρετικά αξιοσημείωτο το ότι έχουν υπογράψει διακρατικές συμφωνίες όλα τα κράτη του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας, συμπεριλαμβανομένων και των δεκαπέντε δημοκρατιών που αποτελούσαν την ΕΣΣΔ. Επιπλέον, έχουν υπογράψει συμφωνίες κράτη της ΕΕ που είναι ουδέτερα και δεν προτίθενται να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ, όπως η Αυστρία, η Σουηδία, η Ιρλανδία και η Φιλανδία. Η Ελβετία προσχώρησε στο ΣγΕ (1996) χωρίς να είναι μέλος της ΕΕ και προτού γίνει μέλος του ΟΗΕ (2002). Για την περίπτωση της Κύπρου, ανεξαρτήτως πολιτικών ή ιδεολογικών τοποθετήσεων, γύρω από το θέμα αυτό, είναι αναγκαία η παράθεση κάποιων τεχνοκρατικών επιχειρημάτων, για τις επιπτώσεις από τη μη συμμετοχή της Κυπριακής Δημοκρατίας στo ΣγΕ. Αν κρίνει κανείς από την εμπειρία, μετά την πλήρη ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΕΕ, μπορεί να διαπιστώσει ότι η μη συμμετοχή της Κύπρου στο ΣγΕ δημιουργεί σοβαρά εμπόδια για την ισότιμη συμμετοχή της στο τομέα της ασφάλειας της ΕΕ. Αυτό αντανακλάται στις διακρίσεις που γίνονται σε βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας μέσα στα πλαίσια της Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας (ΚΕΠΠΑ). Μετά τις διευθετήσεις, μεταξύ ΕΕ και ΝΑΤΟ, η πρώτη ανεγνώρισε το ΝΑΤΟ ως θεμελιώδη παράγοντα για την ασφάλεια της Ευρώπης. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια έχει θεσμοθετηθεί η διαδικασία συνδρομής του ΝΑΤΟ προς την ΕΕ σε θέματα ασφάλειας υπό τον όρο ότι εξαιρούνται τα κράτη της Ένωσης που δεν είναι μέλη του ΝΑΤΟ ή δεν συμμετέχουν στο ΣγΕ. Σύμφωνα με την συμφωνία στρατηγικής συνεργασίας ΕΕ και ΝΑΤΟ (2002- Berlin Plus), η συνδρομή της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας προς την ΕΕ στον κρίσιμο τομέα της ασφάλειας ενσωματώνει τρία στοιχεία, τα οποία επιβεβαιώνουν το επιχείρημα για τις διακρίσεις σε βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας στα πλαίσια της ΚΕΠΠΑ. Πρώτον, ενσωματώνει τα Συμπεράσματα της Διακήρυξης της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ στην Κοπεγχάγη (2002) σύμφωνα με τα οποία τα κράτη μη μέλη του ΝΑΤΟ καθώς επίσης και τα κράτη που δεν συμμετέχουν στο ΣγΕ δεν μπορούν να συμμετέχουν σε στρατιωτικές επιχειρήσεις της ΕΕ όταν αυτή χρησιμοποιεί υποδομή του ΝΑΤΟ. Ως εκ τούτου, η Κυπριακή Δημοκρατία στερείται της συνεισφοράς της προς τις αμυντικές δυνατότητες της ΕΕ όπως αεροδρόμια, εναέριο χώρο κά. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, να εξουδετερώνεται το επιχείρημα, ότι μετά την ένταξη μπορεί η Κύπρος να αποκομίσει στρατηγικά πλεονεκτήματα που απορρέουν από την γεωγραφική θέση του νησιού, ιδιαίτερα την εγγύτητα προς τη Μ. Ανατολή. Άμεσο αποτέλεσμα αυτής της πραγματικότητας είναι το γεγονός ότι αναδεικνύεται, ως εναλλακτική λύση για την ΕΕ, η στρατηγική σημασία των Βάσεων, οι οποίες δεν αποτελούν έδαφος της ΕΕ.Δεύτερον, ενσωματώνει την απόφαση της συνόδου Κορυφής ΝΑΤΟ στην Ουάσιγκτον του Απριλίου 1999. Εκεί καθορίζονται οι διευθετήσεις για τη δυνατότητα πρόσβασης της ΕΕ στα συλλογικά μέσα που διαθέτει το ΝΑΤΟ σε ό,τι αφορά στη διεξαγωγή στρατιωτικών επιχειρήσεων. Επειδή η Κυπριακή Δημοκρατία δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ ή δεν συμμετέχει στο ΣγΕ αποκλείεται από τους μηχανισμούς ασφαλείας της ΕΕ που συνδέονται άμεσα με το ΝΑΤΟ.Τέλος, ενσωματώνει την συμφωνία Ασφάλειας Πληροφοριών ΕΕ-ΝΑΤΟ (2003), σύμφωνα με την οποία αποκλείονται τα κράτη της ΕΕ που δεν είναι μέλη του ΝΑΤΟ ή δεν συμμετέχουν στο ΣγΕ. Επομένως, δεν διανέμονται σ΄ αυτές διαβαθμισμένες πληροφορίες του ΝΑΤΟ. Παρά το ότι η Κυπριακή Δημοκρατία ευρίσκεται σε ένα ευαίσθητο γεωγραφικά σημείο των συνόρων της ΕΕ, με πολλές ασύμμετρες απειλές, στερείται σημαντικών πληροφοριών σε θέματα ασφάλειας. Συμπερασματικά, η μη συμμετοχή της Κυπριακής Δημοκρατίας στο ΣγΕ επιβάλλει περιορισμούς σε ό,τι αφορά την ισότιμη συμμετοχή της στην ΚΕΠΠΑ παρέχοντας την ευκαιρία στη Βρετανία να απολαμβάνει μονοπωλιακά και προνομιακά τα γεωστρατηγικά πλεονεκτήματα του νησιού. Με αυτόν το τρόπο οι Βρετανικές Βάσεις αποτελούν το μοναδικό καταναλωτή ασφάλειας της ΕΕ στην περιοχή της Α. Μεσογείου. πηγή:www.geopolitics-gr.blogspot.com, infognomonpolitics.blogspot.com

"Μ΄ένα σμπάρο δύο τριγώνια" ο στόχος του Ερντογάν για κυπριακό, Ε.Ε.


Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου«Νταμπλ» επιδιώκει, σύμφωνα με διπλωματικούς παρατηρητές στις Βρυξέλλες, ο Τούρκος Πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογάν. Και να δεσμεύσει την ελληνική πλευρά σε μια παραλλαγή του σχεδίου Ανάν και να κρατήσει τη λύση αυτή όμηρο της τελικής απόφασης για ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ. Για παράδειγμα, αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί με μια μονογραφή προσωρινής συμφωνίας τον Νοέμβριο και παραπομπής της οριστικοποίησης της λύσης προς το...τέλος της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας. Μια τέτοια εξέλιξη, υποστηρίζουν οι ίδιοι παρατηρητές, θα επέτρεπε να αρθούν τα εμπόδια στην τουρκική ενταξιακή πορεία κατά την προγραμματισμένη αξιολόγηση του ερχόμενου Δεκεμβρίου. Ταυτόχρονα, το δημοψήφισμα επί της λύσεως θα μετετίθετο προς το τέλος αυτής της διαδικασίας, καθιστώντας ακόμη δυσκολότερο για τους Ελληνοκύπριους να ψηφίσουν ενδεχομένως, αν το επιθυμούν, για δεύτερη μάλιστα φορά όχι σε σχέδιο λύσης.Αγκυρα, Λονδίνο και Ουάσιγκτον επιδιώκουν ταχεία ένταξη της Τουρκίας, ει δυνατόν προ των μεγάλων χρηματοδοτικών αποφάσεων της ΕΕ, δηλαδή τα επόμενα δύο-τρία χρόνια, ειδάλλως η ένταξη αυτή θα μετατεθεί για μετά το 2020 και για τον σκοπό αυτό προτίθενται να χρησιμοποιήσουν όλα τα μέσα. Είναι ασφαλώς συζητήσιμο αν μπορεί να επιτευχθεί μια τέτοια επιδίωξη, αυτό όμως δεν εμποδίζει τη Βρετανία και τις ΗΠΑ να την επιδιώκουν, παράγοντας και τις σχετικές πολιτικές. Θεωρούν άλλωστε ότι η παρουσία του Νικολά Σαρκοζί στα Ηλύσια Πεδία συνιστά μια μοναδική ευκαιρία για να προωθηθεί ο στόχος. Είναι αλήθεια ότι ο Γάλλος Πρόεδρος ήρθε στην εξουσία εν πολλοίς εκμεταλλευόμενος την αντίθεση του γαλλικού λαού στην τουρκική ένταξη, στην πράξη όμως έκανε ένα μεγάλο δώρο στην Τουρκία αίροντας το άρθρο του γαλλικού συντάγματος που επέβαλε δημοφψήφισμα προ της ένταξης. Το κυπριακό παραμένει το σημαντικότερο εμπόδιο για την ένταξη και αυτό εξηγεί γιατί Λονδίνο και Ουάσιγκτον επιδιώκοιυν να λυθεί ή τουλάχιστον να έρθει όσο το δυνατόν πλησιέστερα σε λύση εντός του 2009. Αντιστρόφως, αν αυτό συμβεί, η βρετανική και αμερικανική διπλωματία ελπίζουν ότι θα καταλύσει μια γενικότερη θετική δυναμική για την τουρκική υποψηφιότητα. Με δεδομένο όμως ότι η ‘Αγκυρα, περισσότερο βέβαιη από ποτέ για τον εαυτό της, δύσκολα θα δεχόταν λύση διαφορετική του σχεδίου Ανάν, πρέπει Αθήνα και Λευκωσία να πιεσθούν, κάτι που ήδη άρχισε να επιχειρείται στο Αιγαίο. Η άσκηση αεροπορικής «τρομοκρατίας» έχει καταφέρει ήδη, σε κάποιο βαθμό τουλάχιστον, να φοβίσει την ελληνική πολιτική ηγεσία, έστω κι αν υψηλά ιστάμενα στελέχη των ενόπλων δυνάμεων υπογραμμίζουν ότι δεν υπάρχει ούτε μία πιθανότητα στο εκατομμύριο σοβαρής ελληνοτουρκικής κρίσης, αν μη τι άλλο γιατί μια τέτοια κρίση θα μπορούσε να αποβεί καταστρεπτική για τα τουρκικά και αμερικανικά συμφέροντα. Μετά τις ευρωεκλογές, οι Βρυξέλλες ελπίζουν εξάλλου ότι θα διαμορφωθεί σε όλη την ΕΕ ένα, αν όχι πιο φιλοτουρκικό, τουλάχιστον λιγότερο αντιτουρκικό κλίμα, ενώ και ο κ. Ερντογάν, ιδίως αν σημειώσει νέες επιτυχίες στον ανταγωνισμό του με τον στρατό, θα μπορέσει να κάνει μια ίσως όχι ουσιαστική, αλλά πάντως έντονα επικοινωνιακή παραχώρηση, που θα χρησιμοποιηθεί ώστε να πιεσθεί ο κ. Χριστόφιας να προχωρήσει πέραν των «κόκκινων γραμμών» που έχει θέσει. Στο μεταξύ και παρά τον εντατικό ρυθμό τους, οι συνομιλίες δεν φαίνεται να γεφυρώνουν τις διαφορές, παρά τις σημαντικότατες ελληνικές παραχωρήσεις, παραχωρήσεις που, κατά ορισμένους παρατηρητές, θέτουν σε σοβαρή αμφιβολία τη βιωσιμότητα της λύσης, αν τελικά επιτευχθεί. Επί παραδείγματι, λένε οι επικριτές του Προέδρου Χριστόφια, δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο κράτος ο Πρόεδρος του οποίου θα προέρχεται υποχρεωτικά κατά διαστήματα από μια εθνική μειοψηφία, ακριβώς γιατί ο Πρόεδρος είναι το διαρκές σύμβολο της λαϊκής κυριαρχίας. Αν π.χ. τον Ιούλιο του 1974 ο Πρόεδρος ήταν Τούρκος, θα ... έφευγε παίρνοντας μαζί του το κράτος. Προφανώς, το ΑΚΕΛ στηρίζεται στην ιδέα μιας συνεργασίας «προοδευτικών» Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, το πρόβλημα όμως είναι ότι αν οι Κύπριοι θελήσουν κάποτε να αλλάξουν κυβέρνηση, με ένα τέτοιο σχήμα, θα στραφούν στους «εθνικιστές». Μια λύση πρέπει να βασίζεται σε θεσμούς και ειλικρινή διάθεση συνεργασίας, όχι σε αμφίβολους και εύκολα μετατρέψιμους πολιτικούς συχετισμούς και υπολογισμούς.Επιπλέον, τα περί μία κυριαρχίας, μίας ιθαγένειας κ.ο.κ. δεν θάχουν και πολύ νόημα σε ένα κράτος που θα έχει απαγορεύσει στον εαυτό του να διαθέτει στρατό, αλλά θα διαθέτει δύο κράτη και δύο αστυνομίες. Στην πραγματικότητα, η Κύπρος έχει εγκλωβιστεί σε μια ακατανόητη για τους πολίτες της, όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις, συζήτηση περί «διζωνικής-δικοινοτικής», «πολιτικής ισότητας» και δεν συμμαζεύεται, νομίζοντας η κοινή γνώμη ότι στο τέλος θα διατηρήσει το κράτος που διαθέτει μετά το 1974. Στις επικρίσεις αυτές το ΑΚΕΛ απαντά πάντως υποστηρίζοντας ότι δεν έκανε καμμιά παραχώρηση που δεν έκαναν ήδη οι προκάτοχοί του, θεωρώντας ότι οι επικριτές δεν θέλουν στην πραγματικότητα λύση του κυπριακού και τονίζοντας ότι θα είναι καταστροφή μια ενδεχόμενη αποχώρηση απο τις συνομιλίες.Κατ’ουσίαν, η Κυπριακή Δημοκρατία έχει εμπλακεί σε συντακτική διαδικασία τεράστιας σημασίας για το μέλλον της (και αυτό των ελληνοτουρκικών σχέσεων) χωρίς καλά καλά να το αντιληφθεί και χωρίς να έχουν συγκληθεί τα σώματα εκείνα (αναθεωρητική ή συντακτική συνέλευση) που απαιτούνται για μια διαδικασία τόσο θεμελιώδους σημασίας. Συχνά άλλωστε, ο εξωτερικός παρατηρητής εύκολα συνάγει το συμπέρασμα ότι οι δύο κοινότητες του νησιού πιθανότατα προτιμούν να μην ζήσουν μαζί, έχουν απαγορεύσει όμως στον εαυτό τους να το πουν. Θεωρείται αντιπατριωτικό να το πει κανείς αυτό, αλλά είναι πατριωτικό να συζητώνται ρυθμίσεις που δεν έχουν εφαρμοσθεί πουθενά στον κόσμο, έστω και αν κινδυνεύουν να τιναχτούν στον αέρα, όπως έγινε το 1960 με τις υπογραφείσες, αν και μη εφαρμόσιμες, συνθήκες Ζυρίχης και Λονδίνου.Το πιο ανησυχητικό όμως είναι ότι η, κατά γενική ομολογία, εξαιρετικά διαλλακτική τακτική του Προέδρου Χριστόφια, δεν φαίνεται να φέρνει πάντα τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Το «σκληρό» κόμμα του ‘Ερογλου αναμένεται να κερδίσει τις «εκλογές» του ψευδοκράτους, ο δε «διεθνής παράγων» πιέζει περισσότερο την ελληνική πλευρά. Το χειρότερο είναι ότι αυτά συμβαίνουν ενώ ο συνολικός συσχετισμός δυνάμεων ελληνικού και τουρκικού χώρου εξελίσσεται κατά τρόπο πρωτοφανώς δυσμενή για την ελληνική πλευρά. Η Τουρκία του Ερντογάν έχει καταφέρει να αποσπά όχι μόνη την αναγνώριση της αυτονομίας της από την Ουάσιγκτον, αλλά να εμφανίζεται και ως διεθνής παίκτης πρώτης γραμμής, μέλος του G-20 αλλά και διεκδικώντας για πρώτη φορά την πολιτική έκφραση όλου του αραβομουσουλμανικού κόσμου. Ελλάδα και Κύπρος χάνουν με μεγάλη ταχύτητα τα ερείσματά τους εκεί, χωρίς τα ανοίγματά τους προς το Ισραήλ να αντιμείβονται. ‘Ετσι, Σύροι, Αιγύπτιοι και Ισραηλινοί λέγεται ότι ετοιμάζονται να ξεκινήσουν δρομολόγια προς το ψευδοκράτος. Ενώ και η Μόσχα ξαναστρέφεται τώρα προς την ‘Αγκυρα, με κίνδυνο στους επόμενους μήνες να σημειωθεί μια εξαιρετικά σημαντική μεταστροφή του όλου διεθνούς κλίματος.Ενδεικτική της δυσμενούς τροπής των εξελίξεων είναι και η τοποθέτηση του Ζαν Κριστόφ Φιλορί, υπεύθυνου για την Τουρκία στη διεύθυνση διεύρυνσης και στενού συνεργάτης του ‘Ολι Ρεν, ο οποίος αξίωσε από την Επιτροπή Εξωτερικών της Ευρωβουλής να απαλείψει από την έκθεση του σώματος την αναφορά στις τέσσερις θεμελιώδεις ελευθερίες ως βάση για τη λύση του κυπριακού. Η μόνη δε αντίδραση της κυπριακής πολιτικής ηγεσίας προήλθε από το ΔΗΚΟ. Αν όμως η κυπριακή πολιτική ηγεσία δεν υπερασπισθεί τα πιο θεμελιώδη συμφέροντα της Δημοκρατίας, ουδείς άλλος θα το πράξει στη θέση της. Ο κ. Χριστόφιας εξελέγη υποσχόμενος και λύση του κυπριακού και μη επαναφορά του σχεδίου Ανάν. ‘Ολοι πρέπει να εύχονται να το καταφέρει, αρκεί βεβαίως να μην τεθεί εν αμφιβόλω η ύπαρξη επαρκούς κρατικής προστασίας για τους Ελληνοκυπρίους. πηγή:infognomonpolitics.gmail.con, konstantakoipoulosd@yahoo.gr

Ζητούν με προσφυγές αναγνώρση του όρου "τουρκικός"


Εγινε η πρώτη δίκη στο Πρωτοδικείο ΞάνθηςΣτα δικαστήρια έχουν προσφύγει σωματεία της μειονότητας στη Θράκη επιδιώκοντας να τους αναγνωριστούν ο όρος «τουρκικός» μετά την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων την άνοιξη του 2008, που έκρινε ότι στις...υποθέσεις για την αυτοαποκαλούμενη «Τουρκική Ενωση Ξάνθης» και την «Πολιτιστική Ενωση Τούρκων Γυναικών» με έδρα την Κομοτηνή υπήρξε παραβίαση του άρθρου 11 της Ευρωπαϊκής Συνθήκης όσον αφορά την ελευθερία της συνέλευσης και του συνεταιρίζεσθαι.Να σημειωθεί ότι οι παραπάνω σύλλογοι παρά τις αποφάσεις των ελληνικών δικαστηρίων δεν έχουν σταματήσει ουδόλως τη λειτουργία τους ενώ από ακραίους κύκλους της μειονότητας επιχειρήθηκε μετά την παραπάνω απόφαση να υπάρξει ντε φάκτο λειτουργία τους με τον όρο «τουρκικός».Τελικά όμως επικράτησαν πιο διαλλακτικές σκέψεις με την προσφυγή των σωματείων στα ελληνικά δικαστήρια. Ετσι η πρώτη προσφυγή έγινε και συζητήθηκε προχθές στο Πολυμελές Πρωτοδικείο της Ξάνθης από τη λεγόμενη «Τουρκική Ενωση της Ξάνθης» ζητώντας να ανακληθεί απόφαση που εκδόθηκε το 1986 και προέβλεπε την διάλυσή της κάτι που επικυρώθηκε αργότερα και από τον Αρειο Πάγο.Ο πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Ξάνθης, Κώστας Γούναρης, που εκπροσώπησε τον νομάρχη Ξάνθης, Γιώργο Παυλίδη, δήλωσε ότι η ελληνική πολιτεία σέβεται απόλυτα τις αποφάσεις των διεθνών οργάνων, των διεθνών δικαστηρίων και βεβαίως τηρεί και διατηρεί την ελληνική νομιμότητα έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη και στα δικαστήρια της χώρας.Στη δίκη παρενέβη και η Ομοσπονδία Θρακικών Σωματείων και ο δικηγόρος της Γιάννης Χατζηαντωνίου υποστήριξε ότι η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου είναι ελλιπής, διότι δεν έκρινε το σύνολο των αποφάσεων των ελληνικών δικαστηρίων, δηλαδή του Εφετείου, του Αρείου Πάγου κ.λπ., αλλά μόνο την πρωτόδικη.Επίσης έκρινε μόνο μια πλευρά του σωματείου, την πολιτιστική κι όχι άλλες π.χ. πολιτικές, που ζητούν λίγο ή πολύ μέσα από το καταστατικό του την εφαρμογή των παρακαταθηκών του Κεμάλ Ατατούρκ κ.λπ.Η επόμενη δίκη είναι στις 9 Απριλίου στο Μονομελές Πρωτοδικείου Ροδόπης, όπου έχει προσφύγει η αυτοαποκαλούμενη «Πολιτιστική Ενωση Τούρκων Γυναικών Θράκης».ΕΘΝΟΣ

Η Τουρκία κατασκευάζει ελικόπτερο


Σε δημοσίευμα της Τουρκικής εφημερίδος Akşam, διαβάζουμε ότι το πρώτο ελικόπτερο Τουρκικής κατασκευής θα αρχίσει τις δοκιμαστικές πτήσεις στις αρχές του 2010.
Το σχέδιο κατασκευής ελικοπτέρου πραγματοποιείται με τις συμβολές 150 μηχανικών από το Τεχνικό Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης, υπό την επίβλεψη του Τουρκικού Γενικού Επιτελείου.
Πρόκειται για μονοκινητήριο ελικόπτερο, με έναν χειριστή και δυνατότητα μεταφοράς 5 επιβατών, στην εμπορική του έκδοση.
΄Άλλες πληροφορίες κάνουν λόγο, ότι το επιβατικό Τουρκικό ελικόπτερο, θα ακολουθήσει η πρώτη παρουσίαση ενός Στρατιωτικού μεταφορικού ελικοπτέρου δικινητήριου, με δύο χειριστές και μεταφορική ικανότητα, 10 ανδρών με πλήρη φόρτο των Ειδικών Δυνάμεων του Τουρκικού Στρατού.
Το μεγαλόπνοο αμυντικό πρόγραμμα της Τουρκίας, σχεδιάζει μέχρι το 2020, η Τουρκία να παράγει δικής της κατασκευής στρατιωτικά μεταφορικά και επιθετικά ελικόπτερα.

Ελλάδα:
Μάχη στην αγορά των αεροσκαφών. Νέα δεδομένα λόγω Ομπάμα
Στο νέο εξοπλιστικό πρόγραμμα που, διά στόματος υπουργού Εθνικής Αμυνας κ. Ευάγγελου Μεϊμαράκη, προανήγγειλε η κυβέρνηση, το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στην αγορά πολεμικών αεροσκαφών. Αυτό διότι, όσον αφορά τις φρεγάτες και τα ελικόπτερα έρευνας και διάσωσης, επελέγη η οδός των απευθείας διαπραγματεύσεων με τη Γαλλία, που αφορά 6 φρεγάτες και 15 Super Puma. Αν και, τυπικά, η διαπραγμάτευση δεν...εγγυάται αίσια κατάληξη και συμφωνία, στην ουσία το θέμα θεωρείται ότι έχει κλείσει. Για τον λόγο αυτό η ελληνική κυβέρνηση φρόντισε να διαμηνύσει προς τη Γαλλία ότι η αγορά των αεροσκαφών Rafale δεν θα προχωρήσει, καθώς κρίνεται ασύμφορη. Η Γαλλία πήρε το κομμάτι που της αναλογούσε από την πίτα των ελληνικών εξοπλισμών. Το δικό της κομμάτι έλαβε και η Ρωσία, με τη συμφωνία για αγορά ρωσικών ΤΟΜΑ, η οποία επίσης βρίσκεται στην τελική ευθεία.Η διπλωματία των εξοπλισμώνΜε το Rafale να έχει τεθεί εκτός διαδικασίας, στη διεκδίκηση του τμήματος των εξοπλισμών που αφορά μαχητικά αεροσκάφη μένουν η Γερμανία με το Eurofighter, οι ΗΠΑ με το F-16 και το πέμπτης γενιάς JSF και, τέλος, η Σουηδία, με το Gripen. Η Γερμανία είδε το πλεονέκτημα που είχε αποκτήσει με την καταρχήν έγκριση από το ΚΥΣΕΑ της αγοράς Eurofighter να εξανεμίζεται, όταν αποφασίσθηκε να «παγώσει» η αγορά αεροσκαφών. Τώρα που το θέμα ανοίγει εκ νέου, με τον υπουργό Αμυνας να δηλώνει, μάλιστα, ότι εφόσον η Ελλάδα επιθυμεί να διατηρήσει την εξοπλιστική ισορροπία με την Τουρκία θα πρέπει εντός του έτους να προχωρήσει σε παραγγελίες, στην εικόνα έχει προστεθεί ένας παράγοντας που διαφοροποιεί τα δεδομένα. Πρόκειται για την εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα και τη νέα αμερικανική διοίκηση στην Ουάσιγκτον, καθώς και την επιθυμία της ελληνικής κυβέρνησης να αναθερμάνει τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις, που δοκιμάστηκαν στη διάρκεια της θητείας Μπους στον Λευκό Οίκο. Η διπλωματία των εξοπλισμών είναι ένας καλός και γρήγορος τρόπος για να ενισχυθούν οι δίαυλοι επικοινωνίας με τη νέα αμερικανική διοίκηση. Δεν είναι τυχαίο ότι ο κ. Μεϊμαράκης προετοιμάζεται για το πρώτο του ταξίδι στις ΗΠΑ ως υπουργός Εθνικής Αμυνας. Το εξοπλιστικό αναμένεται να είναι κεντρικό θέμα των επαφών που θα έχει πέραν του Ατλαντικού, οι οποίες εντάσσονται στο πλαίσιο καλλιέργειας του εδάφους για επίσκεψη του πρωθυπουργού κ. Κώστα Καραμανλή στην Ουάσιγκτον.KATHIMERINI

Παρεξηγημένο το Βερολίνο
Η κυβέρνηση, με τις κινήσεις στα εξοπλιστικά, κινδυνεύει να χάσει τη Γερμανία, ένα κρίσιμο σύμμαχο στην Ε.Ε. Της Δωρας ΑντωνιουΤο Φεβρουάριο του 2006, αμέσως μετά τον πρώτο ανασχηματισμό της πρώτης κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή, ο Ελληνας πρωθυπουργός ταξίδεψε στη Γερμανία για να συναντηθεί με την καγκελάριο, Αγκελα Μέρκελ. Εχοντας αναλάβει τα καθήκοντά της μόλις τέσσερις μήνες πριν, η Γερμανίδα καγκελάριος έκανε κύκλο επαφών με Ευρωπαίους ηγέτες και ο Κώστας Καραμανλής ήταν ανάμεσα στους πρώτους που δέχθηκαν πρόσκληση να επισκεφθούν το Βερολίνο. Η κ. Μέρκελ τοποθετήθηκε στον κύκλο ηγετών με τους οποίους ο κ. Καραμανλής είχε «καλή χημεία», ανήκε στη...νέα γενιά των προερχόμενων από την κεντροδεξιά επικεφαλής ισχυρών κρατών, στους οποίους ο Ελληνας πρωθυπουργός αναζήτησε και βρήκε στήριξη σε κρίσιμες στιγμές. Ετσι, όταν το καλοκαίρι του 2007 το Μέγαρο Μαξίμου θέλησε να αναδείξει ένα ενισχυμένο διεθνές προφίλ του πρωθυπουργού, η Γερμανίδα καγκελάριος πραγματοποίησε επίσκεψη – αστραπή στην Αθήνα. Παραμονές εκλογών το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, επικοινώνησε τηλεφωνικά με τον πρωθυπουργό, δίδοντάς του και πάλι στήριξη. Ακολούθησε συνάντηση, στο περιθώριο των εργασιών της Συνόδου της Λισσαβώνας, όπου ζητήθηκε από ελληνικής πλευράς συμπαράσταση στο θέμα των Σκοπίων.Φαίνεται όμως ότι, κάπου στην πορεία, η «καλή χημεία» διαταράχθηκε. Χωρίς να έχει επέλθει εμφανής ρήξη, πυκνώνουν οι πληροφορίες που θέλουν τις σχέσεις μεταξύ Αθήνας και Βερολίνου να έχουν ψυχρανθεί και την ελληνική πλευρά να έχει γίνει δέκτης μηνυμάτων αυτής της ψυχρότητας. Η εξέλιξη προκαλεί έντονο προβληματισμό, καθώς η Γερμανία είναι από τις χώρες με βαρύνοντα λόγο και ρόλο στη στάση που θα κρατήσει η Ε.Ε. στη μεγάλη οικονομική κρίση. Από τις τελευταίες δημόσιες τοποθετήσεις, μάλιστα, στελεχών της γερμανικής κυβέρνησης, διαφαίνεται η πρόθεση του Βερολίνου να τεθεί επικεφαλής της προσπάθειας να υπερβεί η Ε.Ε. συνολικά τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης. Για ευνόητους λόγους, η ελληνική πλευρά θα ήθελε τη δεδομένη χρονική στιγμή να έχει την απευθείας υποστήριξη του Βερολίνου και θα επιθυμούσε αυτή να εκφραστεί και με συμβολικό τρόπο: με κάποια τηλεφωνική επικοινωνία ή με συνάντηση.ΕνόχλησηΤι προκάλεσε όμως αυτή την ψυχρότητα; Φαίνεται ότι η διπλωματία των εξοπλισμών που προβάλλεται ως παράγοντας αναβάθμισης των διμερών σχέσεων με άλλες χώρες, στην περίπτωση της Γερμανίας γίνεται παράγοντας ενόχλησης. Στο κεφάλαιο αυτό, τα ανοιχτά μέτωπα που ενδιαφέρουν το Βερολίνο είναι αρκετά και χρονίζουν. Η συζήτηση για τους εξοπλισμούς είχε βρεθεί στο επίκεντρο της συνάντησης που είχε η κ. Μέρκελ με τον Κώστα Καραμανλή τον Ιούλιο του 2007 στην Αθήνα. Τα ζητήματα που ήταν ανοιχτά τότε, παραμένουν ανοιχτά μέχρι σήμερα. Οπως χαρακτηριστικά αναφέρουν στρατιωτικές πηγές, η Γερμανία, μέχρι πριν από μερικά χρόνια, έπαιρνε το δεύτερο μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας των εξοπλισμών, μετά τις ΗΠΑ. Τώρα βλέπει προγράμματα που είχαν δρομολογηθεί να παίρνουν διαρκώς νέες αναβολές και, ταυτόχρονα, να μένει έξω από τη συζήτηση για τους νέους εξοπλισμούς.Το μεγάλο «αγκάθι» στη συνεργασία Ελλάδας – Γερμανίας στον τομέα των εξοπλισμών είναι το θέμα των υποβρυχίων. Η τύχη του υποβρυχίου «Παπανικολής», του πρώτου από τα τέσσερα που έχει παραγγείλει η Ελλάδα από τη Γερμανία, παραμένει σε εκκρεμότητα. Η διόρθωση του προβλήματος ευστάθειας, που είχε παρατηρηθεί κατά τις δοκιμές του υποβρυχίου, επέφερε, σύμφωνα με στρατιωτικές πηγές, αλλοίωση του ίχνους που αφήνει το υποβρύχιο στα ραντάρ, με αποτέλεσμα και πάλι να μην πληροί της προδιαγραφές που έχει θέσει η ελληνική πλευρά. Το θέμα εξελίσσεται σε γόρδιο δεσμό. Η Ελλάδα έχει πληρώσει το 80% της αξίας των τεσσάρων υποβρυχίων χωρίς να έχει πάρει τίποτα και η Γερμανία βλέπει πίσω από την καθυστέρηση, απροθυμία να πληρωθεί το υπόλοιπο ποσόν. Από γερμανικής πλευράς διοχετεύονται πληροφορίες ότι βρίσκεται σε εξέλιξη παράλληλη διαπραγμάτευση με την Πολωνία, για την πώληση του επίμαχου υποβρυχίου, ενώ άμεση σχέση με τις εξελίξεις και την πίεση που ασκείται για να βρεθεί λύση, φαίνεται ότι έχουν οι πληροφορίες ότι πιθανόν να μπει λουκέτο στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά, τα οποία εκμεταλλεύεται η εταιρεία κατασκευής των υποβρυχίων και να μείνουν στο δρόμο οι 1.200 εργαζόμενοι εκεί.Τα EurofighterΤο δεύτερο μεγάλο πλήγμα που δέχθηκε η Γερμανία σε σχέση με τους ελληνικούς εξοπλισμούς, ήταν το «πάγωμα» της απόφασης για αγορά Eurofighter. Επί κυβερνήσεως Σημίτη, το ΚΥΣΕΑ είχε δώσει το «πράσινο φως» για την αγορά 40 – 60 Eurofighter. Η αλλαγή κυβέρνησης οδήγησε στο «πάγωμα» της διαδικασίας. Από την πρώτη κυβέρνηση Καραμανλή αποφασίσθηκε η ενδιάμεση αγορά 30 F-16, μέχρι να ληφθούν οριστικές αποφάσεις για τη νέα «αγορά του αιώνα», για την οποία η συζήτηση ουσιαστικά ανοίγει τώρα.Τα ΛέοπαρντΤη γερμανική δυσαρέσκεια ενίσχυσε και συνεχίζει να τροφοδοτεί, η δημοσιοποίηση πληροφοριών σχετικά με προβλήματα στα άρματα μάχης Λέοπαρντ. Παρά το ότι η προμήθεια των 170 Λέοπαρντ έχει ολοκληρωθεί, οι επαναλαμβανόμενες αναφορές σε προβλήματα που παρουσιάζουν τα συγκεκριμένα άρματα μάχης, εκλαμβάνονται ως προσπάθεια δυσφήμισής τους, που έχει αρνητικές επιπτώσεις στην γερμανική αμυντική βιομηχανία.Διπλωματικές πηγές αναφέρουν ότι, πέρα από το ζήτημα των εξοπλισμών, η γερμανική πλευρά δεν φαίνεται να είδε με καλό μάτι τη στενή προσέγγιση Αθήνας – Παρισίων. Οπως εξηγούν, η αντιπαλότητα μεταξύ Γερμανίας και Γαλλίας για την πρωτοκαθεδρία ακόμη και εντός Ε.Ε. εξελίσσεται σε όλα τα επίπεδα. Είναι λογικό, λοιπόν, όταν η Ελλάδα συγκλίνει περισσότερο με μία από τις δύο χώρες, να αποκλίνει από την άλλη.KATHIMERINI

14/2/09

Θρησκεία και πολιτική στην εβραϊκή κοινωνία


Τι είναι ο ιουδαϊσμός, τι είναι ο εβραϊσμός, τι είναι ο σιωνισμός και πως και γιατί η θρησκεία των Εβραίων επηρεάζει καθοριστικά την ψυχοσύνθεσή τους, θα είναι το θέμα της επόμενης εκπομπής, αν η επικαιρότητα δεν αναδείξει μείζον άλλο θέμα το οποίο δεν θα μπορούμε να παρακάμψουμε.
Θα δούμε επίσης τι σχέση έχουν οι επιταγές της εβραϊκής θρησκείας με την πολιτική και κοινωνική συμπεριφορά αυτού του λαού και πως μπορούμε να προβλέψουμε σε βάθος μελλοντικού χρόνου πως θα κινηθεί, καθώς, όπως φαίνεται επηρεάζει σημαντικά κέντρα λήψεως παγκοσμίων αποφάσεων.
Για προβληματισμό, δημοσιεύουμε παρακάτω ένα κεφάλαιο απο το βιβλίο του Σλαβόι Ζίζεκ: Το υψηλό αντικείμενο της ιδεολογίας. Το κεφάλαιο επιγράφεται: Ο Εβραίος και η Αντιγόνη:
Ο Εβραίος και η Αντιγόνη

"Αυτό το “Che vuoi?” το συναντάμε παντού στο πολιτικό πεδίο, συμπεριλαμβανομένου του αμερικανικού προεκλογικού αγώνα του 1988, όταν μετά τις πρώτες επιτυχίες του Τζέσε Τζάκσον, ο τύπος άρχισε να θέτει το ερώτημα: «Το θέλει πραγματικά ο Τζέσε Τζάκσον;»
Εύκολα μπορούσε κανείς να διαγνώσει ένα είδος ρατσισμού στο ερώτημα τούτο, αφού ουδέποτε διατυπωνόταν για άλλους υποψήφιους.
Το συμπέρασμα ότι έχουμε να κάνουμε με ρατσισμό επιβεβαιώνεται περαιτέρω από το γεγονός ότι αυτό το «Che vuoi», ανακύπτει με τον πλέον βίαιο τρόπο, στην καθαρότερη, ούτως ειπείν αποσταγμένη μορφή ρατσισμού, στον αντισημτισμό: στην αντισημιτική προοπτική, ο Εβραίος είναι ακριβώς κάποιος για τον οποίο ουδέποτε αποσαφηνίζεται «τι πραγματικά θέλει»- δηλαδή οι πράξεις του εγείρουν πάντοτε την υποψία ότι καθοδηγούνται από κάποια κρυφά κίνητρα (την εβραϊκή συνομωσία, την παγκόσμια κυριαρχία, την ηθική διαφθορά των εθνικών και τα συναφή).
Η περίπτωση του αντισημιτισμού δείχνει τέλεια γιατί ο Λακάν τοποθέτησε τη φόρμουλα της φαντασίωσης στο τέλος της καμπύλης που απεικονίζει το ερώτημα “Che vuoi?”: η φαντασίωση είναι μια απάντηση σε τούτο το “Che vuoi?”, συνιστά μια προσπάθεια να συμπληρωθεί το χάσμα του ερωτήματος με μια απάντηση. Στην περίπτωση του αντισημιτισμού η απάντηση στο ερώτημα «τι θέλει ο Εβραίος», είναι μια φαντασίωση «εβραϊκής συνομωσίας», σύμφωνα με την οποία οι Εβραίοι διαθέτουν μια μυστηριώδη δύναμη να χειραγωγούν τα συμβάντα, να κινούν τα νήματα πίσω από τη σκηνή.
Σε θεωρητικό επίπεδο, θα πρέπει να υπογραμμίσουμε το κρίσιμο σημείο ότι η φαντασίωση λειτουργεί ως κατασκευή, ως φαντασιακό σενάριο πουν συμπληρώνει το κενό, το άνοιγμα της επιθυμίας του Άλλου: δίνοντάς μας μια οριστική απάντηση στο ερώτημα: «Τι θέλει ο Άλλος;», μας καθιστά ικανούς να ξεφύγουμε από το αβάσταχτο αδιέξοδο όπου ο Άλλος θέλει κάτι από εμάς, αλλά ταυτόχρονα καταφέρνουμε να μεταφράσουμε την επιθυμία του Άλλου σε μια θετική έγκλιση, σε μια εντολή με την οποία μπορούμε να ταυτιστούμε.
Μπορούμε τώρα να κατανοήσουμε γιατί οι Εβραίοι επιλέχθηκαν ως το κατεξοχήν αντικείμενο ρατσισμού: δεν είναι άραγε ο Θεός των Εβραίων η καθαρότερη ενσάρκωση του “Che vuoi?”, της επιθυμίας του Άλλου στην τρομακτική άβυσσό της, με την τυπική απαγόρευση «ου ποιήσεις σεαυτόν είδωλον»- να μη γεμίσεις το κενό της επιθυμίας του Άλλου με ένα θετικό φαντασιωτικό σενάριο; Ακόμη και όταν, όπως στην περίπτωση του Αβραάμ, ο Θεός προσφέρει ένα συγκεκριμένο αίτημα (διατάζοντάς τον να σφάξει τον ίδιο του το γιό), παραμένει ανοικτό το ερώτημα γιατί πραγματικά το θέλει: αν υποστηρίξουμε ότι με τούτη την τρομερή πράξη ο Αβραάμ οφείλει να πιστοποιήσει την άπειρη πίστη και αφοσίωσή του στο Θεό, τότε κάνουμε μια απαράδεκτη απλούστευση. Η βασική θέση ενός Εβραίου πιστού είναι, λοιπόν, αυτή του Ιώβ: όχι τόσο π θρήνος όσο η ακατανοησία, η αμηχανία, ακόμη και η φρίκη ενώπιον εκείνου που θέλει ο Άλλος (ο Θεός) με την αλληλουχία συμφορών που του προκαλεί.
Αυτή η γεμάτη φρίκη αμηχανία σηματοδοτεί την εναρκτήρια, ιδρυτική σχέση του εβραίου πιστού με το Θεό, τη συμφωνία που ο Θεός σύναψε με τον εβραϊκό λαό.
Το γεγονός ότι οι Εβραίοι αντιλαμβάνονται τον εαυτός τους ως «περιούσιο λαό» ουδεμία σχέση έχει με μια πίστη στην ανωτερότητά τους. Δεν διαθέτουν ξεχωριστές ιδιότητες. Πριν από τη συμφωνία με το Θεό, ήταν ένας λαός σαν όλους τους άλλους, ούτε περισσότερο, ούτε λιγότερο διεφθαρμένος, που ζούσε μια συνηθισμένη ζωή- όταν αίφνης σαν σε τραυματική κεραυνοβόληση, έμαθαν (μέσω του Μωϋσή) ότι ο Άλλος τους είχε επιλέξει.
Έτσι, η επιλογή δεν έλαβε χώρα στις απαρχές, δεν καθόρισε τον «πρωταρχικό» χαρακτήρα των Εβραίων- για να χρησιμοποιήσουμε και πάλι την ορολογία του Κρίπκε, δεν σχετίζεται με τα περιγραφικά γνωρίσματά τους. Γιατί επιλέχθηκαν, γιατί βρέθηκαν ξαφνικά να καταλαμβάνουν τη θέση ενός οφειλέτη απέναντι στο Θεό; Το θέλει πραγματικά ο Θεός από αυτούς; Η απάντηση- για να επαναλάβουμε τη παράδοξη φόρμουλα της απαγόρευσης της αιμομιξίας- είναι ταυτοχρόνως αδύνατη και απαγορευμένη.
Με άλλα λόγια, η εβραϊκή θέση θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μια θέση του Θεού πέραν –ή προ- του Αγίου, σε αντίθεση προς την παγανιστική κατάφαση του Αγίου ως πρότερου των θεών. Ο παράξενος αυτός θεός που φράζει τη διάσταση του Αγίου δεν είναι «ο θεός των φιλοσόφων», ο ορθολογικός διαχειριστής του σύμπαντος που καθιστά αδύνατη την ιερή έκσταση ως μέσο επικοινωνίας μαζί του: είναι απλούστατα το αβάστακτο σημείο της επιθυμίας του Άλλου, του χάσματος, του κενού στον Άλλον που συγκαλύπτεται από τη συναρπαστική παρουσία του Αγίου. Οι Εβραίοι εμμένουν σε τούτο το αίνιγμα της επιθυμίας του Άλλου, σε τούτο το τραυματικό σημείο του καθαρού “Che vuoi?”, το οποίο προκαλεί ανυπόφορο άγχος εφόσον δεν μπορεί να συμβολοποιηθεί, να «εξευγενιστεί», μέσω της θυσίας ή της γεμάτης αγάπη αφοσίωσης.
Ακριβώς σ αυτό το επίπεδο μπορούμε να εντοπίσουμε τη ρήξη ανάμεσα στο χριστιανισμό και την εβραϊκή θρησκεία- στο γεγονός ότι, σε αντίθεση με την εβραϊκή θρησκεία του άγχους, ο Χριστιανισμός αποτελεί θρησκεία της αγάπης.
Τον όρο «αγάπη» θα πρέπει να τον εννοήσουμε εδώ έτσι όπως αρθρώνεται στη λακανική θεωρία- δηλαδή με μια διάσταση θεμελιώδους απογοήτευσης: προσπαθούμε να γεμίσουμε το ανυπόφορο χάσμα του “Che vuoi?”, το άνοιγμα της επιθυμίας του Άλλου, προσφέροντάς του τον εαυτό μας, ως αντικείμενο της επιθυμίας του. Υπο την έννοια αυτή, η αγάπη είναι, όπως επισήμανε ο Λακάν, μια ερμηνεία της επιθυμίας του Άλλου: η απάντηση της αγάπης είναι «Είμαι αυτό που σου λείπει. Με την αφοσίωσή μου σ εσένα, με τη θυσία μου για σένα, θα σε γεμίσω, θα σε ολοκληρώσω». Συνεπώς, η κίνηση της αγάπης είναι διπλή: το υποκείμενο συμπληρώνει τη δική του έλλειψη, προσφέροντας τον εαυτό του στον άλλον ως αντικείμενο που γεμίζει την έλλειψη στον Άλλον- η εξαπάτηση που ενέχει η αγάπη συνίσταται στην ιδέα ότι αυτή η αλληλοεπικάλυψη δύο ελλείψεων ακυρώνει την έλλειψη ως τέτοια σε μιαν αμοιβαία πλήρωση.
Θα πρέπει, ως εκ τούτου να συλλάβουμε το Χριστιανισμό ως μια πρoσπάθεια εξευγενισμού του εβραϊκού “Che vuoi?” μέσω της πράξης της αγάπης και της θυσίας. Η μεγαλύτερη δυνατή θυσία, η Σταύρωση, ο θάνατος του υιού του Θεού, συνιστά ακριβώς την τελική απόδειξη ότι ο Θεός- Πατέρας μας αγαπά με μιαν απέραντη αγάπη των πάντων, λυτρώνοντάς μας έτσι από το άγχος του “Che vuoi?”.
Τα Πάθη του Χριστού, αυτή η συναρπαστική εικόνα η οποία ακυρώνει όλες τις άλλες εικόνες, αυτό το φαντασιωτικό σενάριο που συμπυκνώνει όλη τη λιμπιντική οικονομία της χριστιανικής θρησκείας, αποκτά το νόημά του μόνο στο υπόβαθρο του αβάστακτου αινίγματος της επιθυμίας του Άλλου (του Θεού).
Διόλου βέβαια δεν υπαινισσόμαστε ότι ο Χριστιανισμός συνεπάγεται ένα είδος επιστροφής στην παγανιστική σχέση ανθρώπου και θεού: απόδειξη αυτού αποτελεί το γεγονός ότι, αντίθετα με ό,τι φαίνεται εκ πρώτης όψεως, ο Χριστιανισμός ακολουθεί την εβραϊκή θρησκεία, φράζοντας τη διάσταση του Αγίου [Holy]. Στον Χριστιανισμό απαντά κάτι διαφορετικής τάξης: η ιδέα του αγίου [Saint], που είναι το ακριβές αντίθετο του ιερέα [priest] στην υπηρεσία του Αγίου [Holy]. Ο ιερέας είναι «λειτουργός του Αγίου». Δεν υπάρχει Άγιο δίχως τους αξιωματούχους του, δίχως το γραφειοκρατικό μηχανισμό ο οποίος το στηρίζει, οργανώνοντας την τελετουργία του, από την επίσημη ανθρωποθυσία των Αζτέκων μέχρι το νεωτερικό ιερό κράτος ή τις στρατιωτικές τελετουργίες. Ο άγιος, αντιθέτως καταλαμβάνει την θέση του objet petit a, του καθαρά αντικειμένου, κάποιου που υποβάλλεται σε ριζική υποκειμενική καθαίρεση. Δεν τελεί καμιά λειτουργία, δεν εξορκίζει τίποτα, απλώς εμμένει στην αδρανή παρουσία του.
Τώρα μπορούμε να καταλάβουμε γιατί ο Λακάν διέκρινε στην Αντιγόνη έναν πρόδρομο της θυσίας του Χριστού: στην εμμονή της η Αντιγόνη είναι μια αγία και σαφώς όχι μια ιέρεια. Γι αυτό θα πρέπει να αντιταχθούμε σε κάθε απόπειρα να την εξημερώσουμε, να τη δαμάσουμε συγκαλύπτοντας έτσι την τρομακτική ξενικότητά της, την «απανθρωπιά» της, την α-παθή μορφή της, και μετατρέποντάς τη σε μιαν ευγενική προστάτιδα της οικογένειας και του οίκου που προκαλεί τη συμπόνιά μας και προσφέρεται ως σημείο ταύτισης.
Στην Αντιγόνη του Σοφοκλή, η μορφή με την οποία μπορούμε να ταυτιστούμε είναι η αδελφή της Ισμήνη- ευγενική, αβρή, ευαίσθητη, έτοιμη να υποχωρήσει και να συμβιβαστεί, συγκινητικά «ανθρώπινη», αντίθετα με την Αντιγόνη, η οποία φτάνει στα άκρα, δεν «υποχωρεί σε σχέση με την επιθυμία της» (Λακάν) και έτσι, εμμένοντας στην «ορμή θανάτου», στο είναι- προς- θάνατο, γίνεται τρομακτικά ανηλεής, εξαιρείται από τον κύκλο των καθημερινών συναισθημάτων και φροντίδων, των παθών και φόβων. Με άλλα λόγια, είναι η ίδια η Αντιγόνη εκείνη η οποία προκαλεί, σ εμάς τα συμπονετικά, συνηθισμένα πλάσματα, το ερώτημα «Τι θέλει πραγματικά;», ερώτημα που εμποδίζει οποιαδήποτε ταύτιση μαζί της.
Στην ευρωπαϊκή λογοτεχνία το ζεύγος Αντιγόνη-Ισμήνη επαναλαμβάνεται στο έργο του Σάντ, με τη μορφή του ζεύγους Ιουλιέττα- Ιουστίνη: η Ιουστίνη αποτελεί επίσης ένα παθητικό θύμα, το αντίθετο της Ιουλιέττας, αυτής της α-παθούς άσωτης η οποία επίσης «δεν υποχωρεί σε σχέση με την επιθυμία της». Τέλος, γιατί να μην εντοπίσουμε μια Τρίτη εκδοχή του ζεύγους Αντιγόνης- Ισμήνης, στην ταινία της Μαργαρέττε φον Τρόττα Τα μολυβένια χρόνια στο ζεύγος της τρομοκράτισσας της RAF (Φράξια Κόκκινος Στρατός) (που βασίζεται στο μοντέλο της Γκούντρουν Ένσλιν) και της συμπονετικής αδελφής της που «προσπαθεί να την καταλάβει» και από τη σκοπιά της οποίας γίνεται η αφήγηση της ιστορίας; (Το επεισόδιο του Σλέντορφ στη σπονδυλωτή ταινία Η Γερμανία το Φθινόπωρο βασίστηκε επίσης σε έναν παραλληλισμό μεταξύ Αντιγόνης και Γκούντρουν Ένσλιν.)
Πρόκειται για τρείς εκ πρώτης όψεως εντελώς διαφορετικές μορφές: η αξιοπρεπής Αντιγόνη που θυσιάζεται για τη μνήμη του αδελφού της. Η ασύδοτη Ιουλιέττα που παραδίδεται στην απόλαυση πέραν κάθε ορίου (δηλαδή ακριβώς πέραν του ορίου όπου η απόλαυση εξακολουθεί να προσφέρει ηδονή). Η φανατική- ασκητική Γκούντρουν η οποία, με τις τρομακτικές της πράξεις, θέλει να αφυπνίσει τον κόσμο από τις καθημερινές ηδονές του και την ρουτίνα του.
Ο Λακάν μας δίνει τη δυνατότητα να αναγνωρίσουμε και στις τρείς την ίδια ηθική θέση, που συνίσταται στο να «μην υποχωρούμε από την επιθυμία μας». Γι αυτό, όλες προκαλούν το ίδιο “Che vuoi?”, το ίδιο «Μα τι θέλουν πραγματικά;»: η Αντιγόνη με την πείσμονα εμμονή της, η Ιουλιέττα με την α-παθή ασυδοσία της, η Γκούντρουν με τις «άνευ νοήματος» τρομοκρατικές πράξεις της. Και οι τρείς αμφισβητούν το αγαθό που ενσαρκώνεται στο κράτος και στην κοινή ηθική. "

7/2/09

Μπορεί η Τουρκία να αλλάξει τις ισορροπίες στην περιοχή;


Για την Τουρκία και τις νέες ισορροπίες που διαμορφώνονται στην περιοχή θα μιλήσουμε στην επόμενη εκπομπή.
-Θα έχει και ποιές επιπτώσεις η συμπεριφορά του Ερντογάν στο Νταβός;
-Ήταν η αγανάκτησή του για τη Γάζα εκείνο που τον οδήγησε στη γνωστή του έκρηξη ή η Τουρκία πιέζεται και το ξέσπασμα είναι αποτέλεσμα της πίεσης αυτής;
-Απο ποιούς και γιατί πιέζεται; (Για το θέμα αυτό μπορείτε να διαβάσετε το άρθρο που είναι αναρτημένο στο portal μας στη θέση Ειδήσεις).
-Μέχρι ποίου σημείου μπορεί να βελτιωθούν οι σχέσεις της Τουρκίας με τον αραβικό κόσμο, το Ιράν και τη Συρία;
-Τι τους ενώνει
-Τι επιπτώσεις θα έχουν όλα αυτά στο κυπριακό και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις;
-Τι ε[ιδιώκει η Τουρκία ανακινώντας το μειονοτικό χαρτί σε Ελλάδα και Βουλγαρία;
-Πως διαμορφώνονται οι τουρκοαμερικανικές και ρωσοτουρκικές σχέσεις
Να μερικές ερωτήσεις που θα είχαν ενδιαφέρον να απαντηθούν΄.
Γράψτε και εσείς τον προβληματισμό και τις ερωτήσεις σας

2/2/09

Η χώρα που "τρώει" τα παιδιά της

Μέσα στη γενική απαξίωση, υπάρχουν και φωτεινοί θύλακες. Ολοένα και μεγαλύτερος αριθμός νέων ελλήνων σπουδάζει στο εξωτερικό και επιστρέφει με τις γνώσεις του για να εργασθεί. Να εργασθεί και για λόγους επιβίωσης αλλά και οραματικούς. Να προσφέρει στη χώρα του και στην επιστήμη του.
Το τραγικό είναι ότι η Ελλάδα δεν μπορεί για πολλούς λόγους να κρατήσει αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι στο τέλος είτε αναγκάζονται να φύγουν στο εξωτερικό είτε περιθωριοποιούνται σε άλλες εργασίες που δεν έχουν καμιά σχέση με το αντικείμενο που σπούδασαν. Ελάχιστοι τυχεροί ασχολούνται με το θέμα που εξειδικεύτηκαν αλλά και αυτοί συναντούν μύριες όσες δυσκολίες.
Στο εσωτερικό της χώρας ακολουθείται η τακτική της ελλάσσονος προσπάθειας σε μια στιγμή που αντιθέτως έπρεπε να προσπαθήσουμε ως κοινωνία να ανεβάσουμε και το επίπεδο της παιδείς μας και το επίπεδο της εκπαίδευσής μας. Είναι, πλέον, όρος εθνικής επιβίωσης αυτό.
Ο μέσος όρος των δυνατοτήτων της χώρας και της κοινωνίας μας να αφομοιώσει το νέο επιστημονικό δυναμικό που βρίσκεται διεσπαρμένο ανα τον κόσμο, υπολείπεται των δυνατοτήτων των ανθρώπων αυτών. Κάποιες άτολμες προσπάθειες με ερευνητικά κέντρα και ζώνες καινοτομίες γίνονται αλλά και αυτές έχουν εμπλακεί σε γρανάζια γραφειοκρατίας και μκροσυμφερόντων με αποτέλεσμα τα όποια βήματα να γίνονται με αργούς ρυθμούς.
Ένα άλλο ζήτημα είναι η πολυσυζητημένη σύνδεση της εκπαίδευσης με τις παραγωγικές κατευθύνσεις προς τις οποίες θέλει να προσανατολισθεί η χώρα.
Λέμε να κάνουμε μια εκπομπή για όλα αυτά και να δούμε τι μπορεί να γίνει. Θα υπάρξει στρατηγική κατεύθυνση; Θα ομονοήσουν κάποια στιγμή τα Ανώτατα Ιδρύματα και οι άλλοι φορείς ώστε να καταλήξουν σε κάποιον κοινό τόπο και να προχωρήσουν τα πράγματα;
Τι λέτε; Έχει ενδιαφέρον το θέμα και ποιές άλλες διαστάσεις του νομίζετε πως πρέπει να δούμε;

Συνεργάτες